Sekularyzacja cierpienia: modernistyczna redukcja kondycji kobiecej
Portal Więź.pl (27 sierpnia 2025) prezentuje rozmowę z Karoliną Wigurą o jej książce „Endo. Sztuka akceptacji choroby”, gdzie autorka przedstawia endometriozę jako element „kondycji kobiecej” domagającej się społecznego uznania. Tekst całkowicie pomija nadprzyrodzony wymiar cierpienia, redukując je do walki o „prawa” i „solidarność” w czysto świeckim ujęciu.
Naturalistyczne zawłaszczenie doświadczenia cierpienia
Karolina Wigura deklaruje: „Ból ma płeć. My, kobiety, za mało o tym rozmawiamy”, całkowicie ignorując katolicką doktrynę o zbawczym charakterze cierpienia (Kol 1,24). Wypowiedź:
„Godzimy się z tym, że kiedy mamy miesiączkę w pracy musimy się bardziej wysilić niż nasi koledzy. Czy w związku z tym nasza praca jest warta więcej, mniej czy tyle samo?”
ujawnia materialistyczne podejście do ludzkiej osoby, sprzeczne z encykliką Casti Connubii Piusa XI, która naucza, że „Bóg wyznaczył kobiecie miejsce przy ognisku domowym” (Pius XI, 1930).
Teologiczne milczenie jako wyraz apostazji
Całkowity brak odniesienia do nauki Kościoła o wynagradzającej wartości cierpienia (1 P 4,13) demaskuje modernistyczną agendę tekstu. Wigura twierdzi: „kobiety cierpią inaczej i fundamentalne jest zauważenie tego cierpienia”, lecz nie wspomina o Niewieście z Ewangelii (J 19,26) ani o doktrynie współcierpienia z Chrystusem (Rz 8,17). To systemowe przemilczenie potwierdza słowa Piusa X z encykliki Pascendi Dominici Gregis, że moderniści „wszystko sprowadzają do czystego humanitaryzmu” (Pius X, 1907, §3).
Rewolucja antropologiczna w służbie gender
Stwierdzenie: „nasze życie różni się diametralnie od życia mężczyzn” wprowadza ducha buntu przeciw Bożemu porządkowi. Katechizm Rzymski jasno naucza, że „Bóg stworzył mężczyznę i niewiastę jako dopełniające się osoby” (Catechismus Romanus, I, 3, 9), nie zaś jako konkurentów. Postulat „prawa do tego, jak się czujemy” to jawne odrzucenie zasady submissione intellectus (posłuszeństwa rozumu) wobec prawd objawionych, potępionej przez Sobór Watykański I (Konst. Dei Filius, rozdz. 3).
Demontaż katolickiej duchowości kobiecej
Wezwanie do „budowania solidarności” poza kontekstem Mistycznego Ciała Chrystusa stanowi herezję indyferentyzmu. Św. Paweł naucza, że „nie ma już mężczyzny ani kobiety, albowiem wszyscy jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3,28), co w żaden sposób nie neguje naturalnych różnic płciowych. Tekst propaguje jednak „kondycję kobiecą” jako podstawę tożsamości, co jest zaprzeczeniem chrześcijańskiej antropologii wyrażonej w liście Mulieris Dignitatem Leona XIII (1891), gdzie „pierwszeństwo kobiety polega na jej macierzyństwie fizycznym i duchowym”.
Symptomatologia kryzysu posoborowego
Artykuł stanowi klasyczny przykład „ohydy spustoszenia” (Mt 24,15) w neo kościele:
- Redukcja cierpienia do wymiaru społeczno-politycznego (zamiast duchowego)
- Promocja fałszywej „solidarności” opartej na buncie przeciw naturalnemu porządkowi
- Systemowe pominięcie takich pojęć jak: grzech pierworodny, potrzeba zbawienia, ofiara wynagradzająca
Jak ostrzegał św. Pius X: „Religia modernistów to religia uczucia, pozbawiona żadnego obiektywnego fundamentu” (Pascendi, §14). Wypowiedzi Wigury potwierdzają tę diagnozę w stu procentach.
Za artykułem:
Wigura: Kobiety cierpią inaczej (wiez.pl)
Data artykułu:
