Portal Gość Niedzielny (23 grudnia 2025) relacjonuje wystąpienie „abp.” Tadeusza Wojdy SAC, „przewodniczącego” Konferencji „Episkopatu Polski”, który określił tzw. Rok Jubileuszowy 2025 jako „czas łaski, w którym uczyliśmy się zakorzeniać w chrześcijańskiej nadziei„. Według „hierarchy”, okres ten przeżywany pod hasłem „Pielgrzymi nadziei” miałby „umocnić naszą odwagę, by w świecie pełnym niepewności być znakiem nadziei dla innych”. Całość zdradza całkowite zerwanie z katolicką eschatologią i redukcję religii do psychologicznego placebo.
Kradzież pojęć i profanacja łaski
Samo nazwanie posoborowego happeningu „Jubileuszowym Rokiem Łaski” stanowi akt teologicznego wandalizmu. Prawowity Jubileusz – jak nauczał Pius XII w konstytucji Servatoris nostri (1950) – jest „świętym czasem, w którym wierni przez praktyki pokutne i warunki określone prawem mogą uzyskać pełny odpust zupełny„. Tymczasem neo-kościół, pozbawiony władzy kluczy (Mt 16,19) i sukcesji apostolskiej po nieważnych święceniach z 1968 roku, usiłuje imitować rzeczywistość nadprzyrodzoną. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „Ci, którzy nie mają władzy, a udają, że ją posiadają, są zwykłymi oszustami” (De Romano Pontifice, II, 30).
„Był to czas łaski, w którym uczyliśmy się zakorzeniać w chrześcijańskiej nadziei i dzielić się nią z innymi”
To zdanie „abp.” Wojdy stanowi jawną herezję w świetle kanonu 7 dokumentu Lamentabili sane exitu św. Piusa X, potępiającego tezę, jakoby „wiara jako przyzwolenie umysłu opierała się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw„. Łaska (gratia sanctificans) nie jest emocjonalnym „doświadczeniem”, lecz darem nadprzyrodzonym udzielanym wyłącznie przez ważne sakramenty – czego posoborowe struktury, utraciwszy ważność święceń, nie mogą sprawować.
Naturalistyczna parodia nadziei teologalnej
Hasło „Pielgrzymi nadziei” odsłania całkowite wypaczenie cnoty teologalnej. Jak przypomina Katechizm Rzymski: „Nadzieja chrześcijańska polega na ufnym oczekiwaniu życia wiecznego i łaski potrzebnej do jego osiągnięcia” (II, VII, 13). Tymczasem neo-kościół – wierny modernistycznej zasadzie „immanencji życiowej” potępionej w Pascendi – redukuje nadzieję do terapii motywacyjnej:
„Umocnieni doświadczeniem nadziei, która nie zawodzi, żyjmy tak, aby każdy dzień naszego życia był autentycznym krokiem na drodze wiary – krokiem, który prowadzi ku pełni życia z Bogiem”
Gdzie jest memento mori? Gdzie ostrzeżenie przed sądem ostatecznym (Mt 25,31-46)? Gdzie wezwanie do pokuty (Łk 13,3)? Ta pusta retoryka przypomina raczej coachingowe slogany niż wezwanie do nawrócenia. Jak trafnie diagnozował Pius XI w Quas primas: „Gdy usunięto Boga i Jezusa Chrystusa z praw i państw, zburzono fundamenty władzy„.
Milczenie o grzechu, czyli apostazja przez pominięcie
Najcięższym zarzutem wobec całego przedsięwzięcia jest całkowite przemilczenie kwestii grzechu i konieczności zadośćuczynienia. W autentycznych Jubileuszach – jak podkreślał Benedykt XIV w bulli Redemptor et Dominus (1749) – „głównym celem jest przebłaganie Bożej sprawiedliwości za zniewagi wyrządzone Jego Majestatowi„. Tymczasem „abp.” Wojda mówi jedynie o:
„jubileuszowym doświadczeniu przebaczenia, odnowienia relacji i odkrywania obecności Chrystusa w naszej codzienności”
To czysto protestanckie przesunięcie akcentu z obiektywnego zadośćuczynienia na subiektywne doznanie. Brak także ostrzeżenia, że uczestnictwo w strukturach neo-kościoła – gdzie „Msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia (co Pius XII nazwał „znakiem apostazji” w Mediator Dei), a „sakramenty” pozbawione są formy i intencji – stanowi niebezpieczeństwo świętokradztwa.
Teologia wygnania jako jedyna odpowiedź
W obliczu tej farsy „jubileuszu”, katolicy muszą pamiętać słowa św. Pawła: „Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha demonów” (1 Kor 10,21). Jak uczył św. Robert Bellarmin: „Jawny heretyk automatycznie traci jurysdykcję” (De Romano Pontifice, II, 30). Dlatego:
1. Należy całkowicie odrzucić posoborowe „sakramenty” i „Urzędy”
2. Zachować wiarę w niezmienny depozyt objawienia
3. Uczestniczyć wyłącznie w Najświętszej Ofierze sprawowanej przez kapłanów z ważnymi święceniami
4. Odrzucić fałszywą ekumenię i wolność religijną potępioną w Quanta cura Piusa IX
Jak ostrzegał Apokalipsa: „Jeśli kto dołoży co do nich, Bóg mu dołoży plag” (Ap 22,18). Neo-kościół, dodający do wiary modernistyczne nowinki, stał się narzędziem mysterium iniquitatis. Jedyną odpowiedzią wiernych pozostało state in fide (1 Kor 16,13) i oczekiwanie na restytucję prawowitej hierarchii.
Za artykułem:
Przewodniczący Episkopatu: Rok Jubileuszowy był czasem łaski, w którym uczyliśmy się zakorzeniać w chrześcijańskiej nadziei (gosc.pl)
Data artykułu: 23.12.2025
