Francuscy hierarchowie w Ziemi Świętej: humanitaryzm zamiast ewangelizacji
Portal Vatican News (23 sierpnia 2025) relacjonuje wizytę delegacji francuskich „biskupów” pod przewodnictwem „kardynała” Jean-Marca Aveline’a w Ziemi Świętej. Cytowany „bp” Vincent Jordy deklaruje rzekomą solidarność z chrześcijanami cierpiącymi z powodu konfliktu izraelsko-palestyńskiego, pomijając całkowicie nadprzyrodzony wymiar misji Kościoła i obowiązek głoszenia jedynej prawdy zbawiennej.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
„Wszyscy noszą w sercu cierpienie. Podziały i wzajemna izolacja stają się coraz większe” – stwierdza „bp” Jordy, sprowadzając dramat Ziemi Świętej do psychologicznych i socjologicznych kategorii. To klasyczny przejaw modernizmu potępionego przez św. Piusa X w encyklice Pascendi, gdzie papież przestrzegał przed „pomieszaniem porządku nadprzyrodzonego z naturalnym” (Pascendi dominici gregis, 37). Prawdziwy Kościół katolicki głosiłby tutaj nie dialog, lecz obowiązek nawrócenia wyznawców judaizmu i islamu do jedynego Zbawiciela – Jezusa Chrystusa, o czym przypomina dogmat Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia) potwierdzony przez Sobór Florencki (1442).
Milczenie o źródle pokoju
Najcięższym oskarżeniem jest całkowite przemilczenie społecznego panowania Chrystusa Króla jako jedynego fundamentu prawdziwego pokoju między narodami. Pius XI w encyklice Quas Primas stanowczo nauczał: „Nie może być większej nad tę godności i władzy, jaką Bóg dał Chrystusowi. (…) Wszelka władza jest Mu dana na niebie i na ziemi (Mt 28,18), wobec czego cały rodzaj ludzki powinien być poddany Najsłodszemu Sercu Jezusa” (Quas Primas, 17, 25). Tymczasem „hierarchowie” posoborowi proponują „przestrzenie spotkania i dialogu”, co jest jawnym odrzuceniem uniwersalnego królewskiego panowania Chrystusa.
Fałszywa eklezjologia i nieważne sakramenty
Uderzające jest używanie terminu „Kościół” w odniesieniu do modernistycznych struktur, które odrzuciły wiarę katolicką. Kanon 1325 §2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku stanowi nieodwołalnie: „Kościół katolicki jest jedynym Kościołem Chrystusowym”. Wspomniane w tekście „wspólnoty zakonne” funkcjonują w rzeczywistości bez ważnych święceń kapłańskich, bowiem nowa formuła święceń z 1968 roku jest nieważna, jak wykazali teologowie ks. Antonio de Castro Mayer i abp Marcel Lefebvre (List do Papieża Pawła VI z 21 listopada 1974). „Gdy jakaś wspólnota w Ziemi Świętej się zamyka, znika część Kościoła” – te słowa przypisywane „kardynałowi” Pizzaballi świadczą o całkowitym zerwaniu z katolicką eklezjologią. Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa i nie może „znikać” z powodu ludzkich uwarunkowań.
Pielgrzymka jako turystyka religijna
Proponowane przez modernistów „wznowienie pielgrzymek” jako remedium na problemy ekonomiczne jest profanacją koncepcji pobożnej peregrynacji. Pielgrzymka katolicka zawsze miała na celu adorację Chrystusa w miejscach uświęconych Jego obecnością i złożenie przebłagalnej ofiary przez kapłanów ważnie wyświęconych. Tymczasem Bazylika Narodzenia w Betlejem, wspomniana w relacji, jest od 1964 roku pod kontrolą schizmatyckich Greków prawosławnych, co czyni ją miejscem kultu niekatolickiego. Prawdziwy katolik nie będzie uczestniczył w ekumenicznych zgromadzeniach w takich miejscach, pamiętając słowa św. Pawła: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi. Albo bowiem jakieś uczestnictwo sprawiedliwości z nieprawością? Albo jaka społeczność światła z ciemnością?” (2 Kor 6,14).
Satanistyczne odwrócenie porządku
Największym skandalem relacji jest przywołanie postaci Wojtyły jako „św. Jana Pawła II”. Człowiek ten, jako antypapież, dokonał bezprecedensowych aktów apostazji: modlitwy w Asyżu z poganami (1986), podpisania dokumentów ekumenicznych z luteranami (1999) i kultu fałszywych bóstw w Tawantinsuyu (1985). Św. Pius X w dekrecie Lamentabili potępił tezę modernistyczną, że „Chrystus nie nauczał określonego systemu doktrynalnego, stosowanego na wszystkie czasy i wszystkich ludzi, lecz raczej zapoczątkował pewien religijny ruch przystosowujący się do różnych czasów i miejsc” (propozycja potępiona nr 59). Tymczasem Wojtyła stał się żywym wcieleniem tej herezji, a jego pseudo-kanonizacja w 2014 roku to akt demonicznej parodii prawdziwego kultu świętych.
Za artykułem:
Bp Jordy podsumowuje wizytę francuskich biskupów w Ziemi Świętej: Zachód nie może zapominać o tamtejszych chrześcijanach (ekai.pl)
Data artykułu: 23.08.2025
