Portal Opoka relacjonuje wypowiedź Wołodymyra Zełenskiego, który w wywiadzie dla Fox News stwierdził, że „Ukraińcy odrzucą w referendum plan pokojowy zakładający wycofanie się z Donbasu”, dodając, iż „nie sądzi, by Rosja chciała zakończenia wojny”. Przedstawiona narracja, choć pozornie skupiona na obronie terytorialnej, stanowi symptom głębszej duchowej choroby: redukcji sprawiedliwości do kategorii czysto ludzkich, oderwanych od Regnum Christi – Królestwa Chrystusowego, które jedynie może zapewnić prawdziwy pokój.
Referendum jako bożek demokratycznego bałwochwalstwa
Zełenski powołuje się na „wolę 85% Ukraińców”, którzy rzekomo sprzeciwiają się ustępstwom terytorialnym. Ta retoryka, oparta na absolutyzacji suwerenności ludu, jest jawną negacją nauki Piusa XI z encykliki Quas Primas: „Narody nie zaznają prawdziwego pokoju, dopóki nie uznają panowania Zbawiciela naszego”. Kościół zawsze nauczał, że władza pochodzi od Boga (Rz 13,1), a nie z kaprysu większości. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane, moderniści „przenoszą źródło wszelkiej władzy na samo społeczeństwo” (potępiona teza 53), co widać w próbie zastąpienia prawa naturalnego dyktatem plebiscytów.
„Wszystkie strony muszą zrozumieć, że wycofanie z Donbasu jest najgorszym sposobem. To duże ryzyko dla Ukrainy, nieakceptowalne dla Ukraińców”
Ten fragment demaskuje naturalistyczne przesunięcie pojęcia ryzyka. Brak jakiegokolwiek odniesienia do moralnej oceny działań wojennych czy obowiązku przestrzegania przykazań (np. „Nie zabijaj”) ukazuje przyjęcie czysto utylitarystycznej etyki. Kodeks prawa kanonicznego z 1917 r. (kan. 1399) ekskomunikował tych, którzy „wzywają do wojny niesprawiedliwej”, lecz w świecie pozbawionym nadprzyrodzonej perspektywy nawet takie pojęcie staje się nieczytelne.
Milczenie o źródłach konfliktu: apostazja narodów jako przyczyna wojen
Artykuł pomija kluczowy kontekst teologiczny: wojna jest karą za grzechy narodów (Iz 59,8). Jak przypomina Pius XI w Quas Primas, „gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze społeczeństw, runęły podstawy ładu moralnego”. Zarówno Ukraina, jak i Rosja oficjalnie odrzuciły społeczne panowanie Chrystusa – Ukraina poprzez masońską konstytucję, Rosja przez powrót do schizmatyckiego prawosławia. Pokój między apostatami jest fikcją, gdyż – jak uczy św. Augustyn – „nie ma pokoju tam, gdzie nie ma sprawiedliwości pochodzącej z prawa Bożego”.
Warto zauważyć, że żadna ze stron konfliktu nie odnosi się do katolickich zasad sprawiedliwej wojny (św. Tomasz z Akwinu, STh II-II, q.40), co potwierdza całkowitą sekularyzację debaty. Rosyjskie żądanie „zdemilitaryzowanej strefy” i ukraińskie odwołanie do „terytorialnej integralności” to dwie strony tej samej modernistycznej monety: państwowości pozbawionej transcendencji.
Posoborowa zdrada: brak głosu Kościoła w godzinie próby
Najjaskrawszą apostazję widać w milczeniu struktur posoborowych. Gdy Pius XII w encyklice Summi Pontificatus wzywał do „pokoju Chrystusowego w Królestwie Chrystusowym” wobec zagrożenia wojną, dziś „biskupi” obu krajów ograniczają się do ogólników o „dialogu”. To efekt soborowego błędu religijnej wolności (Dignitatis humanae), który – jak potępił Pius IX w Syllabusie (teza 77) – prowadzi do relatywizacji prawdy.
W artykule brak nawet śladu wezwania do modlitwy, pokuty czy zawierzenia Bogu – typowego dla autentycznej tradycji katolickiej (np. modlitwy Piusa XII o pokój w 1939 r.). Zamiast tego mamy technokratyczną dyskusję o „strefach ekonomicznych” i „sondażach”, co doskonale ilustruje słowa Leona XIII z Immortale Dei: „Państwa które usunęły Kościół, skazują się na nieustanne konflikty”.
Demaskacja języka: „sprawiedliwość” bez Sprawiedliwego
Zełenski mówi o „sprawiedliwym pokoju”, ale to pojęcie – oderwane od Boga – staje się puste. Św. Tomasz definiuje sprawiedliwość jako „stałą wolę oddawania każdemu tego, co mu się należy” (STh II-II, q.58), co zakłada istnienie obiektywnego prawa naturalnego. Tymczasem w wywiadzie brak jakiegokolwiek odniesienia do Dekalogu czy etyki wojny. To nie przypadek – współczesna polityka, jak zauważył Pius XII, „stała się areną walki o interesy, gdzie nie ma miejsca dla Krzyża”.
Fraza „nie sądzę, by Rosja chciała pokoju” dodatkowo ujawnia antychrześcijańską mentalność. Chrystus nakazał miłować nieprzyjaciół (Mt 5,44), podczas tu mamy do czynienia z czysto machiaweliczną kalkulacją. Brak wezwania do nawrócenia przeciwnika (jak np. w listach Benedykta XV do przywódców podczas I wojny) świadczy o całkowitej sekularyzacji myślenia.
Katolicka droga ku pokojowi: jedyne niepodważalne rozwiązanie
Prawdziwy pokój może nadejść jedynie przez publiczne uznanie władzy Chrystusa Króla, jak nauczał Pius XI: „Jeżeli państwa uznałyby nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na nie dobrodziejstwa właściwej wolności, porządku, zgody i pokoju”. Konkretne kroki winny obejmować:
- Publiczne poświęcenie Ukrainy i Rosji Najświętszemu Sercu Jezusa (a nie farsowe „poświęcenie” bergogliońskie z 2022 r.).
- Wprowadzenie prawa Bożego do konstytucji obu państw.
- Odwołanie się do arbitraża Stolicy Apostolskiej (nie zaś zdradzieckich instytucji jak ONZ).
Dopóki narody wolą referenda od Credo, a dyplomację od Różańca – każde „rozwiązanie” będzie jedynie zawieszeniem broni przed kolejną pożogą. Jak ostrzegał prorok Jeremiasz: „Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku […] Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu” (Jr 17,5.7).
Za artykułem:
„Ukraińcy nie poprą w referendum wycofania się z Donbasu. To najgorszy sposób” – Zełenski żądniu Rosji (opoka.org.pl)
Data artykułu: 29.12.2025
