Portal Gosc.pl (30 maja 2025) publikuje krótki artykuł autorstwa „księdza” Adama Pawlaszczyka, który komentuje fragment Dziejów Apostolskich (Dz 18,9-18), starając się usprawiedliwić zamieszanie i niedoskonałości w posoborowym „kościele”. Autor sugeruje, że problemy i spory są naturalną częścią Kościoła od samego początku, mieszając boską rzeczywistość z ludzką.
Analiza krytyczna tego tekstu z perspektywy integralnej wiary katolickiej ujawnia szereg błędów i niebezpiecznych tendencji, charakterystycznych dla modernistycznego myślenia.
„Zamieszania wokół Pawła było mnóstwo. I to już od samego początku. Ktoś tu ciągle kogoś bije, ciąga po sądach, ucieka, przekonuje.”
Autor artykułu, „ksiądz” Adam Pawlaszczyk, rozpoczyna od stwierdzenia o zamieszaniu wokół św. Pawła, sugerując, że chaos i konflikty były nieodłączną częścią życia Apostoła. Jest to prawda, ale przedstawienie tego faktu bez odpowiedniego kontekstu może prowadzić do relatywizacji problemów w posoborowym „kościele”. Święty Paweł, choć doświadczał trudności i prześladowań, zawsze działał w obronie prawdy i czystości wiary, zgodnie z wolą Bożą. Natomiast zamieszanie w posoborowym „kościele” wynika z odejścia od niezmiennej doktryny i wprowadzenia błędnych nauk.
„Dzieje Apostolskie, wcale nie taka długa księga, wciągają zwrotami akcji, przemianą bohaterów, czasem metaforyką, a czasem szczegółowością opisów. Nie powinno nas to dziwić, są przecież opisem tworzenia się wspólnoty, którą sam Chrystus nazwał swoją Oblubienicą, utożsamiając ją momentami z samym Sobą („Dlaczego MNIE prześladujesz”?).”
Autor próbuje zrównać Kościół Chrystusowy z posoborową wspólnotą, sugerując, że obie te rzeczywistości są w procesie ciągłego tworzenia się i przemiany. Jest to fundamentalny błąd. Kościół katolicki został ustanowiony przez Chrystusa na fundamencie Apostołów i posiada niezmienną strukturę oraz doktrynę. Jak naucza św. Paweł w Liście do Efezjan (2,20): „Zbudowani jesteście na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus”. Posoborowy „kościół”, poprzez swoje modernistyczne reformy, zerwał z tą tradycją i wprowadził zmiany sprzeczne z nauczaniem Kościoła.
„Tak właśnie rodził się Kościół: wśród wielu przeciwieństw, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych, sporów, nawet awantur.”
Autor sugeruje, że spory i awantury są naturalną częścią życia Kościoła od samego początku. Owszem, w historii Kościoła zdarzały się spory i herezje, ale zawsze były one potępiane i zwalczane przez prawowiernych biskupów i papieży. Natomiast w posoborowym „kościele” herezje są tolerowane, a nawet promowane, co jest znakiem jego odstępstwa od prawdziwej wiary.
„Wystarczy przypomnieć napomnienia udzielane Piotrowi przez Pawła w związku z jego nieszczerym zachowaniem w kontekście przyjmowania pogan do Kościoła – „sprzeciwiłem mu się, bo na to zasłużył”, stwierdził Apostoł Narodów.”
Przywołanie przykładu napomnienia św. Piotra przez św. Pawła ma na celu usprawiedliwienie krytyki i sprzeciwu wobec „papieża” Franciszka i jego modernistycznych reform. Jest to jednak błędne porównanie. Św. Paweł napomniał św. Piotra w konkretnej sprawie dotyczącej praktyki, a nie doktryny. Natomiast Franciszek i jego poprzednicy, począwszy od Jana XXIII, głoszą herezje i wprowadzają zmiany w doktrynie, co jest niedopuszczalne. Jak naucza św. Paweł w Liście do Galatów (1,8-9): „Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Gdyby wam ktoś głosił Ewangelię różną od tej, którą przyjęliście – niech będzie przeklęty!”
„Kiedy po dwudziestu jeden wiekach zżymamy się czasem na to, co wśród nas – w Kościele – jest niedoskonałe i na to, co dotyka nas z zewnątrz, pamiętajmy, że właściwie od samego początku tak było.”
Autor relatywizuje problemy w posoborowym „kościele”, sugerując, że niedoskonałości i trudności są naturalną częścią życia Kościoła od zawsze. Jest to niebezpieczne podejście, które prowadzi do akceptacji zła i odstępstwa od wiary. Kościół katolicki, choć składa się z grzesznych ludzi, jest święty w swojej istocie i posiada niezmienną doktrynę oraz moralność. Posoborowy „kościół”, poprzez swoje modernistyczne reformy, utracił tę świętość i stał się narzędziem w rękach wrogów Kościoła.
„Opisane w dzisiejszym pierwszym czytaniu wydarzenia z Koryntu pokazują jak bardzo rzeczywistość boska miesza się na tej ziemi z ludzką. I dobrze, że tak jest, z prochu przecież powstaliśmy, w proch się obrócimy, ale nasza ojczyzna jest w niebie. Nie wolno nam o tym zapomnieć.”
Autor sugeruje, że mieszanie boskiej rzeczywistości z ludzką jest czymś dobrym i naturalnym. Jest to niebezpieczne podejście, które prowadzi do relatywizacji prawdy i zacierania granic między dobrem a złem. Kościół katolicki naucza, że rzeczywistość boska i ludzka są od siebie różne i nie mogą być mieszane. Człowiek, choć stworzony na obraz i podobieństwo Boga, jest grzeszny i potrzebuje łaski Bożej, aby osiągnąć zbawienie. Posoborowy „kościół”, poprzez swoje modernistyczne reformy, zatarł tę różnicę i wprowadził antropocentryzm, stawiając człowieka w centrum wszystkiego.
Podsumowując, artykuł „księdza” Adama Pawlaszczyka jest przykładem modernistycznego myślenia, które relatywizuje prawdę, usprawiedliwia zło i prowadzi do odstępstwa od wiary katolickiej. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, artykuł ten jest pełen błędów i niebezpiecznych tendencji, które należy odrzucić. Należy pamiętać, że Kościół katolicki jest niezmienny w swojej doktrynie i moralności, a posoborowy „kościół”, poprzez swoje modernistyczne reformy, zerwał z tą tradycją i stał się narzędziem w rękach wrogów Kościoła.
Za artykułem: Zamieszanie i ludzie
Data artykułu: 29.05.2025
