Administracja Trumpa przeciwko gender: świecka walka o władzę zamiast obrony praw Bożych
Portal LifeSiteNews (22 sierpnia 2025) relacjonuje decyzję administracji Trumpa o wstrzymaniu 12-milionowego grantu dla kalifornijskiego programu edukacji seksualnej (Personal Responsibility Education Program) z powodu promowania „radykalnej ideologii gender”. Andrew Gradison z Departamentu Zdrowia zapowiedział rozszerzenie tych działań na inne stany. Autor Jonathon Van Maren przeciwstawia to wcześniejszym działaniom administracji Bidena, która w podobny sposób wykorzystywała cięcia funduszy żywnościowych jako narzędzie nacisku na szkoły. Biały Dom uzasadnił decyzję potrzebą „ochrony praw rodzicielskich” i walką z „woke ideologią”, podczas gdy gubernator Gavin Newsom groził karami finansowymi szkołom opierającym się LGBT. Ta pozorna konfrontacja polityczna stanowi jedynie przejaw głębszego kryzysu: oderwania władzy państwowej od prawa Bożego.
Naturalistyczny redukcjonizm w sporze ideologicznym
Konflikt między administracją Trumpa a władzami Kalifornii sprowadza się do walki dwóch świeckich wizji antropologii, gdzie obie strony ignorują lex divina (prawo Boże). Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym – tego jedynie pragniemy”. Tymczasem spór toczy się wyłącznie w ramach lex humana (prawa ludzkiego), co stanowi jawną apostazję społeczną. Van Maren słusznie wskazuje na hipokryzję mediów głównego nurtu, lecz sam nie sięga do sedna problemu: żadna ze stron nie uznała prawa Chrystusa Króla do panowania nad narodami, ograniczając się do technokratycznych rozgrywek o zakres „tolerancji”.
Fałszywa dychotomia „praw rodzica” versus „prawa dziecka”
Retoryka „ochrony praw rodzicielskich” użyta przez administrację Trumpa („If you continue to push radical ideology on our children, we will not pay for it anymore”) pozostaje więźniem oświeceniowego paradygmatu. Leon XIII w Libertas praestantissimum przypominał: „Prawdziwa wolność (…) jest przywilejem tylko tych, którzy mają dobre i sprawiedliwe sumienie”. Tymczasem współczesne pojęcie „praw rodzica” – oderwane od obowiązku wychowania w wierze katolickiej – staje się jedynie świeckim substytutem. Van Maren przemilcza fakt, że żadna administracja amerykańska od 1958 roku nie zaproponowała powrotu do państwa katolickiego, gdzie edukacja podlegałaby zasadom z Divini illius Magistri Piusa XI.
Milczenie o nadprzyrodzonym celu wychowania
Najcięższą zbrodnią analizowanego tekstu jest całkowite pominięcie kwestii zbawienia dusz. Zarówno programy promujące LGBT, jak i ich oponenci, operują wyłącznie językiem doczesności: „STDs”, „kontracepcja”, „dyskryminacja”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- status animarum (stanu dusz dzieci narażonych na grzech)
- obowiązku państwa do wspierania jedynej prawdziwej Religii (Dekret o unii Bonifacego VIII)
- katastrofalnych skutków edukacji seksualnej oderwanej od sakramentalnego życia Kościoła
Jak przypominał św. Augustyn: „Nie ma większego niebezpieczeństwa dla duszy niż edukacja bez Boga”.
Kult człowieka zamiast Królestwa Chrystusowego
Walka administracji Trumpa z „woke ideologią” pozostaje przejawem tego samego modernizmu, który potępiał św. Pius X w Pascendi dominici gregis. Politycy sprowadzają spór do kwestii „wyboru” między dwiema formami antropocentryzmu:
„California’s schools have become hotbeds of woke ideology and have been held hostage by the failed liberal leadership of Gavin Newsom”
To zdanie ujawnia sedno problemu: zamiast potępić samo istnienie państwowej edukacji – narzędzia przymusowej sekularyzacji – autor skupia się na krytyce „liberalnego przywództwa”. Tymczasem Sobór Watykański II zadekretował fałszywą „autonomię rzeczy doczesnych” (Gaudium et spes 36), co otwarło drogę do obecnego bałaganu. Van Maren nie zauważa, że zarówno Biden, jak i Trump, działają w ramach tego samego antychrześcijańskiego paradygmatu państwa neutralnego światopoglądowo.
