Portal eKAI (25 grudnia 2025) relacjonuje rytuał w bazylice św. Marii Magdaleny w Tychach, gdzie emerytowany „arcybiskup” Wiktor Skworc przewodniczył tzw. Pasterce. W homilii, pełnej modernistycznych redukcji, spreparowanej na użytek laickiego audytorium, przedstawił on heretycką wizję Wcielenia jako jedynie „komunikację wyciągniętych rąk” i „uniżenie Boga” – całkowicie pomijając dogmatyczną prawdę o Chrystusie Królu i jedynej Ofierze przebłagalnej.
Teologiczne bankructwo posoborowej „liturgii”
Rzekoma „Pasterka” – jak wszystkie posoborowe spektakle – stanowi jawną zdradę katolickiej doktryny o Mszy Świętej. Pius XII w Mediator Dei stanowczo przypominał: „Ofiara Ołtarza nie jest czystym i prostym upamiętnieniem męki i śmierci Jezusa Chrystusa, lecz jest Ofiarą prawdziwą i właściwą, w której Najwyższy Kapłan przez krwawą ofiarę, którą raz dokonał na Krzyżu, oddaje się na nowo i ofiaruje”. Tymczasem relacja portalu nie wspomina ani słowem o Ofierze, redukując wydarzenie do „uobecniania tajemnicy” w duchu protestanckiego memorializmu.
„Boże Narodzenie – uobecniane co roku w liturgii Kościoła – jest spotkaniem Boga ze światem i żyjącym w świecie człowiekiem”
To zdanie demaskuje całkowite zerwanie z katolicką eschatologią. Św. Robert Bellarmin w De Controversiis podkreśla: „Kościół jest królestwem Chrystusowym na ziemi, oddzielonym od świata, który leży w mocy złego” (1 J 5,19). Przedstawianie Wcielenia jako „spotkania” z „człowiekiem żyjącym w świecie” to czysty modernizm, potępiony w Lamentabili (pkt 58) jako redukcja prawd wiary do „ludzkiego przeżycia”.
Naturalistyczna redukcja Bóstwa Chrystusowego
Najjaskrawszą herezją homilii Skworca jest stwierdzenie:
„Komunikacja wyciągniętych rąk – Bożych i ludzkich jest aktem uniżenia się nieśmiertelnego, nierozpoznawalnego Boga ku śmiertelnemu stworzeniu”
To jawne zaprzeczenie dogmatom nicejskiemu i chalcedońskiemu! Sobór Chalcedoński (451) definiuje: „Wyznajemy jednego i tego samego Chrystusa (…) współistotnego Ojcu co do Bóstwa i tego samego współistotnego nam co do człowieczeństwa”. Tymczasem „arcybiskup” przedstawia Chrystusa jako „nierozpoznawalnego Boga” – co jest czystym monofizytyzmem – i redukuje Jego przyjście do gestu „wyciągniętych rąk”, a nie exinanitio (wyniszczenia) w rozumieniu Listu do Filipian (2,7).
Encyklika Piusa XI Quas Primas zdecydowanie potępia taką redukcję: „Jeżeli zaś ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. Skworc celowo pomija królewską godność Chrystusa, zastępując ją sentymentalną metaforą.
„Radość” bez łaski – czyli kult uczuć
W całym przemówieniu dominuje naturalistyczne pojmowanie radości, oderwane od nadprzyrodzonej łaski:
„Jakże więc, kiedy ogrania nas ponownie miłość Boża, nie wołać radujcie się!”
Św. Pius X w antymodernistycznej przysiędze przypomina: „Wiara nie jest ślepym uczuciem religijnym”. Radość chrześcijańska wynika z łaski uświęcającej, a nie z emocjonalnych uniesień. Pominięcie w homilii warunków zbawienia (łaska, sakramenty, życie bez grzechu śmiertelnego) to klasyczny przejaw modernizmu potępiony w Pascendi jako „religijny immanentyzm”.
Milczenie o grzechu i sądzie
W całym tekście brak jakiegokolwiek nawiązania do grzechu pierworodnego, konieczności Odkupienia czy Sądu Ostatecznego. To nie jest przypadek, lecz systematyczne działanie sekty posoborowej, o którym Pius IX pisał w Syllabusie: „Błąd 58: Nie ma innej siły poza tą, która tkwi w materii; cała doskonałość i moralność polega na gromadzeniu i pomnażaniu bogactw wszelkimi sposobami oraz na oddawaniu się przyjemności” (pkt 58). „Arcybiskup” utwierdza wiernych w „doczesnych troskach”, zamiast wzywać do pokuty i nawrócenia.
Brak ostrzeżenia przed świętokradztwem
Najcięższą zbrodnią portalu eKAI jest przemilczenie faktu, że uczestnictwo w posoborowym rytuale – zwłaszcza przyjmowanie „komunii” w strukturach, które zniekształciły formę sakramentu – stanowi świętokradztwo. Św. Alfons Liguori w Theologia Moralis przypomina: „Przystępujący do komunii w stanie grzechu śmiertelnego popełnia podwójne świętokradztwo: znieważa Ciało Pańskie i wprowadza innych w błąd co do stanu swojej duszy”. W relacji nie ma śladu tego ostrzeżenia, co czyni współodpowiedzialnymi autorów za zgorszenie.
Zastępcza religia „wyciągniętych rąk”
Cała homilia Skworca to przykład „teologii wyciągniętych rąk” – parodii katolickiej doktryny, gdzie Bóg i człowiek spotykają się w równorzędnym dialogu, a nie w akcie adoracji Stwórcy przez stworzenie. Jak trafnie ujął to św. Augustyn w Wyzaniach: „Stworzyłeś nas bowiem jako skierowanych ku Tobie. I niespokojne jest serce nasze, dopóki w Tobie nie spocznie”. Posoborowa parodia nie daje spoczynku – tylko kolejne „spotkania” i „dialogi”, które są ucieczką od Krzyża.
Ostatecznie tyszanie uczestniczyli nie w Pasterce, lecz w rytuale nowej religii humanitaryzmu – dokładnie takiej, jaką potępił Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”. Dopóki „duchowni” jak Skworc będą głosić tę heretycką parodię, żadna prawdziwa odnowa nie będzie możliwa.
Za artykułem:
25 grudnia 2025 | 13:01Abp Skworc przewodniczył Pasterce w bazylice w Tychach (ekai.pl)
Data artykułu: 25.12.2025
