Portal Tygodnik Powszechny (29 grudnia 2025) prezentuje analizę współczesnych trendów żywieniowych, w której autor Paweł Bravo z ironią odnosi się do mody na „wodę białkową” jako przykładu nowej epoki „Rich In” – kultu siły i wzbogacania organizmu. Trend ten przeciwstawia wcześniejszej obsesji na punkcie wykluczeń („Free From”). Artykuł zawiera przepis na zimową zupę z soczewicy, przedstawiony jako zdrowsza alternatywa dla sztucznych suplementów. Całość stanowi przejaw zsekularyzowanego myślenia o człowieku jako wyłącznie materialnym bycie.
Naturalistyczna redukcja człowieka do poziomu biochemii
„Dziewięciu aminokwasów z listy tych niezbędnych, żeby dało się pchać wciąż do przodu i wiecznie pod górkę życiowy wózek, nasze ciało nie umie samo wytworzyć” – pisze Bravo, całkowicie pomijając duchowy wymiar ludzkiej egzystencji. Ta materialistyczna antropologia jest dokładnym odwzorowaniem błędów potępionych przez św. Piusa X w Lamentabili sane exitu (1907), gdzie odrzucono tezę, że „człowiek jest tylko doskonalszym zwierzęciem” (propozycja 2).
Kościół naucza, że człowiek to compositum humanum – jedność duszy nieśmiertelnej i ciała. Redukcja troski o siebie do optymalizacji białek i aminokwasów stanowi współczesną formę culpa animae (grzechu przeciwko duszy), o którym przestrzegał św. Augustyn: „Ciałem się nie pogardza, ale duszy należy się pierwszeństwo” (De Civitate Dei, XIV, 5).
Polityzacja odżywiania jako przejaw modernizmu
Szczególnie niebezpieczna jest próba wpisania trendów żywieniowych w schemat polityczny: „Nowy zaś akcent na »z« […] brzmi jak piosenka śpiewana przez ducha naszych coraz bardziej prawicowych czasów”. To klasyczny przykład hermeneutyki podejrzeń, gdzie każdy przejaw życia społecznego staje się orężem w walce ideologicznej, wbrew przestrodze papieża św. Piusa X: „Kościół jest nieprzyjacielem takich ideologii, które wprowadzają podziały tam, gdzie powinna panować chrześcijańska jedność” (Encyklika Notre charge apostolique).
Fałszywy kult „zdrowia” bez odniesienia do celu ostatecznego
Autor deklaruje: „Jedyna zdrowa rzecz, jaką chciałbym propagować w swej kuchni, to rozsądek”, całkowicie ignorując katolicką naukę o temperantia (umiarkowaniu) jako cnocie moralnej podporządkowanej roztropności. Brak tu jakiegokolwiek odniesienia do postu, umartwienia czy ofiary – praktyk niezbędnych do duchowego wzrostu, o których mówi Katechizm Rzymski: „Post jest strażą cnót, obrońcą niewinności, chwałą młodzieńców i ozdobą starców” (IV, 13).
Kulinarna magia zamiast modlitwy przy stole
Przepis na zupę z soczewicy, choć sam w sobie neutralny, został przedstawiony jako współczesna „bomba proteinowa” i „pradawna noworoczna prefiguracja obfitości”. To kolejny przejaw naturalistycznej spiritualności, gdzie miejsce błogosławieństwa przed posiłkiem zajmuje magia „skrobi uwalnianej energicznym ruchem łyżki”. Jak przypomina Pius XI w Quas primas (1925): „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym – oto jedyna nadzieja na uzdrowienie społeczeństw”, nie zaś rytuały kulinarne.
Duchowa anoreksja w epoce obżarstwa
Największym paradoksem opisywanej „epoki krzepy” jest jej duchowa anoreksja. Podczas gdy współcześni ludzie obsesyjnie liczą gramy białka, ich dusze głodują z braku nadprzyrodzonego pokarmu. Św. Alfons Liguori ostrzegał: „Kto dba o ciało, a zaniedbuje duszę, podobny jest temu, co czyści szaty, podczas gdy trąd toczy jego wnętrzności” (Przygotowanie do śmierci).
Artykuł Bravo stanowi symptomatyczny przykład mundanizacji myślenia, gdzie nawet krytyka współczesnych trendów pozostaje uwięziona w materialistycznych kategoriach. Jak nauczał papież Pius XII: „Grzechem naszych czasów jest utrata poczucia grzechu” (Radiowe przemówienie, 26 października 1946). Dopóki dyskusja o odżywianiu nie sięgnie poziomu walki o zbawienie dusz, pozostanie jedynie kolejną formą vanitas vanitatum.
Za artykułem:
Woda białkowa: napój epoki, w której mamy się wzbogacać, być mocniejsi i spełnieni (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 29.12.2025
