Portal Catholic News Agency informuje o nowej publikacji struktury watykańskiej, zawierającej przedmowę uzurpatora Roberta Prevosta, znanego jako Leon XIV. Tekst przedstawia rzekome znaczenie dzieła The Practice of the Presence of God autorstwa brata Laurenta od Zmartwychwstania, które jakoby kształtowało życie duchowe
antypapieża. W analizie tej neo-religijnej propagandy wyłaniają się charakterystyczne cechy modernistycznej deformacji katolickiej doktryny.
Symulacja duchowości zamiast katolickiej mistyki
Prevost deklaruje, że wraz z pismami św. Augustyna, dzieło brata Laurenta stanowi jedną z pozycji, która najbardziej kształtowała jego życie duchowe
. Tymczasem porównywanie pism Doktora Kościoła z wątpliwym dziełem karmelity bosego z XVII wieku stanowi jawną próbę zrównania Magisterium z subiektywnymi doświadczeniami. Jak trafnie zauważają Ojcowie Kościoła: Ubi Christus, ibi Ecclesia (Gdzie Chrystus, tam Kościół). Prawdziwa duchowość katolicka zawsze zakłada jedność z hierarchią ustanowioną przez Chrystusa, podczas gdy duchowość
promowana przez neo-kościół koncentruje się na emocjonalnych doznaniach oderwanych od dogmatów.
„Graces and spiritual riches blossom, and even daily tasks become easy and light”
Ta sentencja ujawnia naturalistyczne podejście do życia duchowego, całkowicie sprzeczne z nauką św. Pawła: Per multas tribulationes oportet nos intrare in regnum Dei (Dzieje 14,21 – Przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego). Prawdziwi święci jak św. Jan od Krzyża podkreślali konieczność noczy zmysłów i ducha, podczas gdy heretyccy mistycy obiecują łatwe oświecenie.
Zanegowanie katolickiej etyki i redukcja wiary do sentymentalizmu
Szczególnie niebezpieczny jest fragment, w którym uzurpator twierdzi:
„This remembrance […] overcomes all moralism and every reduction of the Gospel to a mere set of rules”
To jawne odrzucenie katolickiej moralności potępione już w Syllabusie błędów Piusa IX (punkty 56-64). Encyklika Quas Primas Piusa XI jednoznacznie stwierdza: Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie […] aby życie odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla
. Tymczasem neo-kościół zastępuje Boże przykazania uczuciami zgodnymi z Chrystusem
, co stanowi dokładne wcielenie modernistycznej tezy o doświadczeniu religijnym jako źródle wiary potępionej w Lamentabili sane exitu (punkty 25-26).
Co charakterystyczne, w całym tekście brak jakiejkolwiek wzmianki o łasce uświęcającej, stanie grzechu, konieczności sakramentów czy obowiązku przynależności do jedynego prawdziwego Kościoła. Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin: Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia). Ta fundamentalna zasada została tu całkowicie pominięta na rzecz mglistego zaufania obecności Boga
.
Historyczne i teologiczne fałszerstwa
Promowanie dzieła brata Laurenta jako inspiracji dla ludzi trzeciego tysiąclecia
odsłania programowe zerwanie z Tradycją. Prawdziwa duchowość katolicka czerpie z zatwierdzonych przez Magisterium źródeł: pism Ojców Kościoła, doktorów i świętych, a nie z wątpliwych mistyków. Warto przypomnieć, że św. Pius X w Pascendi Dominici Gregis ostrzegał:
„Moderniści […] utrzymują, że życie religijne winno się wspierać na osobiście doznanym jakimś uczuciu”
Dodatkowo rażące jest porównanie współczesności do wieku naznaczonego konfliktami i przemocą nie mniejszą niż nasza
. To relatywizacja prześladowań katolików, którym prawdziwi papieże jak Pius XI poświęcali encykliki (np. Divini Redemptoris potępiającą komunizm). Brak jakiegokolwiek odniesienia do walki z herezją czy obrony wiary stanowi wymowne milczenie.
Podsumowanie: duchowa pułapka neo-kościoła
Przedstawiona publikacja stanowi klasyczny przykład modernistycznej strategii zastępowania nadprzyrodzonej wiary naturalistycznym doświadczeniem. Jak trafnie diagnozował św. Pius X: Omnia instaurare in Christo (Wszystko odnowić w Chrystusie) – podczas gdy neo-kościół głosi hasło: Wszystko odnowić w subiektywnym doświadczeniu
.
Prawdziwi katolicy powinni trzymać się niezachwianie doktryny zawartej w niezmiennych dokumentach Magisterium, odrzucając tę imitację duchowości, która – jak ostrzegał św. Paweł – jest angelos lucis se transformans (aniołem światłości się podszywającym – 2 Kor 11,14). Jedynie powrót do integralnej doktryny katolickiej i prawdziwej Ofiary Mszy Świętej może ocalić dusze przed tą duchową pułapką.
Za artykułem:
Pope Leo XIV writes preface to book that shaped his spiritual life (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 19.12.2025
