W cytowanym fragmencie, opublikowanym na portalu wiara.pl, zamieszczono rozważania zaczerpnięte z książki „Nadzieja. Autobiografia” autorstwa „papieża” Franciszka. Artykuł skupia się wokół motywu śmiechu Boga oraz postaci Izaaka – syna Abrahama – przedstawiając radość i uśmiech jako dziedzictwo duchowe ludzi wierzących. W tekście pojawia się stwierdzenie, jakoby „Bóg się uśmiecha”, a nawet sugestia możliwości śmiania się z Boga „jak żartujemy z osób, które kochamy”. Rozważania przeplatane są odniesieniami do żydowskiej tradycji literackiej oraz akcentem na nadzieję jako element tożsamości duchowej potomków Abrahama i Izaaka.
Narracja ta jawi się jako głęboko wypaczająca katolicką wizję relacji człowieka do Stwórcy i pomija fundamentalne prawdy wiary objawionej w depozycie przed 1958 rokiem.
Niewłaściwa antropomorfizacja Boga
Tekst podkreśla: „Nasz Bóg się uśmiecha, a my zostaliśmy stworzeni na Jego podobieństwo. Powinniśmy więc Go naśladować. Może nawet śmiać się z Boga, żywiąc do Niego uczucie, jakim darzymy naszych ojców…”
Tego rodzaju stwierdzenia stoją w jawnej sprzeczności z doktryną katolicką wyznawaną integralnie. Bóg jest Summum Bonum (Najwyższym Dobrem), Bytem Absolutnym, niepodlegającym zmianom ani emocjom ludzkim (Deus immutabilis et impassibilis est – Bóg jest niezmienny i niepodatny na cierpienie). Przypisywanie Bogu uczuć takich jak śmiech lub sugerowanie możliwości żartowania z Niego stanowi rażące naruszenie czci należnej Stwórcy – łamie to pierwsze przykazanie Dekalogu: Non habebis deos alienos coram me (Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną).
Ojcowie Kościoła zawsze przestrzegali przed upodabnianiem Boga do człowieka w wymiarze emocjonalnym. Św. Jan Damasceński nauczał wyraźnie, że wszelkie antropomorfizmy biblijne należy odczytywać metaforycznie i analogicznie, nigdy literalnie: Bóg mówi ludzkimi słowami dla naszego pouczenia, lecz sam pozostaje poza wszelkim poruszeniem namiętności czy uczuć cielesnych.
Zatracenie sensu Bożej transcendencji
Próba ukazania radości czy śmiechu jako cechy boskiej natury jest kolejnym przejawem posoborowego zamazywania granicy między Stwórcą a stworzeniem. Autor tekstu cytuje fragment Księgi Rodzaju:
Sara urodziła syna… Powód do śmiechu dał mi Bóg.
Jednak literalne traktowanie tego fragmentu prowadzi do poważnego błędu teologicznego — „powód do śmiechu” oznacza raczej doświadczenie radości wobec cudu Bożej wszechmocy niż dosłowny „uśmiech” Boga.
Integralna teologia katolicka jednoznacznie naucza o niemożności przypisywania Bogu stanów psychofizycznych właściwych istotom stworzonym: Bóg jest czystym Duchem; On nie zmienia swej doskonałości przez uczucia czy emocje ludzkie. Pius XII pisał o konieczności zachowania dystansu sakralnego wobec Najwyższego Majestatu Boga („Humani Generis”). Jakakolwiek trywializacja tej relacji prowadzi ku osłabieniu bojaźni Bożej — fundamentu prawdziwej pobożności.
Sfałszowana koncepcja nadziei i dziedzictwa duchowego
Artykuł twierdzi:
Jeśli naszym imieniem jest Nadzieja, to nosimy je również dlatego, że jesteśmy potomstwem śmiejącego się Izaaka syna Abrahama.
Tak pojęta nadzieja zostaje oderwana od swojego nadprzyrodzonego charakteru i sprowadzona do sentymentalizmu oraz świeckiego optymizmu. Prawdziwa chrześcijańska nadzieja ma swoje źródło w zasługach Jezusa Chrystusa Odkupiciela (Causa nostrae spei Christus est) i opiera się o dogmatyczną pewność obietnic Bożych wyrażonych przez Kościół nauczający in persona Christi.
Redukowanie dziedzictwa duchowego potomków Abrahama tylko do aspektu naturalnego (biologicznego lub kulturowego) oraz odwoływanie się do tradycji rabinicznych sprzeciwia się nauczaniu apostolskiemu: Non omnes qui ex Israel sunt, ii sunt Israelitae… sed qui ex fide sunt filii Abrahae.(Nie wszyscy Izraelici według ciała są prawdziwie ludem Bożym… lecz ci którzy są z wiary są dziećmi Abrahama – List do Rzymian 9). Całość zbawczej ekonomii została radykalnie przemieniona przez przyjście Zbawiciela; Synostwo Abrahamowe realizuje się tylko w Jezusie Chrystusie poprzez łaskę chrztu — co jasno wykłada Sobór Florencki oraz wcześniejsze dokumenty magisterium.
