Posoborowa parodia łaski: „odpusty” bez nawrócenia w diecezji bielsko-żywieckiej
Portal eKAI (29 grudnia 2025) relacjonuje uroczystości zamknięcia „Roku Jubileuszowego” w diecezji bielsko-żywieckiej, gdzie „biskupi” Roman Pindel i Piotr Greger przewodniczyli „Mszom” w katedrze bielskiej i konkatedrze żywieckiej. Artykuł podkreśla rzekome „łaski jubileuszowe” dla więźniów, chorych i starszych, którzy mieliby otrzymać „odpusty” bez spełnienia tradycyjnych warunków. Centralnym punktem narracji jest twierdzenie, iż „Kościół” dostosował wymagania do sytuacji życiowej tych osób, pozwalając na uzyskanie odpustu „bez wychodzenia z celi, domu, a nawet bez wstawania z łóżka”.
Teologiczny skandal: Odpust bez zerwania z grzechem
„Kościół, świadomy ograniczeń osób pozbawionych wolności, chorych czy starszych, dostosował warunki uzyskania odpustu jubileuszowego do ich sytuacji życiowej” – deklaruje „bp” Pindel. Tym samym struktury posoborowe dokonują bezprecedensowej redukcji doktryny o odpustach, która zawsze wymagała:
- Stanu łaski uświęcającej (spowiedź sakramentalna)
- Komunii św.
- Modlitwy w intencjach Ojca Świętego
- Doskonałego żalu za grzechy (Can. 925 Kodeksu Prawa Kanonicznego 1917)
Jak trafnie ujął św. Robert Bellarmin: „Odpust jest darem zadośćuczynienia za grzechy, którego udziela Kościół po spełnieniu określonych warunków” (De Indulgentiis). Tymczasem „diecezja” bielsko-żywiecka proponuje magiczną formułę łaski bez wymogu nawrócenia – dokładnie tę samą herezję, którą potępił Pius VI w konstytucji „Auctorem fidei” przeciwko jansenistom: „Błądzą ci, którzy twierdzą, że do uzyskania odpustu wystarczy zewnętrzne dzieło, bez wewnętrznej dyspozycji duszy”.
Naturalizm sakramentalny: Nadzieja bez nadprzyrodzoności
Szczególnie jaskrawy jest passus o rzekomym „dorastaniu do nadziei”:
„Łacińska formuła «in Spem» oznacza nie tyle «posiadanie nadziei», ile «zmierzanie ku nadziei». […] nadzieja nie jest czymś, czym człowiek dysponuje na stałe, lecz darem Boga, do którego nieustannie się dorasta”
To czysty modernizm! Nadzieja – jako cnota teologalna – jest łaską wlaną na chrzcie św., a nie procesem samodoskonalenia. Sobór Trydencki definiuje: „Nadzieja jest pewnym oczekiwaniem przyszłej chwały i wszelkiej pomocy potrzebnej do jej osiągnięcia, opartym na Bożych obietnicach” (Sesja VI, Kan. 13). Tymczasem „bp” Pindel głosi heretycką koncepcję nadziei jako subiektywnego „doświadczenia”, co Pius X potępił w „Lamentabili” (propozycja 25): „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw”.
Pielgrzymowanie do nikąd: „Paszport” zamiast pokuty
Kuriozalnym elementem jest promocja „Paszportu pielgrzyma” jako narzędzia duchowego rozwoju. Ks. Piotr Hoffmann chwali się, że „ponad 50 osób w wieku od 6 do 86 lat odebrało certyfikat ukończenia pielgrzymiej drogi”. To karykatura autentycznego ducha pokuty, który zawsze towarzyszył prawdziwym odpustom! Św. Karol Boromeusz podczas jubileuszu 1575 r. nakazywał pielgrzymom:
- Stroje pokutne
- Post ścisły
- Modlitwę różańcową w drodze
- Spowiedź generalną z całego życia
Tymczasem neo-kościół oferuje turystyczny druk zamiast nawrócenia – co Pius XI nazwałby „religijnością bez krzyża” (Quas Primas). Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie „Msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię Ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem.
Statystyki objawiają apostazję
Przyznanie, że tylko „5% więźniów w Cieszynie skorzystało z możliwości uzyskania odpustu”, demaskuje duchową bankructwo całej operacji. Gdy św. Jan Maria Vianney głosił rekolekcje w więzieniach, całe cele padały na kolana w akcie żalu. Dziś mamy do czynienia z biurokratycznym rozdawaniem „łask”, których nikt nie chce – bo nie ma w nich Ducha Świętego, tylko zapach kompromisu z duchem świata.
Starożytna przestroga
Niech ostatnie słowo należeć będzie do św. Augustyna, którego „duchowni” ci ewidentnie nie czytali: „Jakże śmiesz prosić o odpuszzenie grzechów, jeśli sam nie odpuszczasz? Jak śmiesz żądać darowania win, jeśli nadal trzymasz się swoich?” (Mowa 210). Dopóki neo-kościół nie wróci do głoszenia potrzeby pokuty, stanu łaski i prawdziwej Ofiary Mszy Świętej – jego „odpusty” pozostaną pustymi gestami w teatrze religijnej samozadufki.
Za artykułem:
29 grudnia 2025 | 06:00Bp Pindel: Jubileuszowe odpusty dla osób pozbawionych wolności, chorych i starszych (ekai.pl)
Data artykułu: 29.12.2025
