Portal Gość Niedzielny (14.06.2025) publikuje komentarz s. Joanny Nowińskiej do fragmentu Ewangelii Mateusza (Mt 5,33-37) dotyczącego zakazu przysięgania. Autorka interpretuje słowa Jezusa jako wezwanie do wiarygodności i dotrzymywania słowa, podkreślając, że Bóg sam w sobie jest gwarancją prawdy.
Komentarz ten, choć odnosi się do Pisma Świętego, zawiera w sobie niebezpieczne nowinki, które podważają tradycyjne nauczanie Kościoła katolickiego. Należy go zatem poddać gruntownej analizie w świetle niezmiennej doktryny.
«Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie będziesz fałszywie przysięgał, lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi”. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie – ani na niebo, bo jest tronem Boga; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nawet jednego włosa nie możesz uczynić białym albo czarnym. Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi».
Słowa te, wyrwane z kontekstu Tradycji, mogą prowadzić do błędnych wniosków. Kościół zawsze nauczał, że przysięga, składana w odpowiednich okolicznościach i z należytą powagą, jest aktem dozwolonym, a nawet godnym pochwały. Święty Tomasz z Akwinu, doktor Kościoła, wyjaśniał, że przysięga jest wezwaniem Boga na świadka prawdy, co samo w sobie jest aktem religijnym. Potępienie przysięgi w ogóle, jak sugeruje cytowany fragment, jest sprzeczne z tą nauką.
Autorka komentarza pisze: „Wypowiedzi zyskują wiarygodność, gdy są realizowane, a nie tylko artykułowane. W mentalności semickiej konstytutywną dla słowa jest jego sprawczość. Podpieranie go przysięgą ma dołożyć tu gwarancję realizacji. Oczywiście tylko wtedy, gdy zależy ona od człowieka.”
Ta interpretacja pomija istotny aspekt przysięgi, a mianowicie jej wymiar religijny. Przysięga nie jest jedynie „podpieraniem” słowa, ale uroczystym aktem, w którym człowiek wzywa Boga na świadka prawdy i zobowiązuje się do jej przestrzegania. Sugerowanie, że przysięga jest potrzebna tylko wtedy, gdy realizacja zależy od człowieka, jest niedopuszczalnym ograniczeniem jej znaczenia.
„Przywołanie przez Jezusa czterech elementów, ułożonych w sekwencji zawężającej się semantyki: nieba, ziemi, Jerozolimy, ludzkiej głowy wydaje się sugerować, iż żadna rzeczywistość nie przejmie odpowiedzialności człowieka za jego wierność wypowiadanemu słowu. Analogicznie Bóg, rangą prawdy naznacza to, co faktycznie powiedział, a nie to, co myśmy z tego zrozumieli.”
Ta interpretacja jest niebezpieczna, ponieważ sugeruje, że Bóg jest odpowiedzialny za to, co powiedział, niezależnie od tego, jak to rozumiemy. Jest to subtelna forma relatywizmu, która podważa obiektywną prawdę objawioną przez Boga. Kościół zawsze nauczał, że Pismo Święte należy interpretować w świetle Tradycji i Magisterium, a nie w oparciu o subiektywne odczucia i interpretacje.
Słowa Chrystusa o nieprzysięganiu należy rozumieć w kontekście nadużywania przysiąg przez faryzeuszy, którzy składali je lekkomyślnie i bez zamiaru dotrzymywania. Chrystus potępia hipokryzję i obłudę, a nie samą instytucję przysięgi.
W Katechizmie Soboru Trydenckiego czytamy: „Przysięga jest aktem religijnym, w którym wzywamy Boga na świadka prawdy. Jest ona dozwolona, a nawet godna pochwały, gdy składana jest w odpowiednich okolicznościach i z należytą powagą.”
Zatem, komentarz s. Joanny Nowińskiej, publikowany na portalu Gość Niedzielny, zawiera poważne błędy i nieścisłości, które podważają tradycyjne nauczanie Kościoła katolickiego. Należy go odrzucić jako niezgodny z wiarą katolicką wyznawaną integralnie. W obecnych czasach zamętu i herezji, wierni katolicy muszą być szczególnie czujni i trzymać się niezmiennej doktryny Kościoła, przekazanej przez Ojców i Doktorów Kościoła. Nie wolno nam dać się zwieść nowinkom i interpretacjom, które podważają fundamenty naszej wiary.
Za artykułem: Bóg, rangą prawdy naznacza to, co faktycznie powiedział
Data artykułu: 13.06.2025
