Polityka bez Boga: kryzys przywództwa w cieniu wojny
Portal Tygodnik Powszechny (26 sierpnia 2025) informuje o marginalizacji Polski w międzynarodowych negocjacjach dotyczących wojny w Ukrainie. Autor Zbigniew Parafianowicz wskazuje na nieobecność prezydenta Karola Nawrockiego i premiera Donalda Tuska podczas kluczowych spotkań z udziałem Donalda Trumpa i Wołodymyra Zełenskiego, tłumacząc to brakiem spójnej strategii rządu oraz osobistymi konfliktami z przywódcą Ukrainy. Tekst konstatuje regres polskiej dyplomacji, porównując obecną sytuację z aktywną rolą Polski w latach 2014-2022.
Naturalizm jako fundament politycznej klęski
„Polska nie ma jednak klarownego stanowiska w tej sprawie” – konstatuje autor, nie dostrzegając sedna problemu: całkowitej eliminacji nadprzyrodzonej perspektywy z działań władz. Katolicka doktryna społeczna jednoznacznie stwierdza: „Żadne państwo nie może bezpiecznie rządzić, jeśli nie kieruje się wiarą i miłosierdziem Boga” (Św. Augustyn, De Civitate Dei). Tymczasem zarówno rządzący, jak i komentatorzy traktują wojnę, suwerenność i bezpieczeństwo jako wyłącznie ziemskie kategorie, ignorując:
- Obowiązek głoszenia Ewangelii narodom (Mt 28,19) jako fundamentu trwałego pokoju;
- Grzeszność układów z reżimami jawnie depczącymi prawo naturalne (np. rosyjski imperializm);
- Nadprzyrodzony wymiar sprawiedliwości, który domaga się ochrony niewinnych ofiar konfliktu.
„Wojna weszła albo w fazę tuż przed jej zamrożeniem, albo wręcz przeciwnie – przed nową eskalacją”
To zdanie demaskuje czysto utylitarną logikę, sprzeczną z nauczaniem Piusa XII: „Pokój jest dziełem sprawiedliwości, ale tej, którą mierzy się według boskiego prawa, nie ludzkich kompromisów” (Orędzie radiowe Certiores effecti, 1946). Brak jakiejkolwiek refleksji nad moralną oceną rosyjskiej agresji czy zobowiązaniami chrześcijańskich władców wobec prześladowanego narodu ukraińskiego świadczy o teologicznej amputacji polskiej klasy politycznej.
Kult człowieka: dyplomacja jako osobista vendetta
Relacjonowane incydenty – jak domniemane „upokorzenie” Tuska przez Zełenskiego podczas wspólnej podróży pociągiem – odsłaniają patologię współczesnej polityki: redukcję spraw narodowych do personalnych ambicji i uraz. Katolicka zasada bonum commune (dobro wspólne) zostaje zastąpiona psychologizującą narracją o „braku chemii” między przywódcami. Tymczasem Sobór Watykański I naucza: „Władza pochodzi od Boga nie po to, by służyła próżności rządzących, lecz zbawieniu poddanych” (Konstytucja Pastor Aeternus). Gdy Parafianowicz pisze: „Zełenski zachowuje się, jakby miał PTSD”, nie zauważa, że prawdziwą chorobą jest odrzucenie przez elitę zasady Regnare Christum volumus! (Chcemy, by Chrystus królował!) wyrażonej przez Piusa XI w encyklice Quas Primas (1925).
Fałszywy pacyfizm vs. katolicka teoria wojny sprawiedliwej
Artykuł akceptuje modernistyczną dialektykę „eskalacji vs. zamrożenia konfliktu”, całkowicie pomijając doktrynalne kryteria wojny sprawiedliwej św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu, które:
- Wymagają słusznej przyczyny (obrona suwerenności Ukrainy);
- Wskazują na moralny obowiązek pomocy napadniętemu (Łk 10,25-37);
- Potępiają bierność wobec zła jako współudział w grzechu.
„Polska nie deklaruje wysłania swoich wojsk na Ukrainę, w ostatnim czasie mocno schłodziła też swoją pomoc”
To zdanie demaskuje zdradę chrześcijańskiego solidaryzmu. Już papież Leon XIII ostrzegał: „Naród, który uchyla się od obrony słabszych, sprzeniewierza się swemu powołaniu” (Encyklika Immortale Dei, 1885). Brak reakcji na prośby o wsparcie militarne stanowi więc nie tylko błąd strategiczny, ale ciężki grzech zaniedbania.
Demokracja jako bożek współczesności
Milczenie autora wobec kluczowego faktu – braku mandatu władzy nieuznającej prymatu Chrystusa Króla – ujawnia przyjęcie rewolucyjnej zasady „woli ludu” jako źródła prawomocności. Tymczasem Pius IX w Syllabus Errorum (1864) potępił tezę, jakoby „władza nie potrzebuje sankcji Kościoła” (pkt 39). Gdy czytamy o „kalkulacjach” Tuska czy Nawrockiego, musimy zapytać: Gdzie jest ich hołd dla Pana Zastępów? Gdzie publiczne wezwania do nawrócenia Rosji i Ukrainy? Tekst przyjmuje za oczywistość, że polityka to gra interesów, nie zaś służba królestwu, które nie jest z tego świata (J 18,36).
Polska jako ofiara apostazji elit
Opisywany regres dyplomatyczny nie jest przypadkiem, ale nieuchronną konsekwencją odrzucenia społecznego panowania Chrystusa. Gdy naród pozwala, by jego przywódcy:
- Ignorowali publiczne odmawianie Różańca w intencji pokoju;
- Nie wprowadzali praw zabraniających bluźnierczych performansów (np. tzw. „pride parades”);
- Uczestniczyli w ekumenicznych zgromadzeniach z heretykami i schizmatykami –
wówczas „Bóg wydaje taki naród na pastwę jego własnych namiętności” (Rz 1,24-28). Kryzys przywództwa opisany w artykule to jedynie zewnętrzny objaw głębszej duchowej choroby całego Zachodu, który zamienił Krzyż na świeckie fetysze „praw człowieka” i „demokratycznego consensusu”.
Podsumowując: analizowany tekst – choć trafnie diagnozuje polityczne nieudacznictwo – sam tkwi w modernistycznej matrixie, gdzie Bóg jest co najwyżej prywatnym wspomnieniem, a nie żywym Panem historii. Dopóki Polska nie powróci do swojej Misji Dziejowej jako Przedmurza Chrześcijaństwa (co wymaga formalnego uznania Chrystusa Króla Polski!), dopóty jej głos będzie marginalizowany przez tych, którzy „mają formę pobożności, ale wyrzekli się jej mocy” (2 Tm 3,5).
Za artykułem:
Polska polityka wobec Ukrainy. Regres, jakiego nie było (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 26.08.2025
