Portal LifeSiteNews (17 grudnia 2025) ujawnia, iż kanadyjski Departament Zdrowia potwierdził wykorzystanie funduszy podatników na zakup fajek do cracku oraz innych akcesoriów narkotykowych w ramach rządowego programu „Bezpieczna Dostawa”. Asystent ministra zdrowia Kendal Weber zeznał przed parlamentarną komisją zdrowia, że „organizacje społeczne” otrzymują federalne pieniądze na „narzędzia redukcji szkód, włącznie z fajkami”. Konserwatywny deputowany Dan Mazier wskazał dodatkowo na istnienie specjalnych automatów wydających darmowe fajki w Kolumbii Brytyjskiej, co określił jako „zdumiewające”. Rząd liberalny wydał już 820 milionów dolarów na tę politykę, która – jak przyznał nawet oficjalny raport – przyniosła „znikome” efekty, zaś wskaźnik przedawkowań wzrósł o 16,5%.
Legalizacja zła jako zasada rządzenia
„Quod legis palatium non sinat fieri, hoc non licet privatis” (Co państwo zabrania czynić, tego nie wolno jednostkom) – głosiła maksyma rzymskiego prawa. Tymczasem współczesne pseudo-państwa, oderwane od lex naturalis, czynią dokładne przeciwieństwo: uprawomocniają to, co obiektywnie niemoralne, nadając temu rangę „prawa” i finansując z pieniędzy obywateli. Kanadyjski eksperyment z „bezpieczną dostawą” narkotyków to kwintesencja państwa abominacji, które zamiast tępić zło, staje się jego akuszerem i sponsorem.
„Tak zwana «wolność sumienia» jest szaleństwem. Jest to wolność błądzenia, co w języku duchów znaczy: wolność potępiania się” – Pius IX, Quanta Cura (1864).
Finansowanie fajek do cracku czy „zestawów do palenia” fentanylu stanowi jawną apostazję od podstawowego obowiązku władzy świeckiej: ochrony porządku moralnego i życia obywateli. Jak przypominał Pius XI w encyklice Quas Primas: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII – tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem kanadyjskie władze, wprost sprzeniewierzając się tej zasadzie, legislacyjnie i finansowo wspierają samobójczą degenerację poddanych.
Teologiczne bankructwo „redukcji szkód”
Retoryka „redukcji szkód” czy „zdrowia publicznego” służy tu jako parawan dla promocji grzechu. Twierdzenie liberalnej posłanki-lekarza, że darmowe fajki „zmniejszają infekcje” to klasyczny przykład utylitarystycznej herezji, która – w myśl zasady „cel uświęca środki” – neguje obiektywną niegodziwość samego czynu. Kościół zawsze nauczał, że „Non sunt facienda mala ut eveniant bona” (Nie wolno czynić zła, aby wynikło dobro – Rz 3,8).
Program „bezpiecznej dostawy” to nie tylko marnotrawstwo publicznych pieniędzy (820 milionów dolarów w latach 2017-2022), ale przede wszystkim instytucjonalne współuczestnictwo w grzechu. Jak przypominał św. Robert Bellarmin: „Władza świecka nie ma prawa uznawać ani tolerować jakiegokolwiek kultu fałszywej religii, gdyż byłoby to zezwalanie na obrazę Boga i zdradę Jego praw” (De Laicis). Tymczasem 31 „stref iniekcji” w kanadyjskich miastach funkcjonuje jako sanktuaria samozniszczenia, gdzie państwo asystuje przy akcie moralnego i fizycznego samobójstwa.
Milczenie hierarchii jako współudział
Najbardziej wymownym aspektem tej sprawy pozostaje praktyczna kolaboracja pseudo-hierarchii z antykatolicką polityką. Gdy rząd Trudeau wprowadzał dekryminalizację narkotyków w Kolumbii Brytyjskiej, miejscowi „biskupi” nie podnieśli żadnego poważnego protestu. To milczenie stanowi złamanie kanonu 2334 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który nakazuje duchownym „przeciwstawiać się prawom sprzecznym z prawem Bożym”.
„Władza naszej Stolicy postanowiła, że biskup, duchowny lub chrześcijanin z prostego wyznania, który został złożony z urzędu lub ekskomunikowany przez Nestoriusza lub jego zwolenników, po tym jak ten ostatni zaczął głosić herezję, nie będzie uważany za złożonego z urzędu ani ekskomunikowanego” – Papież Celestyn I, list do duchowieństwa Konstantynopola.
Analogia do Nestoriusza jest tu oczywista: jak biskup Konstantynopola utracił jurysdykcję przez głoszenie herezji, tak współcześni „hierarchowie”, milcząc wobec finansowania zła, stają się współwinnymi apostazji. Ich brak reakcji na publiczne świętokradztwo (np. lokowanie „stref iniekcji” w pobliżu szkół czy placów zabaw) dowodzi, że struktury posoborowe porzuciły misję obrony moralności na rzecz kolaboracji z neomarksistowskim projektem dechrystianizacji.
Konsekwencje społeczeństwa bez Króla
Kanadyjski przykład dosadnie ilustruje, co się dzieje, gdy naród wyrzeka się publicznego panowania Chrystusa Króla. Jak ostrzegał Pius XI: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego, nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom”. Wzrost przedawkowań o 16,5%, czarny rynek „darmowych” narkotyków i upadek bezpieczeństwa publicznego to jedynie zewnętrzne symptomy duchowej gangreny.
Rozwiązanie tej patologii nie polega – jak sugerują konserwatyści – na „bardziej efektywnym” zarządzaniu programem narkotykowym, lecz na publicznym uznaniu praw Chrystusa Króla i podporządkowaniu prawodawstwa Dekalogowi. Dopóki Kanada nie powróci do zasad wyrażonych w encyklice Quas Primas, dopóty będzie tonąć w błocie własnej apostazji, finansując kolejne „fajki” i „zestawy” dla swych obywateli-idolatorów.
Za artykułem:
Canada’s health dept. admits using taxpayer money to buy ‘safe supply’ crack pipes (lifesitenews.com)
Data artykułu: 17.12.2025
