Portal Gość.pl (25 grudnia 2025) przedstawia rzekomy „powrót do chrześcijańskich korzeni” w Portugalii w okresie Świąt Bożego Narodzenia. Artykuł opisuje odrzucanie amerykańskich wpływów na rzecz lokalnych tradycji: powrót do portugalskiej muzyki ludowej, organizację „Bożonarodzeniowej Wioski” w Cabeca z dekoracjami religijnymi oraz monumentalną żywą szopkę w Priscos z udziałem 800 osób. Autorzy wskazują na zmęczenie Portugalczyków komercjalizacją świąt i pragnienie autentyczności wyrażane przez wybór „ekologicznych materiałów”.
Folklor zamiast wiary
„Symbole te są abstrakcyjne dla Portugalczyków, gdyż nie odwołują się do ich chrześcijańskiego wychowania” – deklaruje Miguel Pinto Monteiro. Te słowa ujawniają tragiczną pomyłkę: walka toczy się o estetykę, podczas gdy Portugalia jako naród od dziesięcioleci żyje w formalnej apostazji. Konstytucja z 1976 r. zniosła katolicyzm jako religię państwową, otwierając drogę laicyzacji. Quas Primas Piusa XI stanowczo przypomina: „Państwa (…) mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”. Bez tej fundamentalnej zasady wszystkie „szopki” są jedynie świeckimi spektaklami.
Pogański synkretyzm pod płaszczykiem tradycji
Wspomniana żywa szopka w Priscos z „scenografiami asyryjskimi i babilońskimi” to jawny przykład religijnego synkretyzmu potępionego przez Lamentabili sane (pkt 65). Św. Pius X przestrzegał: „Nowe zjawiska oceniać należy przez pryzmat niezmiennych zasad”. Tymczasem mieszanie świętej historii zbawienia z pogańskimi kultami stanowi powrót do bałwochwalstwa, nie zaś do korzeni.
Organizatorzy chwalą się „ekologicznymi materiałami”, co demaskuje ich prawdziwe intencje – zastąpienie teocentryzmu biocentryzmem. Jak nauczał Pius IX w Syllabus Errorum, błąd polega na przedkładaniu „postępu i wolności” nad prawa Boże (pkt 80). Drewniana szopka pozostaje pusta, gdy brak w niej adoracji Nowonarodzonego Króla.
Muzyczne złudzenia
Miguel Carvalhinho cieszy się z popularności violi beiroa, lecz prawdziwy katolik winien płakać. Motu proprio Piusa X Tra le sollecitudini stanowi: „Muzyka kościelna musi być święta, musi więc wykluczać wszelką świeckość”. Instrument ludowy nie zastąpi łacińskiego chorału – jedynego godnego uwielbienia Boga Wcielonego. To nie „powrót do korzeni”, lecz estetyzacja schyłkowej religijności.
Milczenie o źródle zła
Artykuł pomija fundamentalny fakt: portugalscy „biskupi” nie posiadają ważnych święceń. Przyjęcie posoborowych formuł sakramentalnych (zwłaszcza po 1968 r.) unieważniło ich jurysdykcję. Jak uczy De Romano Pontifice św. Roberta Bellarmina: „jawny heretyk nie może być Papieżem” – co tym bardziej dotyczy pseudo-biskupów. Szopki organizowane pod ich „pasterstwem” są więc jedynie paganorum ludicra – igraszkami pogan.
Fałszywa alternatywa
Przedstawiona opozycja „amerykański komercjalizm vs. portugalska tradycja” to modernistyczne szalbierstwo. Jak demaskuje św. Pius X w Pascendi, obie postawy są równie zgubne: pierwsza – jako jawny naturalizm, druga – jako zakamuflowany veterum paganismus. Jedynym rozwiązaniem jest powrót do integralnej doktryny katolickiej i publiczne uznanie Chrystusa Króla – czego brakuje wszystkim opisywanym inicjatywom.
Portugalskie działania przypominają starania Piłatów: myją ręce, wyrzekając się „amerykańskich wpływów”, lecz nadal współpracują z okupantami Watykanu. Dopóki nie odrzucą Novus Ordo Missae i nie powrócą do Tridentinum, ich „tradycja” pozostanie teatralną scenografią na drodze do wiecznej zatraty.
Za artykułem:
Portugalczycy wracają do świątecznych korzeni (gosc.pl)
Data artykułu: 25.12.2025
