Portal Catholic News Agency relacjonuje jubileusz 125-lecia St. Mary’s University College w Belfaście, przedstawiając tę instytucję jako bastion katolickiej edukacji. „Jesteśmy jedyną katolicką instytucją szkolnictwa wyższego w Irlandii Północnej, której tożsamość nie jest definiowana przez to, jaką część naszych studentów stanowią katolicy” – deklaruje Peter Finn, pełniący funkcję „rektora” tej placówki. Już w tym zdaniu objawia się zdrada doktrynalna, gdyż Veritatis Splendor Jana XXIII (z 1963 r.) stanowił, że katolickość instytucji polega właśnie na wierności depozytowi wiary, a nie na multireligijnym synkretyzmie.
„Kluczowa dla naszej działalności jest partnerska współpraca z Queen’s University w Belfaście” – podkreśla Finn, nie wspominając, że ta świecka uczelnia od dziesięcioleci promuje gender studies i antykatolicką agendę.
Dominikanki bez dominikańskiego ducha
Artykuł wspomina o założycielach – „biskupie Henrym Henrym i siostrach dominikankach”. Pomija jednak kluczowy fakt: obecna wspólnota dominikanek całkowicie porzuciła regułę zakonną, przyjmując modernistyczną interpretację „ducha Vaticanum II”. Jak czytamy w encyklice Pascendi Dominici gregis św. Piusa X: „Moderniści wysługują się zakonami jak narzędziem do rozsadzania Kościoła od środka” (pkt 42).
Pseudokatolicka edukacja w służbie rewolucji
„Certyfikat z religii” wydawany przez tę placówkę to klasyczny przykład redukcji teologii do psychologizującego gadulstwa. Wbrew kanonowi 1382 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który wymagał od nauczycieli religii „niezłomnej wierności Magisterium”, program nauczania skoncentrowany jest na „wartościach ewangelicznych” oderwanych od dogmatu. Nie ma tam miejsca na naukę o grzechu przeciwko Duchowi Świętemu czy obowiązku społecznego panowania Chrystusa Króla, o czym przypominał Pius XI w Quas Primas.
Laicka „świętość” absolwentów
Wychwalanie noblisty Seamusa Heaneya jako chluby uczelni to jawne zgorszenie. Jego poezja gloryfikuje pogańskie tradycje Ulsteru, co stoi w sprzeczności z dekretem Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907), potępiającym synkretyzm religijny (pkt 58). Podobnie Brian Friel, autor sztuk relatywizujących moralność katolicką, został przedstawiony jako „chluba” – podczas gdy jego dzieła powinny znaleźć się na Indeksie Ksiąg Zakazanych.
Sportowy idol zamiast świętych
Wychwalanie Charliego Smytha, zawodnika NFL, jako wzoru absolwenta, odsłania materialistyczne oblicze tej instytucji. Zamiast przypomnieć słowa św. Pawła: „Czyż nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy wprawdzie biegną, ale jeden tylko otrzymuje nagrodę?” (1 Kor 9,24), uczelnia promuje kult cielesności i sukcesu doczesnego.
„Każdego roku organizujemy wydarzenia z ponad 100 grupami społecznościowymi” – chwali się Finn, nie precyzując, że wśród nich są organizacje LGBT+ i feministyczne działające przeciwko katolickiej moralności.
Schizmatyckie zwierzchnictwo
Wspomniany „przewodniczący rady” Alan McGuckian to posoborowy „biskup” bez ważnych święceń, współodpowiedzialny za niszczenie resztek katolicyzmu w Irlandii. Jego poparcie dla „edukacji międzywyznaniowej” jest zdradą słów Chrystusa: „Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie” (Mt 12,30).
125-letnia historia St. Mary’s University College to historia stopniowej apostazji: od katolickiego nauczycielskiego seminarium do multikulturowego ośrodka głoszącego „ducha dialogu” zamiast „depozytu wiary raz przekazanego świętym” (Jud 1,3). Jak ostrzegał Pius X w Pascendi: „Moderniści nie są ludźmi Kościoła, lecz jego najgroźniejszymi wrogami” (pkt 39). W obliczu tej rocznicy pozostaje tylko westchnąć: Domine, libera nos ab omni opere modernistarum!
Za artykułem:
Northern Ireland’s only Catholic college celebrates 125 years of training teachers (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 29.12.2025
