Portal eKAI (23 grudnia 2025) relacjonuje śmierć brytyjskiego muzyka Chrisa Rei, przedstawiając jego twórczość jako duchowe poszukiwania. Szymon Babuchowski, dziennikarz „Gościa Niedzielnego”, w pożegnaniu artysty stwierdza: „No i tak się właśnie stało – wyprorokował to sobie i na święta dojechał do domu. Wierzę, że to nie przypadek”, nawiązując do tekstu piosenki Rei. Całość utrzymana jest w tonie sentymentalnego naturalizmu, gdzie „pokój” i „dom” stają się mglistymi metaforami pozbawionymi nadprzyrodzonej perspektywy.
Bluźniercze pominięcie stanu łaski
Artykuł demonstruje klasyczny przykład modernistycznej redukcji życia duchowego do emocjonalnych uniesień. Brak jakiegokolwiek odniesienia do status gratiae zmarłego, konieczności modlitwy za duszę czy katolickiej eschatologii stanowi jawną pogardę dla dogmatu o czyśćcu. Jak nauczał św. Robert Bellarmin w De Purgatorio: „Modlitwy żywych za zmarłych są tak konieczne, jak koniecznym jest ogień dla dusz cierpiących w czyśćcu”. Tymczasem Babuchowski pozwala sobie na bluźnierczą pewność: „wierzę, że to nie przypadek”, zastępując obiektywną prawdę o zbawieniu subiektywnym przeświadczeniem.
„Był niezwykle twórczym człowiekiem. Jego niespokojna dusza nieustannie szukała ukojenia, które – paradoksalnie – swoją muzyką potrafił dawać innym”
To zdanie demaskuje całkowite oderwanie od katolickiej nauki o unica spes – jedynej nadziei pokładanej w Chrystusie. Pius XI w encyklice Quas primas jednoznacznie stwierdzał: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Redukcja „ukojenia” do wrażeń estetycznych to jawny przejaw indyferentyzmu religijnego potępionego w Syllabusie błędów (pkt 15-16).
Kult artysty jako substytut religii
Przedstawienie Rei jako „jednego z najbliższych ludzi” przez tłumacza, który nigdy go nie spotkał, odsłania głęboki kryzys duchowy współczesnego świata. Kult celebrytów zastępuje tu kult świętych, a teksty piosenek stają się pseudo-objawieniami. Cytowany fragment utworu „Someday My Peace Will Come”:
„Panie czy słyszysz – wiem że moje imię znasz / odczytasz je z mych łez co drążą życia głaz”
to przykład religijności naturalnej, gdzie Bóg jest nieokreślonym „Panem” bez atrybutów wszechwiedzy, sprawiedliwości i miłosierdzia. Porównajmy to z nauczaniem św. Augustyna z Wyznania: „Niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”, gdzie celem jest konkretna komunia z Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym.
Brak jakiejkolwiek wzmianki o sakramentach, stanie łaski u zmarłego czy obowiązku modlitwy za dusze zmarłych świadczy o całkowitej apostazji środowisk podszywających się pod katolicyzm. Jak przypominała Święta Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (pkt 58): „Nauka, która stawia w miejsce łaski Bożej naturalne siły człowieka, jest potępiona”.
Muzyczna droga donikąd
Opisywanie twórczości Rei jako „poszukiwania sensu” przy całkowitym pominięciu Via Veritas et Vita (J 14,6) to klasyczny przykład modernizmu. Artykuł przemilcza fakt, że jakakolwiek droga poza Kościołem Katolickim prowadzi donikąd – „Extra Ecclesiam nulla salus” (Sobór Florencki, 1442). Sentencja Rei „całe życie gonię gdzieś” staje się tragicznym pomnikiem generacji, której odebrano prawdę o Chrystusie Królu.
W czasach prawdziwego Kościoła taki artykuł zakończyłby się apelem o Requiem aeternam i modlitwą za duszę zmarłego. Dziś mamy do czynienia z pogrzebową orgią emocjonalizmu, gdzie „duchowość” oznacza jedynie brak odwagi, by nazwać grzech po imieniu i wezwać do nawrócenia. „Niech odpoczywa w pokoju” – powtarza świat, zapominając słów Chrystusa: „Nie każdy, który mówi Mi: Panie, Panie! wejdzie do królestwa niebieskiego” (Mt 7,21).
Za artykułem:
katowiceSzymon Babuchowski o śmierci Chrisa Rei: na święta dojechał do domu (ekai.pl)
Data artykułu: 23.12.2025
