Portal LifeSiteNews (25 grudnia 2025) prezentuje wspomnieniowy tekst Stephena Kokxa o jego zmarłej siostrze, opisując jej zamiłowanie do świątecznych tradycji – obdarowywania prezentami, dekoracji i filmów. Autor wspomina ręcznie wykonany różaniec w barwach jego ulubionych kolorów jako wyraz kreatywności i troski siostry. Artykuł skupia się na emocjonalnym wymiarze straty, całkowicie pomijając nadprzyrodzony obowiązek modlitwy za zmarłych.
Naturalistyczna redukcja śmierci do sfery uczuciowej
Tekst Kokxa stanowi klasyczny przykład modernistycznej spiritualité laïcisée, gdzie memento mori („pamiętaj o śmierci”) zastąpiono psychologizującym „pamiętaj o emocjach”. Autor przyznaje: „Różne myśli i emocje pojawiają się z upływem czasu. Łatwo jest, wobec codziennego znoju życia i naturalnej skłonności do 'iść dalej’ i zapomnieć, zatrzymać się i pamiętać o tych, którzy odeszli przed nami”.
Katolicka doktryna nie zna jednak pojęcia „naturalnej skłonności do zapominania” o zmarłych. Sobór Trydencki w dekrecie o czyśćcu stanowczo nakazuje: „modlić się za zmarłych w miejscu oczyszczenia, aby zostali uwolnieni od kar” (Sess. XXV). Św. Robert Bellarmin w De Purgatorio podkreśla, że zaniedbanie modlitw za dusze czyśćcowe stanowi grzech zaniedbania przeciwko miłosierdziu. Tymczasem Kokx ogranicza się do sentymentalnego wspominania cech charakteru siostry, całkowicie pomijając jej stan łaski w chwili śmierci, możliwość potrzeby modlitw czy obowiązek ofiarowania za nią Najświętszej Ofiary.
Religijny synkretyzm w darach i praktykach
Rzekomo „głęboko intencjonalny prezent” w postaci różańca w barwach ulubionych kolorów brata odsłania typowo modernistyczne pomieszanie sfery sacrum i profanum.
„Lo and behold, w Boże Narodzenie 2024 roku wręczyła mi różaniec, który wykonała sama, nawleczony pomarańczowymi i niebieskimi koralikami”
Kanon 1279 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. stanowi, że przedmioty kultu winny odpowiadać powadze liturgii i nie podlegać indywidualnym kaprysom. Pius XI w encyklice Quas primas podkreślał, że nawet w rzeczach pozornie drobnych należy oddawać cześć Chrystusowi Królowi poprzez szacunek dla form ustanowionych przez Kościół. Różaniec – narzędzie modlitwy kontemplacyjnej – zostaje tu zredukowany do poziomu personalizowanej biżuterii, gdzie estetyka przeważa nad funkcją sakralną.
Kult rodzinnej nostalgii zamiast czci Bożego Narodzenia
Opisy świątecznych rytuałów – przystrajania drzewka „zbyt wcześnie” i oglądania filmów przy kominku – odsłaniają głęboką pustkę teologiczną:
„Wspominając ją, przypominam sobie, że Boże Narodzenie nie polega tylko na dekoracjach, prezentach czy filmach. Chodzi o bezinteresownie daną miłość, radość dzieloną bez zastrzeżeń”
To zdanie stanowi kwintesencję posoborowego immanentizmu potępionego już w Syllabusie błędów Piusa IX (pkt 58). Gdzież bowiem wspomnienie o Wcieleniu Słowa? Gdzie adoracja Dzieciątka Jezus? Gdzie obowiązek uczestnictwa we Mszy Świętej jako dziękczynieniu za przyjście Zbawiciela? Pius X w Lamentabili sane potępił tezę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem” (pkt 58) – dokładnie tę samą relatywizację widać w redukcji świąt do uniwersalistycznych „aktów dobroci”.
Teologiczne bankructwo współczesnego „konserwatyzmu”
Fakt, że tekst pojawia się na portalu deklarującym obronę wartości katolickich, jedynie uwypukla głębię kryzysu wiary. Kokx – podający się za autora książek o „tradycyjnym katolicyzmie” – popełnia ten sam błąd co moderniści opisani przez św. Piusa X w Pascendi: oddziela sferę emocjonalno-doświadczeniow± od doktrynalnej. Jego siostra „znała moją wiarę” i dała różaniec jako gest osobisty, nie zaś jako narzędzie zbawienne ex opere operato („dzięki wykonanemu dziełu”).
Kardynał Pie w Synodach i Soborach przestrzegał: „Gdy pobożność oddziela się od doktryny, staje się herezją serca”. Współczucie dla ludzkiej straty nie zwalnia z obowiązku przypomnienia, że – jak uczy Katechizm Rzymski – „największym aktem miłości wobec zmarłych jest ofiarowanie za nich Najświętszej Ofiary, przez którą dusze czyśćcowe otrzymują ulgę nieporównywalną z ludzkimi wspomnieniami”.
Brak w tekście jakiegokolwiek wezwania do modlitwy, postu czy ofiarowania Komunii Świętej za duszę siostry ukazuje duchową bankructwo współczesnego „katolickiego” dziennikarstwa. Jak pisze św. Alfons Liguori w Umiłowaniu Jezusa Chrystusa w życiu codziennym: „Ten, kto prawdziwie kocha, nie zadowala się łzami – biegnie do ołtarza, by wyjednać łaski dla umiłowanej duszy”.
Niech ta krytyka posłuży jako wezwanie do powrotu do integralnej wiary, gdzie wspomnienie zmarłych zawsze prowadzi do modlitwy, umartwienia i ufności w Miłosierdzie Boże – nie zaś zatrzymuje się w sferze ludzkiej nostalgii.
Za artykułem:
On the second Christmas since the loss of my sister, she still teaches me about love and joy (lifesitenews.com)
Data artykułu: 25.12.2025
