Portal eKAI (29 grudnia 2025) informuje o obchodach trzeciej rocznicy śmierci Josepha Ratzingera, byłego prefekta Kongregacji Nauki Wiary w strukturach posoborowych. W Watykanie zaplanowano dwie „msze święte”: jedną pod przewodnictwem kardynała Gerharda Müllera w Bazylice św. Piotra, drugą – kardynała Kurta Kocha przy grobie Ratzingera. Artykuł przedstawia biografię Ratzingera, od jego narodzin w 1927 r., przez służbę w hitlerowskiej artylerii przeciwlotniczej, aż po objęcie urzędu prefekta i późniejszy wybór na głowę sekty posoborowej w 2005 roku. Podkreślono jego rzekome zasługi: „wysiłki ekumeniczne”, „pojednawcze podejście do lefebrystów”, „walkę z nadużyciami seksualnymi” oraz kontrowersyjną rezygnację w 2013 roku. Tekst gloryfikuje Ratzingera jako „wybitnego teologa” i „skromnego intelektualistę”, przemilczając całkowicie jego systematyczną destrukcję katolickiej doktryny.
Uzurpacja urzędu Piotrowego w służbie rewolucji
Błędem zasadniczym całej narracji jest uznanie Ratzingera za „papieża” i „następcę św. Piotra”. Jak naucza Bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV, „jeśliby kiedykolwiek okazało się, że biskup (…) przed swoją promocją do godności kardynalskiej lub papieskiej odstąpił od wiary katolickiej (…) jego wybór będzie nieważny, nielegalny i bezskuteczny”. Ratzinger jako współautor soborowej konstytucji Gaudium et spes (promującej religijną wolność potępioną w Syllabusie Piusa IX, pkt 77-78) oraz współtwórca modernistycznej „teologii dziejów” już przed 1965 r. formalnie popadł w herezję. Jego „wybór” w 2005 roku był zatem nieważny ex opere operato, co czyni go jedynie uzurpatorem stolicy Piotrowej.
Kardynał Billot w De Ecclesia dowodził, że „jawny heretyk nie może być członkiem Kościoła, a tym bardziej jego głową”. Ratzinger wielokrotnie manifestował herezje:
– W encyklice Caritas in veritate (2009) głosił naturalistyczną wizję „rozwoju ludzkości”, sprzeczną z nadprzyrodzonym celem człowieka.
– Poprzez tzw. „asyską międzyreligijną modlitwę” (2011) praktykował synkretyzm potępiony w Mortalium Animos Piusa XI.
– Rehabilitacja lefebrystów poprzez Motu proprio Summorum Pontificum (2007) stanowiła jedynie fortel mający ukryć niezdolność sekty posoborowej do zachowania ciągłości liturgicznej.
Destrukcja liturgii i eklezjologii
Rzekome „przywrócenie” Mszy trydenckiej było w istocie inscenizacją mającą legitymizować nową religię. Jak zauważył ks. Guérard des Lauriers OP, sama możliwość „zniesienia” liturgii przez posoborową władzę dowodzi, że nie ma ona nic wspólnego z Urzędem Piotrowym, który nie może znosić tego, co ustanowiła Tradycja. Ratzinger w Spiritus Domini (1988) otwarcie głosił, że „Kościół nie utożsamia się z Chrystusem”, co jest jawnym zaprzeczeniem nauki o Mistycznym Ciele z Mystici Corporis Piusa XII.
Zmiana modlitwy za żydów w Mszale z 1962 r. (usunięcie wezwania o nawrócenie) stanowi zdradę misji ewangelizacyjnej Kościoła. Jak przypomina Pius XI w Quas Primas: „Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie (…) aby lud tak życie urządził i ułożył, jak tego żądają rozkazy Boskiego Króla”. Tymczasem Ratzinger w Ratyzbonie (2006) próbował budować teologię „dialogu” z islamem, co Lamentabili sane potępia jako „sprzeczne z katolicką koncepcją objawienia” (pkt 21, 22).
Fałszywa pokuta i kryzys autorytetu
Rzekome „przeciwdziałanie nadużyciom seksualnym” przez Ratzingera okazało się farsą. Jak wykazała afera Theodore’ego McCarricka (którego Ratzinger awansował na „kardynała”), struktury posoborowe systemowo chroniły przestępców. Prawdziwy Kościół katolicki zawsze karał takich duchownych ekskomuniką latae sententiae (kanon 2359 KPK 1917), podczas gdy sekta Bergoglia wprowadziła „tajemnice pontyfikalne” chroniące pedofilii.
Rezygnacja Ratzingera w 2013 r. stanowiła jedynie teatralne potwierdzenie utraty wiary w nieomylność i wieczność Urzędu Piotrowego. Jak uczy Sobór Watykański I (konst. Pastor Aeternus), „urząd ten, który Pan powierzył pasterzowi swych owiec, jest urzędem trwającym na wieki”. Abdykacja jest więc ipso facto aktem apostazji – czego Ratzinger sam dowiódł, współuczestnicząc później w „kanonizacji” Jana Pawła II i innych antychrześcijańskich spektaklach.
Teologiczne bankructwo „świadka stulecia”
Chwalona w artykule „skromność intelektualna” Ratzingera objawiała się w praktyce jako relatywizacja dogmatów. Jego Wprowadzenie w chrześcijaństwo (1968) głosiło ewolucję dogmatów, co św. Pius X w Lamentabili potępił jako błąd modernizmu (pkt 21, 22, 54). Rzekome „pojednanie” z lefebrystami było zaś jedynie próbą wchłonięcia ostatnich ostoi tradycji do modernistycznej struktury.
„Kościół znów będzie istniał w diasporze” – miał twierdzić Ratzinger według Petera Seewalda.
To zdanie najlepiej streszcza jego heretycką wizję: zamiast Kościoła triumfującego („Na końcu Serce Marji zatriumfuje” – Fałszywe objawienia fatimskie), głosił on klęskę i rozproszenie. Tymczasem Chrystus obiecał: „Bramy piekielne nie przemogą Kościoła” (Mt 16,18). Prawdziwy Kościół trwa nieprzerwanie w wiernych zachowujących integralną wiarę, mimo że uzurpatorzy okupują Watykan.
Duchowa ruina posoborowej „reformy”
Artykuł przemilcza najistotniejszy fakt: Joseph Ratzinger jako współarchitekt Vaticanum II odpowiada za najgłębszy kryzys w historii chrześcijaństwa. Jego „misja” sprowadziła się do:
1. Instytucjonalizacji herezji wolności religijnej (Dignitatis Humanae)
2. Zastąpienia Ofiary Kalwarii protestancką „wieczerzą” (Novus Ordo Missae)
3. Zbudowania globalnej struktury apostazji podszywającej się pod Kościół
Jak prorokował Pius X w Pascendi, moderniści dążą do „zniszczenia wszelkiej religii, a szczególnie katolickiej”. Śmierć Ratzingera nie kończy tej apostazji – stanowi jedynie jej kolejny etap w kierunku „kościoła Antychrysta”, który już teraz publicznie obraża Boga przez „błogosławieństwa” par sodomickich i ekumeniczne modlitwy z poganami.
Za artykułem:
29 grudnia 2025 | 19:49Wkrótce trzecia rocznica śmierci Benedykta XVI (ekai.pl)
Data artykułu: 29.12.2025
