Portal LifeSiteNews (25 grudnia 2025) przedstawia refleksję Antonino Cambrii na temat podobieństw między światem współczesnym a pogańskim kontekstem Narodzenia Chrystusa. Autor wskazuje na współczesne formy idolatrii, aborcję jako holokaust niewinnych oraz komercjalizację świąt Bożego Narodzenia. Podkreśla, że „masy nie mają pojęcia, że ich Zbawiciel przyszedł, by ich odkupić”, rysując paralelę między rzymskim kultem demonów a współczesnym bałwochwalstwem. Cambria krytykuje hierarchię posoborową za wprowadzanie pogańskich elementów do przestrzeni sakralnej, wspominając zgorszenia z Asyżu i „obrzydliwość Pachamamy”. W ostatniej części tekstu nawołuje do spojrzenia na żłóbek Chrystusa jako źródło nadziei w czasach apostazji.
Redukcja chrześcijaństwa do synkretycznego folkloru
Cambria trafnie diagnozuje symptomy choroby współczesnego świata, lecz pomija istotę problemu: systemową apostazję struktur okupujących Watykan. Gdy pisze o „kulturalnych katolikach” celebrujących święta w sposób nieodróżnialny od pogańskich rytuałów, nie dostrzega, że źródłem tej schizofrenii jest samo posoborowie. Quas Primas Piusa XI stanowczo nauczała: „Państwa winny uznać publicznie panowanie Chrystusa Króla”, tymczasem neo-kościół od pół wieku głosi masonacką „wolność religijną”, potępioną w Syllabusie błędów (pkt 15-18, 77-79).
„Wielu wiernych nie zadaje sobie trudu, by uczcić swego Zbawiciela uczestnictwem w Najświętszej Ofierze”
To zdanie obnaża tragiczną konsekwencję soborowej rewolucji liturgicznej. Gdy „msza” zostaje zredukowana do protestanckiego „stołu zgromadzenia” (jak trafnie zauważa Cambria), naturalną konsekwencją jest desakralizacja świadomości wiernych. Brakuje jednak jednoznacznego potępienia Novus Ordo jako instrumentu demontażu katolickiej tożsamości. Św. Pius X w Lamentabili sane potępił podobne redukcje: „Dogmaty są tylko interpretacją faktów religijnych” (pkt 22), co bezpośrednio prowadzi do dzisiejszej sytuacji.
Fałszywy ekumenizm jako współczesne bałwochwalstwo
Wspomnienie spotkań w Asyżu i kultu Pachamamy w Watykanie wymaga głębszej teologicznej analizy. To nie są „niefortunne incydenty”, ale logiczne następstwo herezji ekumenizmu potępionej przez Piusa XI w Mortalium Animos. Kiedy autor pisze o „buddyjskich figurkach w katolickich domach”, powinien przypomnieć kanon 2339 Kodeksu z 1917 r., który nakłada ekskomunikę za akt idolatrii. Tymczasem dzisiejsi „kardynałowie” nie tylko nie piętnują tego grzechu, ale wręcz go legitymizują.
Szczególnie wymowne jest milczenie wobec największej współczesnej ofiary ludzkiej – aborcji. Cambria wspomina o 73 milionach mordowanych dzieci rocznie, lecz nie cytuje katolickiej doktryny: „Każdy współuczestnik aborcji podlega ekskomunice latae sententiae” (kanon 2350 KPK 1917). Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie „msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem.
Półśrodki wobec kryzysu wiary
Apel o spojrzenie na żłóbek i zawierzenie Marji oraz Józefowi jest słuszny, ale niewystarczający wobec skali apostazji. Cambria identyfikuje się jako „bi-rytualny”, regularnie uczestniczący zarówno w Mszy Trydenckiej, jak i liturgii bizantyjskiej. To podejście ignoruje jednak fakt, że wiarygodność jakiegokolwiek obrządku w posoborowej rzeczywistości jest iluzoryczna. Święcenia kapłańskie po 1968 r. są nieważne z powodu zmienionych formuł sakramentalnych, a „biskupi” bez ważnej sukcesji apostolskiej nie mogą sprawować władzy jurysdykcyjnej (kanon 188.4 KPK 1917).
„Bóg zwycięży na końcu, a niegodziwość tego świata przeminie”
To stwierdzenie, choć prawdziwe, staje się pobożnym życzeniem bez wskazania konkretnej drogi powrotu. Pius XI w Quas primas precyzyjnie określił remedium: „Doroczne święto Chrystusa Króla ustanawiamy, by ludzie prywatnie i publicznie uznali królewską władzę Zbawiciela”. Tymczasem współcześni „katolicy” skupiają się na drugorzędnych przejawach kryzysu (jak komercjalizacja świąt), ignorując sedno problemu – odrzucenie społecznego panowania Chrystusa.
Konkluzja: powrót do niezmiennej Tradycji czy utopia?
Refleksja Cambrii, choć wartościowa w diagnostyce symptomów, nie sięga korzeni choroby. Współczesne pogaństwo nie jest „powrotem do czasów przedchrześcijańskich”, ale bezpośrednim owocem soborowej rewolucji, która odrzuciła dogmat o wyłączności Kościoła w zbawieniu (potępiony w Syllabusie, pkt 17). Dopóki wierni będą szukać pociechy w strukturach neo-kościoła (choćby poprzez „tradycjonalistyczne” wspólnoty pozostające w komunii z modernistami), żaden prawdziwy odrodzenie nie nastąpi.
Jedynym rozwiązaniem jest radykalny powrót do depositum fidei w czystej postaci sprzed 1958 roku, odrzucenie wszystkich soborowych nowinek i odbudowa Kościoła w oparciu o nieważne sakramenty i autentyczną sukcesję apostolską. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Papież-heretyk automatycznie traci urząd” (De Romano Pontifice). Dopóki ta prawda nie zostanie powszechnie uznana, żłóbek pozostanie jedynie sentymentalnym wspomnieniem w świecie pogrążonym w mrokach apostazji.
Za artykułem:
With darkness all around, Christians must again look to Jesus in the manger (lifesitenews.com)
Data artykułu: 25.12.2025
