Portal Głos Narodu (09.05.2024) przedstawia refleksje Wiesławy Dąbrowskiej-Macury na temat roli proboszcza w parafii, bazując na liście „papieża” Franciszka do proboszczów. Autorka zgadza się z opinią „papieża”, że proboszczowie są ważni, ale zauważa, że często spotykają się z krytyką i oczekiwaniami, którym trudno sprostać.
Analiza krytyczna tego artykułu z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie ujawnia szereg problematycznych założeń i stwierdzeń, które są sprzeczne z niezmiennym nauczaniem Kościoła.
Autorka pisze:
Kościół nie mógłby żyć bez waszego zaangażowania i posługi – napisał papież w liście do proboszczów. I tak, zgadzam się z Ojcem Świętym, że to bardzo oczywiste, wręcz banalne stwierdzenie. Podobnie jak banalnie brzmi przypomnienie, że życie Kościoła toczy się w parafii i w parafii dzieje się historia Kościoła, a „proboszczowie znają od wewnątrz życie ludu Bożego, jego znoje i radości, jego potrzeby i bogactwa”.
Z perspektywy katolickiej, Kościół żyje przede wszystkim dzięki łasce Bożej, sakramentom i wierze, a nie dzięki „zaangażowaniu i posłudze” duchownych. Redukowanie roli Kościoła do ludzkiego zaangażowania jest typowe dla modernistycznego myślenia, które stawia człowieka w centrum, a nie Boga. To Bóg jest źródłem życia Kościoła, a duchowni są jedynie narzędziami w Jego rękach.
Dalej, autorka cytuje „papieża” Franciszka:
„Dlatego pragnę przede wszystkim wyrazić wdzięczność i szacunek za wielkoduszną pracę, którą wykonujecie każdego dnia, zasiewając Ewangelię na glebie wszelkiego rodzaju” – dodał Franciszek.
Wyrażanie wdzięczności i szacunku dla duchownych jest oczywiście właściwe, ale nie może przesłaniać faktu, że wielu duchownych w Kościele posoborowym głosi fałszywą ewangelię, zatrutą modernizmem i herezjami. Zamiast „zasiewać Ewangelię”, wielu z nich rozsiewa zamęt i wątpliwości, prowadząc wiernych na manowce.
Autorka pisze:
Dobrze, że papież w tak jednoznaczny sposób docenił proboszczów, bo – mam wrażenie, więcej, jestem tego pewna – oni nieczęsto słyszą takie słowa. Częściej mogą czuć się, jakby byli książką skarg i zażaleń – nie tylko pod adresem swoim i wikarych, jeśli ich jeszcze mają, ale i biskupa, i kurii, i papieża, i całego Kościoła nawet.
Skargi i zażalenia wiernych mogą być uzasadnione, biorąc pod uwagę kryzys wiary i moralności, który trawi Kościół posoborowy. Wielu duchownych nie wypełnia swoich obowiązków, zaniedbuje nauczanie prawdziwej doktryny i toleruje grzech. Wierni mają prawo oczekiwać od swoich pasterzy świętości życia, wierności Tradycji i obrony wiary katolickiej.
Autorka wspomina o felietonach proboszczów na portalu wiara.pl:
Lubię czytać na portalu wiara.pl felietony proboszczów – nie najmłodszych już, mających spore doświadczenie w tej funkcji (jeden to już proboszcz emerytowany) – w których dzielą się swoim doświadczeniem proboszczowskim i opisują… przypadki z życia proboszcza. W jednym z tych tekstów ks. Włodzimierz Lewandowski – czytelnikom rzadko zaglądającym na portal wiara.pl podpowiem, że jest on proboszczem maleńkiej parafii w Skrzynkach, w diecezji włocławskiej – pisał o tym, że zazwyczaj proboszcz jest od słuchania. Nie tylko parafian przychodzących z dobrymi słowami i pomysłami, ale i tych od skarg i zażaleń. Także specjalistów różnej maści, reprezentujących rozmaite urzędy i instytucje kościelne oraz świeckie, którzy wysyłają do parafii dyrektywy, zalecenia, instrukcje i co tam jeszcze im przyjdzie do głowy. A proboszcz czyta, łapie się za głowę, załamuje ręce… Bo – tę realistyczną puentę zapamiętałam – „oni oczekują, że zbuduję nowy dom, a Pan Bóg przysłał mnie tu, bym do rozpoczętej przed wiekiem budowli dołożył jedną cegiełkę”.
Słuchanie wiernych jest ważne, ale proboszcz przede wszystkim powinien być nauczycielem wiary i obrońcą Tradycji. Nie może ulegać presji „specjalistów różnej maści”, którzy często promują modernistyczne i liberalne idee. Jego zadaniem jest budowanie na fundamencie wiary katolickiej, a nie dokładanie „jednej cegiełki” do budowli, która jest już skażona błędami.
Autorka konkluduje:
To prawda, że dużo w parafii zależy od proboszcza, ale nie musi on znać odpowiedzi na wszystkie pytania ani rozwiązań wszystkich problemów. Jego najważniejszym zadaniem jest „głoszenie Słowa i gromadzenie wspólnoty na łamaniu chleba” – jak przypomniał papież. I dodał: „Jednego możemy być pewni: Ten, który nas powołał i namaścił, nie pozwoli, aby zabrakło nam Jego łaski”.
Proboszcz ma obowiązek znać odpowiedzi na najważniejsze pytania dotyczące wiary i moralności. Musi być dobrze wykształcony w teologii katolickiej i gotów bronić prawdy przed błędami. „Głoszenie Słowa” nie może ograniczać się do powtarzania ogólników i frazesów, ale musi być konkretnym i jasnym przekazem niezmiennej doktryny katolickiej. „Łamanie chleba” musi być sprawowane zgodnie z Tradycją, z zachowaniem wszystkich przepisów liturgicznych i z należytą czcią dla Najświętszego Sakramentu.
Podsumowując, artykuł z portalu Głos Narodu prezentuje typowe dla Kościoła posoborowego relatywizowanie roli duchownych i pomniejszanie znaczenia doktryny. Zamiast wzywać do świętości życia, wierności Tradycji i obrony wiary, promuje się ideę „słuchania” i „dialogu”, co w praktyce prowadzi do rozmywania prawdy i tolerowania błędów. Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, takie podejście jest niedopuszczalne i prowadzi do ruiny Kościoła.
Za artykułem: Warto posłuchać proboszcza
Data artykułu: 08.05.2024
