Portal eKAI (22 grudnia 2025) relacjonuje przemówienie antypapieża Leona XIV do kurii rzymskiej, w którym rzekomy „papież” powołuje się na „dziedzictwo” bergoglio oraz „proroczy głos” Vaticanum II. Wykorzystując retorykę „misji” i „komunii”, uzurpator forsuje rewolucyjną wizję kościoła jako demokratycznej wspólnoty dialogującej ze światem, całkowicie wypaczając katolicką eklezjologię.
Modernistyczna pseudoteologia w służbie globalistycznej utopii
Rzekomy następca „Franciszka” kontynuuje destrukcję doktryny katolickiej, określając kościół jako „ekstrawersyjny, zwrócony ku światu” i promujący „powszechne braterstwo między różnymi religiami”. „Jesteśmy znakiem nowej ludzkości, nie opartej już na logice egoizmu i indywidualizmu, ale na wzajemnej miłości i solidarności” – deklaruje uzurpator, całkowicie pomijając nadprzyrodzony cel Kościoła jako jedynej arki zbawienia (por. „Extra Ecclesiam nulla salus” – Sobór Florencki, 1442).
Rewolucja soborowa jako fundament apostazji
Szczególnie jaskrawym przejawem zdrady jest powołanie się na herezje Vaticanum II: „Sobór Watykański II (…) skierował [Kościół] ku światu, aby wsłuchiwał się w radości i nadzieje, smutki i lęki ludzi” (Gaudium et spes, 1). To jawna negacja nauczania Piusa IX, który w Syllabusie błędów potępił tezę, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” (pkt 80).
„Struktury nie powinny obciążać, spowalniać biegu Ewangelii (…) musimy «sprawić, by stały się one wszystkie bardziej misyjne»”
Ta „misja” pozbawiona jest jednak jakiegokolwiek związku z nakazem Chrystusa „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19 Wlg). W rzeczywistości chodzi o dalszą implementację apostolskiej adhortacji Evangelii gaudium bergoglia, która – jak trafnie zauważył abp Marcel Lefebvre – „zastąpiła ewangelizację dialogiem, a nawrócenie – akulturacją”.
Demolowanie hierarchii w imię synodalnej herezji
Antypapież otwarcie nawołuje do „przybrania formy Kościoła synodalnego”, gdzie wszyscy rzekomo „współpracują i współdziałają w tej samej misji”. To jawne odrzucenie dogmatycznej konstytucji Pastor aeternus Soboru Watykańskiego I, która stanowi, że „papież rzymski posiada najwyższą i pełną władzę jurysdykcyjną nad całym Kościołem” (Konst. Dogm. o Kościele Chrystusowym, rozdz. 3).
Naturalizm zastępujący łaskę uświęcającą
W całym przemówieniu brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Grzechu pierworodnym i konieczności Odkupienia
- Ofiarniczym charakterze Mszy Świętej
- Stanach łaski i potępienia
- Czterech rzeczach ostatecznych
Zamiast tego Leon XIV propaguje czysto naturalistyczną wizję „solidarności” i „wzajemnej miłości”, całkowicie pomijając konieczność „łaski uświęcającej jako jedynej drogi do zbawienia” (Sobór Trydencki, sesja VI, kan. 2-3). Nawet wzmianka o Bożym Narodzeniu sprowadzona zostaje do poziomu sentymentalnej opowiastki o „braterstwie”, podczas gdy Pius XI w Quas primas jednoznacznie nauczał: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym. Nie ma zbawienia poza Kościołem, nie ma odkupienia poza Krwią Chrystusa, nie ma życia wiecznego poza życiem w łasce” (nr 11).
Kuria jako laboratorium antykościoła
Najbardziej przerażający fragment dotyczy wezwania do przekształcenia kurii w narzędzie globalnej rewolucji: „Praca Kurii i Kościoła w ogóle powinna być rozpatrywana (…) w szerokiej perspektywie: nie jesteśmy małymi ogrodnikami, chcącymi zajmować się pielęgnacją własnego ogrodu”. To parafraza masońskiego hasła „nie dla siebie, ale dla świata” (non nobis, sed mundo), całkowicie obca duchowi encykliki Mystici Corporis Piusa XII, który nauczał, że „Kościół jest nie tylko społeczeństwem doskonałym, ale nadprzyrodzonym, mającym za cel zbawienie dusz” (nr 10).
Fałszywe proroctwa jako zasłona dymna
Wykorzystanie postaci Dietricha Bonhoeffera – protestanckiego teologa i krytyka katolicyzmu – jako autorytetu duchowego („Bóg kocha to, co zagubione (…) marginalizowane”) demaskuje prawdziwe źródła inspiracji posoborowia. Tymczasem św. Pius X w Pascendi dominici gregis ostrzegał: „Moderniści mieszają prawdę z fałszem, by łatwiej omamić prostaczków” (nr 39).
Koniec gry w kościół
Przemówienie Leona XIV stanowi kolejny dowód, że struktury posoborowe definitywnie zerwały z Depozytem Wiary. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Papież-jawny heretyk automatycznie przestaje być papieżem i głową Kościoła” (De Romano Pontifice, II,30). Wobec tak jawnej apostazji, jedyną drogą pozostaje wierność niezmiennemu Magisterium i prawowitym pasterzom trwającym w Tradycji.
Za artykułem:
2025Przemówienie Leona XIV do kurii rzymskiej | 22 grudniaO powołaniu Kościoła do nieustannej misji i budowania jedności, zarówno w swoim łonie jak i w świecie mówił Ojciec Święty w swoim przemówieniu… (ekai.pl)
Data artykułu: 22.12.2025
