Portal Więź.pl w artykule „Za dużo i za mało. Rok 2025 w kulturze i we mnie” (31 grudnia 2025) prezentuje wysoce naturalistyczną i subiektywistyczną wizję kultury, całkowicie oderwaną od nadprzyrodzonego porządku. Autor, Damian Jankowski, snuje refleksje oparte na modernistycznej antropologii, pomijając fundamentalne prawdy wiary katolickiej o celu ludzkiego życia i wiecznym przeznaczeniu.
Kulturowy naturalizm jako wyznanie wiary
„Świata jest zwyczajnie za dużo. Zbyt wiele premierowych książek, zbyt wiele nowej muzyki, zbyt wiele filmów”
To zdanie demaskuje kulturowy hiperkonsumpcjonizm, gdzie sztuka zostaje zredukowana do towaru na rynku wrażeń. Wbrew encyklice Quas Primas Piusa XI, która głosi: „Państwa i narody uznać powinny panowanie Chrystusa” (1925), autor traktuje kulturę jako autonomiczną sferę, niepodległą Bożemu prawu. Brak jakiegokolwiek odniesienia do katolickiej zasady finis operantis – nadprzyrodzonego celu twórczości artystycznej.
Teologia śmierci bez Sądu Ostatecznego
„Sam Franciszek, który uparcie powtarzał, że cmentarze pełne są osób niezastąpionych”
Artykuł bezkrytycznie powiela modernistyczne frazesy uzurpatora bergogliańskiego, mimo że jego rzekomy „pontyfikat” był pasmem herezji przeciwko wierze katolickiej. Co więcej, wspominając śmierć „megagwiazd” jak Brigitte Bardot czy Gene’a Hackmana, autor całkowicie pomija kwestię novissima hominis – czterech rzeczy ostatecznych. Jak przypomina Sobór Trydencki: „Każdy stanie przed trybunałem Chrystusowym, by zdać sprawę nawet z każdego nieużytecznego słowa” (Sesja XIV).
Apoteoza ludzkiej słabości jako substytut łaski
„Możesz być królem życia, a i tak twoje zasoby pewnego dnia się wyczerpią”
W miejsce katolickiej nauki o viator – człowieku pielgrzymującym ku wieczności – proponuje się tu naiwny humanitaryzm pozbawiony nadprzyrodzonej nadziei. Tonacja artykułu przywodzi na myśl potępione przez św. Piusa X w Lamentabili sane błędy modernizmu, gdzie „objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (propozycja potępiona nr 20).
Fałszywa duchowość „akceptacji”
„Jako ludzie mamy prawo być przecież zmęczeni, bezradni, możemy czuć się przegrani, i to w porządku”
Ta religia samousprawiedliwienia jest jawną negacją nauki o grzechu i konieczności łaski uświęcającej. W przeciwieństwie do tej dekadenckiej wizji, Pius XII w Mystici Corporis nauczał: „Chrześcijanin przez chrzest staje się prawdziwym członkiem Ciała Chrystusowego (…), uczestnikiem Bożej natury”. Autor, opisując swój „wyczerpany organizm”, całkowicie ignoruje katolicką doktrynę o compassio – współcierpieniu z Chrystusem dla odkupienia dusz.
Kultura jako narzędzie dezintegracji
Wymienione przez Jankowskiego filmy i książki („Bogini Partenope”, „Dunaj. Chyłe pola”) konsekwentnie promują estetykę nieładu, daleką od klasycznych zasad piękna opartych na transcendentaliach. Tymczasem św. Augustyn w De Musica dowodził, że prawdziwe piękno odzwierciedla Boży ład stworzenia. Brak jakiejkolwiek wzmianki o katolickich artystach czy dziełach tworzonych ad maiorem Dei gloriam świadczy o całkowitej sekularyzacji perspektywy autora.
Fałszywy ekumenizm słów końcowych
„Tym, kim tak pragniesz być, będziesz u kresu dni”
Finalny cytat z piosenki The Moody Blues to kwintesencja religii samoaktualizacji, sprzecznej z katolicką nauką o usprawiedliwieniu przez uczynki wiary. Jak przestrzegał św. Paweł: „Łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie jest z was, bo to dar Boży. Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił” (Ef 2,8-9). Artykuł Więzi, rezygnując z głoszenia tej prawdy, staje się narzędziem apostasii silentii – apostazji przez milczenie.
Za artykułem:
Za dużo i za mało. Rok 2025 w kulturze i we mnie (wiez.pl)
Data artykułu: 31.12.2025