Błędy pojęciowe wynikające z judaizacji chrześcijaństwa
Wyeksponowanie tzw. „starszych braci w wierze” oraz ich mądrości literackiej wpisuje się w typową dla epoki posoborowej tendencję ekumeniczną — tendencyjne przesunięcie akcentów od Boskiego Objawienia ku dialogowi religijnemu („Nostra Aetate”, dokument całkowicie niezgodny ze stałą Tradycją). Papież Pius XI jasno określił przynależność nowego Ludu Bożego: Catholica Ecclesia est vera hereditaria Abrahae et promissionum Dei.(Kościół katolicki jest prawdziwie spadkobiercą Abrahama i obietnic Bożych).
Odwoływanie się dziś tak silnie (jak czyni to autor) do żydowskich kategorii humorystycznych czy symboliki imienia Izaak („ten który się śmieje”) może być atrakcyjne dla ducha współczesności zapatrzonego we wspólnotowość religijnych doświadczeń; jednak dla integralnej wiary katolickiej takie podejście niesie ryzyko utraty depozytu objawionego raz na zawsze przez Chrystusa Kościołowi.
Kult jednostki kosztem autorytetu Objawienia
Fragment ten pochodzi ze współczesnej publikacji sygnowanej przez „papieża” Franciszka — osobę reprezentującą struktury antykościoła posoborowego. Sposób narracji zdradza mentalność subiektywistyczną typową dla modernistycznej wizji religijności: liczy się tu przeżycie osobiste, afirmacja indywidualnych uczuć oraz reinterpretacja treści Pisma Świętego pod kątem współczesnych oczekiwań psychologicznych.
Zarzut ten potwierdzają kolejne fragmenty:
Niewiele innych żywych istot potrafi się śmiać… Ale nasz Bóg się uśmiecha…
Bóg obdarzył nas radością istnienia…
Powód do śmiechu dał mi Bóg…
Tradycyjna nauka Kościoła ostrzega przed przesuwaniem centrum ciężkości życia duchowego z liturgii ofiarnej (Msza Święta – Ofiary Krzyża) na tanie pocieszenia psychologiczne czy formę samozadowolenia egzystencjalnego (Zdradliwa pułapka sentymentalizmu!). W dziejach Kościoła wielokrotnie piętnowano wszelkie próby sprowadzenia relacji człowieka z Bogiem wyłącznie do poziomu uczuć czy przeżyć chwilowych — co niemal zawsze prowadziło ku herezjom anthropocentrycznym.
Dewaluacja powagi misterium sacrum
Pisząc o możliwości żartowania sobie nawet z samego Boga („Może nawet śmiać się z Boga… jak żartujemy z osób które kochamy”), autor przekracza granice dopuszczalne nie tylko wedle norm ascetycznych (gravitas sacramenti et timor Domini semper observandus est: powaga misterium sakralnego i bojaźń Pańska winny być zawsze zachowywane), ale wręcz godzi w samo serce szacunku dla Tajemnicy Wiary.
Święty Tomasz z Akwinu stanowczo naucza o koniecznej czci i pokornym uniżeniu wobec Majestatu Boskiego (reverentia debetur Deo sicut Creatori et Domino omnium rerum;: cześć należy oddawać Bogu jako Stwórcy i Panu wszystkich rzeczy), a pogarda lub lekkomyślność względem tej powinności była uznawana za grzech przeciw cnocie religijności.
Zatracenie dogmatycznego punktu odniesienia
Całość tekstu ilustruje charakterystyczny dla czasów posoborowych zwrot ku indywidualnemu przeżyciu przy równoczesnym rozluźnianiu rygoru dogmatycznego — pojęcia takie jak transcendencja Boga, Jego majestat królewski czy wymogi sprawiedliwości zostały niemal całkowicie pominięte na rzecz tropów psychologicznych bliskich humanizmowi świeckiemu.
Rozważanie opiera całą swoją konstrukcję teologiczną na błędnych założeniach:
– Rozciąga biblijną kategorię radości aż po próbę utożsamiania jej ze stanami samego Bytu Boskiego,
– Utożsamia dzieci Abrahamowe według ciała (Izaak) ze zbawczością Nowego Testamentu,
– Odwołuje się bezkrytycznie do tradycji rabinicznych,
– Sugeruje możliwość ironii lub żartu wobec Stwórcy,
– Pomija wymiar ofiary krzyża jako jedyne źródło chrześcijańskiej nadziei,
– Oddala perspektywę panowania Chrystusa Króla nad światem doczesnym,
– Sprzeniewierza sens liturgiczny Mszy Świętej poprzez infantylizację sfery sacrum.
Powyższe błędy nie mają żadnego umocowania ani we wspólnych świadectwach Ojców Kościoła ani w orzeczeniach Magisterium sprzed 1958 roku!
Zakończenie krytyczne
Przesunięcia semantyczne obecne w artykule otwierają drogę szeroko pojmowanemu subiektywizmowi religijnemu oraz zatraceniu sensus Catholicus — czyli tego wszystkiego co odróżnia integralną doktrynę katolicką od fałszywego irenizmu czasów obecnych. Tak długo jak dominować będą podobne narracje zaczerpnięte ze środowisk antykościelnych struktur posoborowych pod przewodem kolejnych uzurpatorów tronu papieskiego typu Franciszek czy Leon XIV – tak długo społeczne panowanie Chrystusa będzie systematycznie rugowane ze świadomości wierzących!
Veritas Domini manet in aeternum!
(Nauka Pańska trwa na wieki!)
Za artykułem:
Nie wolno nam marnować tego dziedzictwa (biblia.wiara.pl)
Data artykułu: 14.05.2025
