Portal „Tygodnik Powszechny” (29 grudnia 2025) promuje specjalny e-book zawierający wybór „najciekawszych i najchętniej czytanych tekstów 2025 roku” z działów Kultura, Nauka, Historia i Zmysły. Redaktor Michał Sowiński zachwala publikację jako „zaproszenie do lektury, która pozwala spojrzeć szerzej: zobaczyć, jak różne porządki myślenia spotykają się, uzupełniają i czasem ze sobą spierają”.
Kultura jako narzędzie dekonstrukcji porządku nadprzyrodzonego
Proponowana antologia otwiera się kulturą rozumianą jako „najczulszy rejestrator zmian w zbiorowej wyobraźni”. W eseju „Widok z góry” Michał Walkiewicz sięga po grę wideo „Sid Meier’s Civilization”, by – jak czytamy – „opowiedzieć o iluzji kontroli nad historią, kolonialnych schematach myślenia i 'zabawie w Boga'”. To jawna profanacja pojęcia Boga, zredukowanego do gry strategicznej. Już Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) stanowczo przypominał: „Nie było bowiem i nie będzie nikogo, kto przez wszystkich byłby tak umiłowany, jak Chrystus Jezus. Lecz, jeżeli głębiej wnikniemy w rzecz samą, przekonamy się, że imię i władza króla we właściwym tego słowa znaczeniu należy się Chrystusowi – Człowiekowi” (pkt IV). Tymczasem portal traktuje Bożą wszechmoc jako metaforę „współczesnej wyobraźni politycznej”.
Rozmowa z Sebastianem Barrym „Mrok to nasz dom” gloryfikuje literaturę jako „jeden z ostatnich języków zdolnych unieść doświadczenie przemocy”, pomijając całkowicie jedyny prawdziwy środek przebłagania za grzechy świata – Najświętszą Ofiarę Kalwarii. To typowy przejaw naturalizmu potępionego w Syllabusie błędów Piusa IX: „Nauka filozoficzna o moralności i sprawiedliwości cywilnej winna być oddzielona od boskiego i kościelnego autorytetu” (pkt 57).
Nauka w służbie ideologicznego przewrotu
Dział Nauka jawi się jako narzędzie systematycznej destrukcji katolickiego porządku ontologicznego. Rozmowa z Guido Barbujanim „Przeszliśmy długą drogę” wykorzystuje genetykę do „podważania pojęcia rasy”, co stanowi zakamuflowany atak na biblijną naukę o zróżnicowaniu narodów po pomieszaniu języków pod wieżą Babel (Rdz 11,1-9). Tymczasem Sobór Watykański I uroczyście potwierdził: „Bóg od początku czasu stworzył z niczego jeden i drugi rodzaj stworzeń, duchowy i cielesny, to jest anielski i ziemski, a następnie ludzki, złożony z duszy i ciała, jakby wspólny duchom i istotom materialnym” (konst. Dei Filius, rozdz. 1).
Tekst Łukasza Kwiatka „Wojny o płeć” ujawnia prawdziwe oblicze „postępowej nauki” jako narzędzia rewolucji obyczajowej. Autor „analizuje spory wokół biologii i tożsamości, pokazując, jak nauka bywa wciągana w konflikty ideologiczne”, nie dostrzegając, że sam staje się nośnikiem błędów potępionych w dekrecie Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu: „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw” (pkt 25) oraz „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (pkt 26).
Historia bez Boga i Polski katolickiej
Dział Historia stanowi jaskrawy przykład laickiej reinterpretacji dziejów. Tekst Mikołaja Górskiego „Polska międzywojenna” rzekomo „przygląda się mitom i napięciom dotyczącym II Rzeczypospolitej”, całkowicie pomijając jej katolicki fundament wyrażony w Konstytucji marcowej (art. 114: „Wyznanie rzymskokatolickie, będące religią przeważającej większości narodu, zajmuje w państwie naczelne stanowisko”). Tymczasem Pius XI w Quas Primas nauczał nieodwołalnie: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII, którego słowa chętnie tu przytaczamy: 'Panowanie Jego mianowicie nie rozciąga się tylko na same narody katolickie (…), lecz panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa'” (pkt IV).
Esej Macieja Müllera „Gra o tron” przedstawia drogę Bolesława Chrobrego do korony jako „brutalną politykę, przemocy i gry interesów”, deprecjonując jego misję ewangelizacyjną i sojusz z Ottonem III, którego renovatio imperii Romanorum zakładała budowę uniwersalnego cesarstwa chrześcijańskiego. To jawne zaprzeczenie słowom Piusa IX: „Kościół jest prawdziwą i doskonałą społecznością, całkowicie wolną, obdarzoną własnymi i wiecznymi prawami nadanymi jej przez Boskiego Założyciela” (Syllabus, pkt 19).
Zmysły jako substytut życia duchowego
Dział Zmysły stanowi apoteozę materializmu. Rozmowa z Bartkiem Kieżunem „Opowieści znad morza smaków” redukuje kulturę śródziemnomorską do „migracji, zapożyczeń i kulturowego przenikania”, ignorując jej korzenie w cywilizacji łacińskiej ukształtowanej przez benedyktyński monastycyzm. Tekst „Kresy” Michała Milczarka sprowadza pamięć historyczną do „doświadczeń zapisanych w zmysłach”, co stanowi bluźnierczą parodię Eucharystii – prawdziwego memoriale Męki Pańskiej.
Cały projekt wydawniczy utwierdza się w błędzie modernizmu potępionego przez św. Piusa X w Lamentabili sane exitu: „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (pkt 20) oraz „Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (pkt 22).
Tym samym „Tygodnik Powszechny” utwierdza się w roli głównego nośnika apostazji intelektualnej, odrzucając jedyną drogę zbawienia wyznaczoną przez Chrystusa Króla, o którym Pius XI przypominał: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12 za Quas Primas).
Za artykułem:
Pobierz i czytaj e-book z najlepszymi tekstami 2025 roku Tygodnika Powszechnego (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 29.12.2025
