Portal eKAI (21 sierpnia 2025) relacjonuje wypowiedzi abpa Wojciecha Polaka na temat niedawno zmarłego abpa Józefa Kowalczyka, przedstawiając go jako „człowieka głębokiego zawierzenia Bożej Opatrzności” i aktywnego uczestnika posoborowej destrukcji Kościoła w Polsce. Wychwala się tu jego rolę w „reorganizacji struktur kościelnych” bullą Jana Pawła II oraz negocjacje konkordatu z liberalnym państwem, co stanowi klasyczny przykład kapitulacji przed świeckim porządkiem.
Fałszywa kontynuacja w służbie rewolucji
Arcybiskup Polak manipulacyjnie sugeruje ciągłość doktrynalną, twierdząc że Kowalczyk „pozostał wierny Bożej woli do końca”, podczas gdy jego działania systematycznie podważały Societas Perfectas (społeczność doskonałą) Kościoła. Bullę „Totus Tuus Poloniae populus” należy uznać za akt kolaboracji z modernistyczną agendą, sprzeczny z kanonami Soboru Trydenckiego (Sess. XXIII, cap. 7), które zabraniały arbitralnego przekształcania struktur diecezjalnych bez nadprzyrodzonego celu.
Konkordat jako kapitulacja przed laickim państwem
Wychwalanie podpisania konkordatu w 1993 roku demaskuje przyjęcie herezji wolności religijnej, potępionej w Quanta Cura Piusa IX i Immortale Dei Leona XIII. Umowa ta legitymizuje rozdział Kościoła od państwa, podczas gdy Christus Rex (Chrystus Król) domaga się podporządkowania wszystkich dziedzin życia prawom Ewangelii. Cytując Piusa XI: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusa” (encyklika Ubi Arcano), żadne kompromisy z liberalną demokracją nie mogą być uznane za zgodne z wolą Bożą.
Kult człowieka zamiast czci należnej Bogu
Wspomniane „sprowadzenie relikwii św. Jana Pawła II” do gnieźnieńskiej katedry to akt bałwochwalczej czci wobec głównego architekta posoborowej destrukcji. Pseudokanonyzacje dokonane przez sekciarską strukturę posoborowia nie mają żadnej wartości, zaś kult „świętych” neo-kościoła stanowi jawne pogwałcenie dekretu De Servorum Dei Beatificatione Benedykta XIV.
Modlitewna fasada nad duchową pustką
Chwalenie wprowadzenia modlitwy Anioł Pański w kurii gnieźnieńskiej to klasyczny przykład opus operatum (dzieło wykonane) pozbawionego łaski, gdyż – jak uczył św. Tomasz z Akwinu (Summa Theologiae, III, q. 64, a. 1) – ex opere operantis (z dzieła wykonującego) wymaga stanu łaski u szafarza. Tymczasem abp Kowalczyk, jako ważnie wyświęcony przed 1968 rokiem, lecz współpracujący z uzurpatorami, znajdował się w stanie communicatio in sacris (współuczestnictwa w świętokradztwach), co unieważniało wartość jego działań duszpasterskich.
Milczenie jako wyznanie wiary modernistów
Najcięższym oskarżeniem wobec całego artykułu jest całkowite przemilczenie kluczowych kwestii doktrynalnych:
- Brak wzmianki o obowiązku publicznego wyznawania wiary katolickiej jako jedynej prawdziwej (extra Ecclesiam nulla salus)
- Zatajenie prawdy o nieważności sakramentów sprawowanych według nowych rytów posoborowych
- Brak ostrzeżenia przed świętokradztwem przyjmowania „komunii” w strukturach neo-kościoła
- Ignorowanie obowiązku odrzucenia soborowych herezji przez duchownych
Jak przypomina Pius XII w encyklice Humani Generis: „Kościół nie jest zależny od państwa jakby jakiś związek czy stowarzyszenie”. Tymczasem cała działalność abpa Kowalczyka zmierzała do redukcji Kościoła do poziomu urzędniczej agendy, negocjującej swoje przywileje z wrogą chrześcijaństwu władzą świecką.
Duchowa ruina w pasterskim płaszczu
Opisywane „spacery po Gnieźnie” i „bezpośredniość” hierarchy to żałosna próba zastąpienia autentycznego autorytetu duchowego tanim populizmem. Św. Karol Boromeusz w Instructiones Pastoralis wyraźnie nakazuje biskupom unikanie „nadmiernej poufałości z ludem”, która podważa godność urzędu. Wierni potrzebują pasterzy prowadzących do Kalwarii, nie zaś urzędników pozujących na „sympatycznych dziadków”.
Za artykułem:
Prymas Polski o śp. abp. Józefie Kowalczyku: człowiek zawierzenia (ekai.pl)
Data artykułu: 21.08.2025