Posoborowa herezja wolności religijnej jako źródło kryzysu
Przedstawiany konflikt jest bezpośrednim owocem soborowej rewolucji. Gdy Jan XXIII w Pacem in terris uznał „prawa człowieka” za nadrzędne wobec praw Bożych, a Paweł VI podpisał deklarację Dignitatis humanae, Kościół utracił moralny autorytet w sferze publicznej. Cytowana walka o „prawa rodzicielskie” to efekt odrzucenia nauczania Piusa IX z Quanta cura: „Błąd nie ma żadnych praw”. Van Maren – podobnie jak Trump – walczy jedynie o przywilej wyboru między dwiema formami apostazji, nie proponując powrotu do katolickiego porządku.
Duchowa pustka „konserwatywnego” oporu
Strategia administracji Trumpa, polegająca na odcinaniu funduszy („change their curriculum or face the same consequences”), stanowi jedynie świeckie naśladownictwo prawowitej władzy Kościoła. W prawdziwej katolickiej społeczności – jak przypominał Pius XI w Divini Redemptoris – „nauczanie i wychowanie młodzieży musi być podporządkowane Kościołowi”. Tymczasem cały artykuł Van Marena przemilcza:
- obowiązek katolików do walki o zakaz publikacji heretyckich materiałów (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 1399)
- historyczne sukcesy Kościoła w usuwaniu szkodliwych programów nauczania (potępienie modernizmu w Lamentabili sane exitu)
- konieczność ekskomuniki władz promujących sodomię (KPK 1917, kan. 2359)
Bez tych elementów „opór” staje się jedynie grą polityczną.
Neokościół jako współwinny destrukcji
Najbardziej tragiczny aspekt całej sytuacji to całkowite milczenie „sekty posoborowej” w Watykanie. Gdy Pius XI w Divini illius Magistris pisał: „Edukacja należy przede wszystkim do Kościoła”, dziś „papież” Leon XIV i jego kuri milczą wobec prześladowania katolickich rodzin w Kalifornii. To dowód, że neokościół stał się – jak pisał św. Pius X o modernistach – „przebiegłym wrogiem, który przeniknął do naszych szeregów” (Pascendi 3). Van Maren nie wspomina, że żaden amerykański „biskup” nie wezwał do przywrócenia katolickiego nauczania w szkołach – ich „pastoralne listy” ograniczają się do promowania ekologizmu i szczepień.
Jedyna droga naprawy: restauracja Królestwa
Katolicka odpowiedź na opisywany kryzys musi wyjść poza doraźne spory polityczne. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Narody nie zaznają pokoju, dopóki nie uznają panowania naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Dopóki:
- Państwo nie uzna publicznego panowania Chrystusa Króla
- Władza nie będzie karcić heretyków zgodnie z kanonem 2314 KPK 1917
- Edukacja nie wróci pod kontrolę jedynego prawdziwego Kościoła
– dopóty każda „konserwatywna” reforma pozostanie płytką kosmetyką. Artykuł LifeSiteNews, choć słusznie piętnuje genderową indoktrynację, nie wskazuje na tę fundamentalną prawdę. Dlatego katolik integralny musi odrzucić zarówno woke lewicę, jak i świecki konserwatyzm, walcząc wyłącznie o triumf Niepokalanego Serca Marji przez Intronizację Chrystusa Króla.
Za artykułem:
Media hypocrisy over school funding cuts under Biden, Trump show it’s all about the LGBT agenda (lifesitenews.com)
Data artykułu: 22.08.2025
