Portal „Opoka” (21 grudnia 2025) prezentuje tekst ks. Antoniego Bartoszka, który w sposób typowy dla modernizmu redukuje wiarę katolicką do moralistyki społecznej. Artykuł zatytułowany „Nie można być wierzącym niepraktykującym” pomija fundamentalne prawdy o łasce uświęcającej, sakramentach i konieczności przynależności do prawdziwego Kościoła, zastępując je nieokreślonym „stylem życia Jezusa”.
Naturalistyczna redukcja wiary do etyki
Autor powołuje się na Pierwszy List św. Jana, twierdząc, że wiara „jest poznaniem Jezusa, czyli przyjęciem Jego słów, Jego nauki, Jego pouczeń”. Ta definicja, choć pozornie prawowierna, stanowi klasyczny przykład modernistycznej manipulacji. Pomija bowiem nadprzyrodzony charakter wiary jako cnoty teologalnej („habitus supernaturalis”), infuzji łaski uświęcającej, bez której „nikt nie może podobać się Bogu” (Hbr 11:6). Jak nauczał Sobór Trydencki w dekrecie o usprawiedliwieniu: „Fides est humanae salutis initium, fundamentum et radix omnis iustificationis” (Wiara jest początkiem zbawienia człowieka, fundamentem i korzeniem całego usprawiedliwienia – sesja VI, rozdz. 8).
Ks. Bartoszek koncentruje się wyłącznie na moralnych implikacjach wiary, sprowadzając ją do „przyjęcia stylu życia podobnego do stylu życia Jezusa”. To ciche odrzucenie dogmatu o konieczności łaski do czynienia dobra, wyrażonego w kanonie 18 potępionym przez św. Piusa V: „Jeśli ktoś powie, że przykazania Boże są niemożliwe do zachowania nawet dla usprawiedliwionego i będącego w stanie łaski – niech będzie wyklęty” (Bulla „Ex Omnibus Afflictionibus”). Tymczasem św. Paweł jednoznacznie stwierdza: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5).
Milczenie o sakramentach i Ofierze Mszy Świętej
Najbardziej rażącym pominięciem w tekście jest całkowite przemilczenie absolutnej konieczności uczestnictwa w sakramentach prawdziwego Kościoła. Artykuł nie wspomina ani słowem o:
konieczności uczestnictwa w Najświętszej Ofierze Mszy Świętej (kanon 1248 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917), obowiązku spowiedzi rocznej (kanon 906) czy niezbędności łaski uświęcającej do zbawienia (Sobór Trydencki, sesja VI, kanon 23).
To milczenie nie jest przypadkowe – stanowi reductio ad absurdum modernistycznej metody, która w myśl zasady „evolutio dogmatum” usuwa niewygodne elementy doktryny. Jak trafnie diagnozował św. Pius X w encyklice „Pascendi”: „Moderniści (…) sprowadzają wiarę do subiektywnego poczucia religijnego, odłączonego od obiektywnych prawd objawionych”.
Fałszywe przeciwstawienie wiary „wewnętrznej” i „zewnętrznej”
Autor próbuje budować sztuczną opozycję między „wierzącym wewnętrznie” a „praktykującym zewnętrznie”, co stanowi zdradę katolickiej zasady „lex orandi, lex credendi”. Katechizm Rzymski jasno naucza: „Zewnętrzny kult jest konieczny nie dlatego, jakoby Bóg potrzebował naszych oznak czci, ale dlatego, że człowiek potrzebuje wyrażać swe wewnętrzne uczucia przez zewnętrzne znaki” (cz. III, rozdz. 2).
Ks. Bartoszek pisze: „Nie można być wierzącym wewnętrznie, a niepraktykującym zewnętrznie”, ale równocześnie pomija kluczową naukę o Kościele jako jedynym depozytariusz środków zbawienia. Św. Cyprian z Kartaginy ostrzegał: „Extra Ecclesiam nulla salus” – Poza Kościołem nie ma zbawienia (List 73:21). Tymczasem w tekście brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności przynależności do widzialnego Ciała Chrystusowego.
Nowa teologia w służbie apostazji
Wybór cytatów z Pisma Świętego świadczy o próbie przemycenia herezji semi-pelagiańskiej. Koncentracja na 1 Liście św. Jana przy jednoczesnym pominięciu Ewangelii św. Jana („Jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” – J 3,5) czy Listu św. Jakuba („Wiara bez uczynków jest martwa” – Jk 2,26) pokazuje tendencję do redukcji wiary do wymiaru czysto moralnego.
Tekst stanowi klasyczny przykład posoborowego relatywizmu, który św. Pius X potępił w dekrecie „Lamentabili”: „Dogmaty (…) są tylko pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (propozycja 22 potępiona). Konsekwentnie pomija się tu rolę:
- Niezmiennego Magisterium Kościoła
- Ofiary Mszy Świętej jako źródła łask
- Konieczności stanu łaski uświęcającej
- Obowiązku publicznego wyznawania wiary („Kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed Ojcem moim” – Mt 10:33)
Zamiast zakończenia: powrót do niezmiennej doktryny
Prawdziwa odpowiedź na modernistyczne błędy zawarta jest w encyklice Piusa XI „Quas Primas”: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi. (…) Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu”.
Wiara katolicka nie jest „stylem życia” ani subiektywnym zaangażowaniem społecznym, lecz nadprzyrodzonym darem, który wyraża się w:
- Uczestnictwie w prawdziwej Ofierze Mszy Świętej
- Życiu w stanie łaski uświęcającej
- Posłuszeństwie niezmiennemu Magisterium Kościoła
- Publicznym wyznawaniu wiary katolickiej
Wszelkie próby rozdzielenia tych elementów służą jedynie demontarzowi nadprzyrodzonego porządku i przygotowaniu gruntu dla religii człowieka, która ma zastąpić kult Boga w Trójcy Jedynego.
Za artykułem:
Nie można być wierzącym niepraktykującym (opoka.org.pl)
Data artykułu: 21.12.2025
