Portal Vatican News PL informuje o reakcji „papieża” Leona XIV na trzęsienie ziemi we wschodnim Afganistanie (2 września 2025), które według wstępnych szacunków pochłonęło 900 istnień ludzkich i spowodowało 3 tysiące rannych. W przesłanym przez „kardynała” Pietro Parolina telegramie uzurpator watykański zapewnił o „modlitwie w intencji wszystkich, których dotknęła ta tragedia”, wyraził „szczerą solidarność” z pogrążonymi w żałobie oraz z władzami cywilnymi i służbami ratunkowymi, powierzając ofiary „Opatrzności Wszechmogącego”. Artykuł koncentruje się na dramatycznej sytuacji humanitarnej w kraju rządzonym przez talibów, podkreślając brak międzynarodowego wsparcia i krytyczny spadek finansowania pomocy od czasu przejęcia władzy przez fundamentalistów islamskich w 2021 roku. Tekst wiernie odzwierciedla modernistyczną redukcję katolicyzmu do świeckiego aktywizmu, gdzie miejsce nadprzyrodzonej misji Kościoła zajmuje biurokratyczne współczucie.
Ewangelia zastąpiona dyplomacją humanitarną
Krytykowany telegram nie zawiera ani jednego elementu prawdziwej doktryny katolickiej. Brakuje wezwania do nawrócenia, przypomnienia o konieczności chrztu dla zbawienia (Jan 3:5), milczy się o obowiązku głoszenia Chrystusa Króla narodom pogańskim – co stanowi fundamentalne zdradzenie misji założonej przez Zbawiciela (Mt 28:19). Jak przypomina Sobór Laterański IV (1215): „Jedna jest powszechna społeczność wiernych, poza którą nikt nie może być zbawiony” (Denzinger 430). Tymczasem „Leon XIV” ogranicza się do mglistego odwołania do „Opatrzności Wszechmogącego”, co w kontekście islamskim brzmi jak akceptacja monoteizmu przeciwnego Trójcy Świętej. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) nie pozostawia złudzeń: „Królewską godność naszego Pana należy uznać tak dalece, jak to tylko możliwe, aby cały porządek rzeczy doczesnych był poddany Bogu i zmierzał do Niego jako do celu” (nr 18).
„Ojciec Święty zapewnił, że modli się w intencji «wszystkich, których dotknęła ta tragedia», powierzając ich «Opatrzności Wszechmogącego» i wyrażając «szczerą solidarność szczególnie wobec tych, którzy opłakują stratę bliskich, jak również wobec służb ratunkowych i władz cywilnych».”
Kult człowieka zamiast kultu Boga
Ton dokumentu zdradza całkowite podporządkowanie się świeckim standardom „praw człowieka”. W telegramie nie ma śladu katolickiego rozumienia cierpienia jako konsekwencji grzechu pierworodnego (Rdz 3:16-19) ani wezwania do zadośćuczynienia. Jak nauczał św. Augustyn: „Bóg dopuszcza zło, aby wyprowadzić z niego większe dobro” (Enchiridion, 11.3). Zamiast wskazywać na konieczność przyjęcia sakramentów w obliczu śmierci (co w przypadku islamskich ofiar było niemożliwe), „papież” uprawia religioznawczy synkretyzm, modląc się o „pocieszenie i siłę” dla narodu, który jawnie odrzuca boskość Chrystusa. Pius IX potępił podobny relatywizm w Syllabusie (1864), przypominając: „Każdy człowiek jest wolny do przyjęcia i wyznawania tej religii, którą uznaje za prawdziwą pod wpływem światła rozumu” – błąd nr 15 (Denzinger 1715).
Milczenie o losie wiecznym ofiar
Najcięższym zarzutem wobec reakcji „Leona XIV” jest całkowite pominięcie kwestii zbawienia wiecznego. Katolicki kapłan obowiązany jest modlić się za zmarłych (2 Mch 12:46), zwłaszcza za tych, którzy zginęli bez chrztu i wiary prawdziwej. Tymczasem sekta posoborowa praktykuje universalis salvatio – herezję głoszącą powszechne zbawienie, potępioną m.in. przez św. Fulgentiusza z Ruspe: „Należy mocno wierzyć i w żaden sposób nie wątpić, że nie tylko wszyscy poganie, lecz także żydzi, heretycy i schizmatycy, którzy poza Kościołem katolickim kończą obecne życie, pójdą w ogień wieczny” (De fide ad Petrum, 38.79). Redukcja katastrofy do „kryzysu humanitarnego” (wspominanego w artykule pięciokrotnie) odbiera tragedii jej wymiar metafizyczny, czyniąc z Kościoła kolejną NGO.
Logika rewolucji soborowej w działaniu
Opisana reakcja stanowi bezpośrednią realizację zasad Gaudium et Spes, gdzie Kościół został zdefiniowany jako „sługa ludzkości” (nr 3), a nie – zgodnie z nauką Piusa XII – jako „mistyczne Ciało Chrystusa” (Mystici Corporis Christi, 1943). Naturalistyczny język („solidarność”, „władze cywilne”, „działania porządkowe”) zastępuje tu nadprzyrodzoną perspektywę. Nawet wzmianka o modlitwie sprowadzona jest do gestu psychologicznego wsparcia, bez związku z obiektywnym porządkiem łaski. Św. Robert Bellarmin przestrzegał: „Najcięższym grzechem jest uważać, że zbawienie możliwe jest w każdej religii” (De Romano Pontifice, III, 9). Tymczasem współczucie bez ewangelizacji to jedynie faryzejski humanitarismus inanis (pusty humanitaryzm), który skazuje dusze na wieczną zatratę.
Teologia ofiary przebłagalnej zastąpiona stołem zgromadzenia
W tekście całkowicie pominięto najskuteczniejszą odpowiedź Kościoła na katastrofy: ofiarowanie Najświętszej Ofiary w intencji ofiar i oprawców. To milczenie nie jest przypadkowe – wynika z modernistycznego zanegowania charakteru ekspiacyjnego Mszy, co Pius XII potępił w Mediator Dei (1947): „Niektórzy mówią, że celem Eucharystii jest tylko wyrażenie wspólnoty wiernych i ich ścisłe zjednoczenie z Chrystusem. Dlatego […] odrzucają ofiarę przebłagalną za żywych i umarłych” (nr 69). Instrukcja De Sacra Liturgia z 1958 r. przypominała: „Ofiara Mszy św. jest prawdziwą ofiarą przebłagalną, którą Kościół składa Bogu, aby przebłagać Go za grzechy ludzi” (nr 3). Gdy struktury posoborowe rezygnują z tej broni, potwierdzają swą tożsamość jako synagoga Satanae (Ap 2:9), symulująca zewnętrzne formy pozbawione łaski.
Za artykułem:
Leon XIV reaguje na tragiczne trzęsienie ziemi w Afganistanie (ekai.pl)
Data artykułu: 02.09.2025
