Spotkanie „papieża” Leona XIV z heretycką zakonnicą: milcząca aprobata apostazji
Portal LifeSiteNews (2 września 2025) informuje o prywatnej audiencji udzielonej przez „papieża” Leona XIV siostrze Lucii Caram – dominikance głoszącej publicznie heretyckie poglądy proaborcyjne i pro-LGBT. Spotkanie, które odbyło się 28 sierpnia 2025 roku, nie zostało odnotowane w oficjalnym biuletynie Watykanu, lecz ujawnione jedynie przez nieliczne media. Caram stwierdzała wcześniej, iż „piekło nie istnieje”, Kościół powinien „udzielać ślubów” parom homoseksualnym oraz nie ma prawa ingerować w decyzje kobiet o dzieciobójstwie prenatalnym. Dwa dni później ten sam uzurpator spotkał się z Jamesem Martinem SJ – propagatorem rewolucji LGBT w strukturach posoborowych. Milczenie „Watykanu” w sprawie treści tych spotkań stanowi czytelny sygnał kontynuacji bezprecedensowej zdrady depozytu wiary.
Teologiczny wymiar skandalu: pogwałcenie prawa Bożego pod płaszczykiem „duszpasterstwa”
Przyjęcie przez zwierzchnika sekty posoborowej osoby otwarcie głoszącej hereticam pravitatem (heretyckie przewrotności) łamie fundamentalne zasady katolickiej eklezjologii. Już św. Paweł Apostół nakazywał: „heretyka po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj, wiedząc, że jest przewrotny i grzeszy, będąc sam sobie potępiony” (Tt 3,10-11). Kanon 1325 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. precyzował: „Katolicy nie wolno w żaden sposób współdziałać w sprawach religijnych z heretykami”. Tymczasem Lucia Caram publicznie neguje:
„hell does not exist” („piekło nie istnieje”)
co stanowi jawne odrzucenie artykułu wiary definiowanego przez Sobór Laterański IV (1215): „diabolus enim et alii daemones […] ad supplicium aeternaliter parati sunt” („diabeł i inne demony […] przygotowane są na wieczną karę”). Jej postulaty udzielania „ślubów” parom homoseksualnym burzą porządek sakramentalny ustanowiony przez Chrystusa (Mt 19:4-6), zaś poparcie dla dzieciobójstwa prenatalnego przekreśla V Przykazanie Dekalogu.
Strukturalna apostazja w działaniu: od Pawła VI do „Leona XIV”
Spotkanie z Caram nie jest incydentem, lecz systemowym owocem soborowej rewolucji. Już antypapież Paweł VI w przemówieniu z 7 grudnia 1968 roku deklarował: „Kościół jest także dialogiem”, co zapoczątkowało praktykę legitymizacji heretyków. Synod Biskupów w 1974 roku wprowadził pojęcie „wybranego dialogu z niewierzącymi”, co Pius XI potępił wcześniej w encyklice Mortalium animos (1928): „Nikt […] nie może przystępować do zjednoczenia chrześcijan inaczej, jak przez nakłanianie odstępców do powrotu do jedynego Kościoła Chrystusowego”.
Krytyka wzmocniona zostaje poprzez damnatio memoriae (potępienie pamięci) stosowane przez sekciarskie struktury – brak oficjalnej wzmianki o spotkaniu w biuletynie Watykanu świadczy o świadomej strategii stopniowej normalizacji zła. Metoda ta, opisana już przez Leona XIII w encyklice Humanum genus (1884) jako typowa dla masonerii, polega na „stopniowym przyzwyczajaniu ludzi do zła, by nie wzbudzić sprzeciwu”.
Językowa demaskacja: retoryka zdrady w działaniu
Portal LifeSiteNews, choć słusznie piętnuje skandal, używa języka zdradzającego akceptację dla podstawowego błędu – legitymizacji pseudourzędu „papieża”. Określenie „Pope Leo XIV” bez cudzysłowu w tytule oryginalnego artykułu oraz sformułowanie „the Roman Pontiff” nadają nieistniejącemu urzędowi pozory ważności. Tymczasem zgodnie z zasadą „Ecclesia non habet potestatem contra fidem” (Kościół nie ma władzy przeciw wierze), żaden urząd w Kościele nie może istnieć bez zachowania nienaruszalności doktryny.
Doniesienia o „głębokiej wdzięczności” Jamesa Martina za audiencję oraz jego zapewnieniach o kontynuacji „otwartości” na środowiska LGBT ujawniają istotę kryzysu: sekta posoborowa zastąpiła kult Boga w Trójcy Jedynego kultem człowieka i jego namiętności. Jak wykładał św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis (1907), moderniści redukują religię do „uczuć i doświadczeń”, odrzucając obiektywne prawdy wiary.
Milczenie jako wyznanie wiary posoborowej
Najcięższym oskarżeniem wobec całego zdarzenia pozostaje całkowita amputacja nadprzyrodzonej perspektywy w relacjach medialnych. Ani „Watykan”, ani komentujący dziennikarze nie wspominają o:
- Stanie łaski uświęcającej (lub jej braku) uczestników spotkania
- Obowiązku publicznego pokuty za grzechy przeciwko VI i IX Przykazaniu
- Karcie ostatecznej każdej duszy przed Sądem Bożym
- Niebezpieczeństwie świętokradztwa przy udzielaniu „Komunii” heretykom
To milczenie potwierdza diagnozę św. Piusa X: „Moderniści […] umieszczają fundament religii nie w obiektywnym objawieniu, lecz w szczególnych doznaniach człowieka” (Dekret Lamentabili, 1907). Przyjęcie rewolucji antropocentrycznej po Vaticanum II skutkuje praktycznym apostasia a fide catholica (odstępstwem od wiary katolickiej).
Duchowy wymiar upadku: od ołtarza do saturnalia
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej spotkanie przywódcy sekty posoborowej z głosicielką kultu śmierci stanowi akt formalnej współpracy z szatanem. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas (1925): „Pokój Chrystusa możliwy jest tylko w królestwie Chrystusa”. Tymczasem neo-kościół buduje królestwo człowieka na gruzach porzuconych ołtarzy. Ubi vacua veritas, ibi floret impietas – gdzie brakuje prawdy, tam rozkwita bezbożność.
Za artykułem:
Pope Leo met with pro-LGBT, pro-abortion nun shortly before Fr. James Martin (lifesitenews.com)
Data artykułu: 02.09.2025
