Portal Vatican News relacjonuje komentarz „o. Piotra Kwiatka OFMCap” do psalmu 31, prezentując go jako „receptę na życie w niepewności”. Analiza tekstu ujawnia klasyczny przykład modernistycznej infekcji, gdzie psychologia pozytywna zastępuje teologię nadprzyrodzoną, a doświadczenie subiektywne wypiera obiektywną prawdę objawioną.
Naturalizm pod płaszczykiem duchowości
Komentarz „kapucyna” operuje językiem głęboko zsekularyzowanym, redukując psalm 31 – tradycyjnie rozumiany jako modlitwa ufności w obliczu prześladowań za wiarę – do narzędzia „wzmacniania dobrostanu”. W miejsce katolickiej nauki o viatorum status (stanie pielgrzymującym) mamy tu afirmację ludzkiej kruchości jako wartości samej w sobie:
„zaufanie nie rodzi się z siły, lecz z odwagi bycia bezbronnym wobec Boga, który jest skałą, a nie iluzją”.
To jawne przeinaczenie sensu psalmów! Św. Robert Bellarmin w Explanationes in Psalmos podkreśla, że ufność psalmisty płynie nie z akceptacji słabości, lecz z pewności Bożej obietnicy zbawienia dla wiernych Jego przymierzu. Tymczasem „o. Kwiatek” forsuje herezję pelagiańską, sugerując, że Bóg „widzi, rozumie i trwa przy człowieku” niezależnie od jego stanu łaski uświęcającej. Gdzie tu miejsce na ostrzeżenia Chrystusa: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie” (Łk 13,3)?
Psychologizacja wiary: odrzucenie grzechu pierworodnego
Najgroźniejszym aspektem jest systematyczne pomijanie status naturae lapsae (stanu natury upadłej). Autor pisze:
„depresja często zaczyna się w przekonaniu, że nikt nie widzi. Nikt nie dostrzega łez, które spadają do środka”.
To czysto naturalistyczne ujęcie, ignorujące nauczanie Soboru Trydenckiego (sesja V), który deprawację ludzkiej natury po grzechu pierworodnym określa jako „śmierć duszy” (DS 1511). Redukcja duchowych zmagań do „epidemii kontroli” czy „przebodźcowania” to klasyczny przejaw modernizmu potępionego w encyklice Pascendi św. Piusa X, gdzie czytamy: „Moderniści przyjmują, że wiara rodzi się z potrzeby sacrum tkwiącej w podświadomości” (n. 14).
Bóg-Skała versus „Bóg-terapeuta”
Gdy psalmista woła: „Będziesz mi skałą obronną” (Ps 31,3 Wlg), ma na myśli niezmienność Bożej sprawiedliwości wobec prześladowców Kościoła. Tymczasem w komentarzu czytamy wypaczenie:
„Skała to Ten, który się nie zmienia, gdy wszystko się zmienia […] przestać szukać schronienia w rzeczach, które się chwieją np. w opinii innych, w sukcesie, w zdrowiu, w związku”.
Gdzie tu echo słów św. Pawła: „Biada mi, jeślibym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9,16)? Gdzie wezwanie do porzucenia saeculum (świata) i umiłowania krzyża? Zamiast tego – propozycja wygodnej religijności nastawionej na „kruche, a jednocześnie mocne: uzdrowienie” rozumiane czysto psychologicznie. To właśnie potępiał Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze zwyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego, wówczas władza prawa została zachwiana”.
„Psalmoterapia” – parodia modlitwy liturgicznej
Sam termin „psalmoterapia” stanowi bluźnierczą redukcję Opus Dei (dzieła Bożego) do narzędzia autorefleksji. Liturgiczny charakter psalmów, o którym pisał św. Benedykt w Regule („Niech nic nie będzie ważniejsze od Służby Bożej” – rozdz. 43), zostaje zastąpiony „darmową aplikacją wzmacniającą dobrostan”. Czyż nie o takich praktykach ostrzegał św. Pius X w dekrecie Lamentabili, potępiając tezę, że „Kościół nie może skutecznie obronić etyki ewangelicznej” (n. 63)?
Milczenie o sądzie ostatecznym
Najcięższym zarzutem jest całkowite pominięcie eschatologicznego wymiaru psalmu. Gdy Chrystus woła na krzyżu: „W ręce Twoje powierzam ducha mego” (Łk 23,46), jest to akt ofiary przebłagalnej za grzechy świata, nie zaś – jak chce komentator – „ćwiczenie umierania” mające oswoić z „epidemią kontroli”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o stanie dusz po śmierci, czyśćcu, piekle czy konieczności sakramentów potwierdza, że mamy do czynienia z naturalizmem religijnym potępionym w Syllabusie Piusa IX (n. 1).
Centrum Heschela KUL – kuźnia neomodernizmu
Fakt, że tekst powstał pod egidą Centrum Heschela – instytucji hołdującej dialogowi z judaizmem – rzuca dodatkowe światło na jego antykatolicki charakter. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 1948 roku: „Kościół nie może aprobować żadnej formy współpracy religijnej, która implikowałaby równość między prawdziwą religią a fałszywymi”. Tymczasem psychologizująca egzegeza „o. Kwiatka” doskonale wpisuje się w agendę fałszywego ekumenizmu, gdzie objawienie zostaje zredukowane do uniwersalnego doświadczenia emocjonalnego.
Ku prawdziwej ufności: powrót do Depositum Fidei
Psalm 31 w interpretacji Kościoła to nie „modlitwa kruchości”, lecz hymn męczenników takich jak św. Szczepan, którego święto obchodzimy 26 grudnia. Jak czytamy w Acta Sanctorum, ostatnie słowa diakona: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu” (Dz 7,60) były wyrazem heroicznej cnoty nadziei, nie zaś „akceptacji bezbronności”. W czasach apostazji jedynym lekarstwem jest powrót do niezmiennej doktryny zawartej w Enchiridion symbolorum Denzingera i odrzucenie wszelkich form „duchowości” inspirowanych duchem świata.
Za artykułem:
Psalm na dziś: Bóg to skała, nie iluzja (vaticannews.va)
Data artykułu: 26.12.2025
