Portal Catholic News Agency informuje o nominacji Jamesa A. Misko na stanowisko „biskupa” Tucson w Arizonie przez uzurpatora rzymskiego Leona XIV. 55-letni „ksiądz” diecezji Austin, dotychczasowy wikariusz generalny i moderator kurii, miał przejąć funkcję po Edwardzie Weisenburgerze, który w lutym 2025 roku został mianowany „arcybiskupem” Detroit. Biografia Misko obejmuje pracę w branży restauracyjnej (1991-2000), świeckie studia komunikacyjne oraz formację w podejrzanym środowisku seminaryjnym w Houston, zakończoną „święceniami kapłańskimi” w 2007 roku. „Języki wyuczone: angielski (ojczysty), hiszpański (biegły)” – podaje komunikat, ignorując kluczową kwestię: znajomości katolickiej doktryny i dyspozycji do sprawowania autentycznego urzędu apostolskiego.
Teatr bezładu: nieważne święcenia, nielegalna jurysdykcja
Cała ceremonia nominacyjna stanowi jawną parodię katolickiej sukcesji apostolskiej. Jak przypomina konstytucja apostolska Sacramentum Ordinis Piusa XII (1947), ważność święceń biskupich wymaga nie tylko zachowania materii i formy sakramentalnej, ale przede wszystkim intencji czynienia tego, co czyni Kościół. Tymczasem posoborowy obrzęd „święceń biskupich”, zreformowany pod wpływem protestanckich konsultantów (Consilium ad exsequendam Constitutionem de Sacra Liturgia), został pozbawiony wyraźnego określenia ofiarnego kapłaństwa i władzy składania Ciała i Krwi Pańskiej. Św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis (1907) ostrzegał: „Moderniści usiłują zniszczyć święcenia kapłańskie, negując ich charakter sakramentalny i redukując do zwykłej funkcji społecznej” (n. 40).
„Misko był administratorem diecezjalnym diecezji od marca do września 2025 roku”
Ten fragment ujawnia drugi poziom nieprawowitości: nawet gdyby „święcenia” Misko były ważne (co jest wysoce wątpliwe), pełnienie funkcji administratora diecezji bez kanonicznego powołania przez prawowitego biskupa stanowi uzurpację. Kanon 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku stanowi wyraźnie: „Urząd staje się wakujący ipso facto przez publiczne odstępstwo od wiary katolickiej”. Skoro zaś cała struktura posoborowa odrzuca dogmaty takie jak Extra Ecclesiam nulla salus (Sobór Florencki) czy społeczne panowanie Chrystusa Króla (encyklika Quas Primas Piusa XI), jej funkcjonariusze działają poza porządkiem prawnym Kościoła.
Kryzys tożsamości: od szefa kuchni do „pasterza”
Biografia nominata demaskuje głębię kryzysu powołań w antykościele. 9 lat pracy w „przemyśle restauracyjnym” (1991-2000) poprzedzało „powołanie” do stanu duchownego – sprzeczne z tradycyjnymi wymogami dotyczącymi wczesnego rozeznania i czystości intencji. Św. Karol Boromeusz w Instrukcjach dla kleryków podkreślał: „Kandydat do kapłaństwa winien od młodości stronić od świeckich zajęć, aby nie skalawszy ducha marnością świata, mógł całkowicie oddać się służbie ołtarza”. Tymczasem środowisko seminaryjne w Houston, gdzie Misko zdobywał „formację”, od dziesięcioleci produkuje funkcjonariuszy religijnych bardziej przypominających terapeutów niż kapłanów.
Przypadek „biskupa” Misko ilustruje szersze zjawisko: sekta posoborowa, po wyczerpaniu zapasu duchownych wyświęconych w starym rycie, sięga po kandydatów o zerowej formacji doktrynalnej i podejrzanej pobożności. Jak zauważył arcybiskup Marcel Lefebvre w 1976 roku: „Nowa msza tworzy nowych kapłanów, nowych wiernych, nowe seminaria, nowe diecezje – wszystko nowe, wszystko zepsute”.
Milczenie o grzechu apostazji
Najjaskrawszą zbrodnią komunikatu jest przemilczenie rzeczywistego stanu prawnego „diecezji” Tucson. W rzeczywistości od 1969 roku, kiedy to Paul VI zastąpił katolicki ryt święceń protestancką parodią, żaden „biskup” nie otrzymał ważnej sakry. Co więcej, sam „biskup” Weisenburger, poprzednik Misko, zasłynął w 2018 roku zezwoleniem na komunię św. dla rozwiedzionych w nowych związkach – co stanowi jawną herezję przeciw dogmatowi o nierozerwalności małżeństwa (kanon 7 Sesji XXIV Soboru Trydenckiego).
„Misko służył jako wikariusz generalny i moderator kurii dla diecezji Austin”
To zdanie, pozornie neutralne, ukazuje sedno problemu: cała administracja posoborowa skupia się na zarządzaniu instytucją, nie zaś na uświęcaniu dusz. Termin „moderator kurii” (nieznany przed Vaticanum II) zastąpił tradycyjnego wikariusza generalnego, którego rolą było strzeżenie czystości doktryny. Jak trafnie zauważył św. Pius X w liście apostolskim Praestantia Scripturae: „Gdy urząd nauczycielski Kościoła zostanie odsunięty na bok, nic już nie powstrzyma egzegetów przed popadnięciem w najgroźniejsze błędy”.
Światło w ciemności: gdzie trwa prawdziwy Kościół?
W obliczu tej farsy sakramentalnej, wierni katolicy mają moralny obowiązek odmówić jakiejkolwiek współpracy ze strukturą antykościoła. Jak uczył św. Robert Bellarmin w traktacie De Romano Pontifice (II,30): „Papież jawnie heretycki automatycznie przestaje być członkiem Kościoła, a tym samym traci władzę jurysdykcyjną”. Dotyczy to również jego nominatów, którzy – pozbawieni ważnych święceń – nie mogą sprawować żadnych funkcji kościelnych.
Jedyną właściwą reakcją jest powrót do sine qua non katolicyzmu: uczestnictwa we Mszy trydenckiej sprawowanej przez kapłanów z ważnymi święceniami, odmawiania różańca w intencji nawrócenia modernizujących uzurpatorów oraz nieustannego głoszenia integralnej doktryny Chrystusa Króla. Jak zapowiedział Pius XI w encyklice Quas Primas (1925): „Pokój Chrystusowy w królestwie Chrystusowym – oto jedyna droga do odnowy społeczeństw” (n. 32). Wszelkie zaś kompromisy z posoborową herezją stanowią współudział w jej zbrodniach przeciwko Bogu i duszom.
Za artykułem:
Pope Leo XIV appoints Monsignor James Misko as bishop of Tucson (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 22.12.2025
