Portal Opoka (2 września 2025) relacjonuje trwający od 20 lat spór o zwrot kościoła św. Mikołaja w Kijowie „wspólnocie katolickiej”. Władze Ukrainy ignorują nakazy sądów, które uznały roszczenia grupy określającej się jako „diecezja kijowsko-żytomierska”, reprezentowanej przez „biskupa” Witalija Krywickiego SDB i „księdza” Pawła Wyszkowskiego OMI. Wierni odwołują się do „praw obywatelskich” i argumentują, że niewykonanie wyroku „podważa autorytet Ukrainy jako państwa prawa”.
Prawo kanoniczne zdeptane przez świecki pozytywizm
Opisywany konflikt ujawnia całkowite podporządkowanie struktury neo-kościelnej logice rewolucji francuskiej. Zamiast powołać się na niezmienne prawo Boże gwarantujące Kościołowi nienaruszalność dóbr (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 1499), „duchowni” błagają o łaskę u świeckich trybunałów. Tymczasem Quanta cura Piusa IX jednoznacznie potępia „błądzących chrześcijan”, którzy „wierzą, że najlepiej rządzi się sprawami Kościoła świecką władzą panujących” (Syllabus, pkt 19).
Sytuacja ta jest bezpośrednią konsekwencją soborowej herezji wolności religijnej. Gdy Leon XIII nauczał, że „Kościół jest społeczeństwem nierównie wyższym niż każde państwo” (Immortale Dei, 1885), dziś „hierarchowie” żebrzą u ministrów kultury o wydanie decyzji administracyjnej. Nawet zwycięstwo sądowe – o ile możliwe w systemie masońskim – nie przywróci świątyni funkcji sakralnej, skoro sama „msza” sprawowana przez modernistów jest nieważną parodią Ofiary.
Europa jako bożek posoborowego bałwochwalstwa
Szczególną odrazę budzi argumentacja „biskupa” Krywickiego, który przywołuje nakaz Rady Europy jako „warunek wstąpienia Ukrainy do Unii Europejskiej”. To jawna zdrada katolickiego universalizmu na rzecz globalistycznej sekularyzacji. „Chrześcijańskie narody należą nie do ludów, lecz do Kościoła” – grzmiał św. Pius X w liście do biskupów Chile (Notre charge apostolique, 1910). Tymczasem omawiani „pasterze” przedkładają integrację z antychrześcijańskim molochem UE nad obronę świętości miejsc kultu.
Warto przypomnieć, że już w 1907 r. Święte Oficjum potępiło modernistyczne mrzonki o „dostosowaniu Kościoła do postępu” (Lamentabili, pkt 64). Dziś obserwujemy ich spełnienie: oto „duchowni” w imię europejskich subsydiów gotowi są oddać kolejne ołtarze na „domy muzyki organowej”.
Teologiczny bankructwo „walki prawnej”
Paradoksalnie, sami petenci przyznają, że świątynia „została zbudowana ze środków katolików w 1909 roku”, co tylko uwydatnia ich doktrynalną schizofrenię. Jeśli bowiem uznają własność prywatną (co czynią wąsko cywilistycznie), muszą równocześnie odrzucić społeczne panowanie Chrystusa Króla, który nakazuje: „Oddajcie Cezarowi, co cesarskie, a Bogu, co Boskie” (Mt 22,21).
Tymczasem Pius XI w Quas primas (1925) wykładał: „Panowanie naszego Zbawiciela rozciąga się nie tylko na narody katolickie czy na tych, którzy zostali ochrzczeni (…), lecz także na wszystkich tych, którzy są obcy wierze katolickiej”. Dlatego prawowitym „użytkownikiem” kościoła jest wyłącznie Kościół Katolicki w jego przedsoborowym rozumieniu, a nie żadna „wspólnota” uznająca władzę antypapieży.
Milczenie o grzechu świętokradztwa
Najcięższym zarzutem wobec całej sprawy jest całkowite przemilczenie stanu teologicznego budynku. Gdyby nawet udało się go odzyskać, jakie „sacrum” mieliby tam sprawować moderniści? Novus Ordo Missae – jak uczy arcybiskup Marceli Lefebvre – „zmierza do zniszczenia Ofiary Krzyżowej” poprzez „usunięcie pojęcia ofiary przebłagalnej”. Tymczasem artykuł nie wspomina ani słowem o:
– konieczności rekonsekracji zbezczeszczonej przestrzeni
– statusie „duchownych” z wątpliwą sukcesją apostolską (Wyszkowski należy do zgromadzenia oblatów, które przyjęło reformy liturgiczne)
– ryzyku świętokradztwa przy sprawowaniu pseudo-mszy w miejscu przeznaczonym na koncerty.
To milczenie jest wymowne: dla modernistów świątynia to „zabytek kultury”, nie zaś dom modlitwy (Mt 21,13).
Posoborowa utopia ujawniona
Opisywana sytuacja to materializacja herezji wyrażonej w soborowej deklaracji Dignitatis humanae, która przyznała państwu prawo do regulowania „publicznego wyrażania religii”. Jak trafnie diagnozował kard. Alfredo Ottaviani: „Wolność sumienia prowadzi do zniszczenia wszelkiego porządku moralnego”.
Zamiast ekskomunikować urzędników przywłaszczających dobra kościelne (co nakazywał KPK 1917, kan. 2344), neo-kościół wdaje się w pertraktacje z wrogami Krzyża. Tym samym potwierdza proroctwo Piusa X z Pascendi dominici gregis: „Moderniści dążą do rozbicia jedności w wierze, wprowadzając w zamęt dogmaty i dyscyplinę”.
Duchowa pułapka „sprawiedliwości proceduralnej”
Najbardziej groteskowym elementem jest wiara w „autorytet Ukrainy jako państwa prawa”. Przecież już w 1938 r. komuniści – przy bierności ówczesnego duchowieństwa – przejęli świątynię bez żadnych podstaw prawnych. Dziś ich ideowi spadkobiercy w garniturach bawią się w „sądy”, podczas gdy jedynym prawomocnym trybunałem jest Stolica Apostolska (KPK 1917, kan. 1553).
Gdyby „biskup” Krywicki był prawowitym pasterzem, wystąpiłby z interdyktem na kraj i ekskomuniką latae sententiae dla urzędników (kan. 2341). Tymczasem on woli „zaprzeczać za granicą informacjom o prześladowaniach” – co jest klasycznym przejawem ostentatio mansuetudinis (pokazowej łagodności) potępionym przez Piusa VI w konstytucji Auctorem fidei.
Podsumowanie: nekrolog katolicyzmu pisany na Ukrainie
Cała sprawa to dramatyczne świadectwo agonii posoborowej pseudo-religii. Zamiast walczyć o królestwo Chrystusa, neo-kościół:
1. Uznaje jurysdykcję masonerii (sądy, UE)
2. Redukuje świątynie do statusu „zabytków”
3. Przemilcza kwestię ważności sakramentów
4. Przedkłada „dialog” nad głoszenie prawdy.
W świetle niezmiennej doktryny, jedynym rozwiązaniem jest odrzucenie Vaticanum II i powrót do regula fidei św. Wincentego z Lerynu: „To, w co wszędzie, zawsze i przez wszystkich wierzono”. Dopóki jednak „duchowni” grają w gry prawne z wrogami Kościoła, świątynie pozostaną muzeami nowego światowego porządku.
Za artykułem:
Kijów: katolicy od 20 lat walczą o zwrot kościoła św. Mikołaja. Wyroki sądów nic nie zmieniają (opoka.org.pl)
Data artykułu: 02.09.2025
