Portal eKAI (3 września 2025) informuje o zakończeniu 61. spotkania rektorów seminariów duchownych w Brennej, poświęconego tematowi „formacji stałej” po święceniach. Wśród prelegentów znaleźli się m.in. dr Magdalena Jóźwik, ks. Wojciech Maciążek i ks. Grzegorz Strzelczyk. Dyskutowano o motywowaniu alumnów do „troski o stałą formację”, relacjach przełożony-podwładny oraz wyzwaniach młodych „prezbiterów”. Poruszono problem spadku liczby kleryków, rekomendując koncentrację seminariów wokół „większych ośrodków teologicznych”. Nowym przewodniczącym konferencji wybrano ks. Jana Frąckowiaka.
Redukcja kapłaństwa do techniki zarządzania zasobami ludzkimi
Dominująca w relacji terminologia odsłania całkowite zerwanie z katolicką koncepcją kapłaństwa. Mowa o „stylu zarządzania diecezją”, „zdrowych relacjach przełożony-podwładny” czy „pięciu obszarach wyzwań” (posługa, organizacja, relacje, samoocena, duchowość) – co stanowi literalne przełożenie korporacyjnego żargonu na sferę sakralną. Tymczasem Sacramentum Ordinis Piusa XII jednoznacznie definiuje kapłaństwo jako „uczestnictwo w samej ofierze Krzyża”, a nie zbiór kompetencji menedżerskich.
„Dyskutowano nad pytaniami jak motywować alumnów i prezbiterów do troski o stałą i pogłębioną formację”
To zdanie demaskuje heretycką koncepcję kapłaństwa jako procesu samodoskonalenia, podczas gdy św. Pius X w Haerent Animo podkreślał, że święcenia wyciskają na duszy niezmywalne znamię (character indelebilis), czyniąc kapłana „alter Christus”. „Formacja stała” to termin zastępujący tradycyjną perseverantia in vocatione, sugerujący, że łaska święceń wymaga ciągłej „aktualizacji” – co jest otwartym zaprzeczeniem dogmatu o niepowtarzalności sakramentu.
Naturalistyczna pseudoteologia zamiast duchowości ofiary
Obecność świeckiej psycholog dr Jóźwik w gremium odpowiedzialnym za „formację stałą” to jawny przejaw potępionego w Syllabusie błędnego mieszania porządku naturalnego z nadprzyrodzonym (pkt 15). Tymczasem Pius XI w Ad Catholici Sacerdotii ostrzegał: „Psychologia nie zastąpi ascetyki, gdyż łaska buduje na naturze, ale jej nie unicestwia”.
Wspomniane „wyzwania młodego prezbitera” całkowicie pomijają nadprzyrodzony wymiar:
- Brak wzmianki o niebezpieczeństwie utraty łaski stanu przez grzech ciężki
- Zanik kategorii walki duchowej przeciwko „światu, ciału i diabłu”
- Milczenie o obowiązku codziennego brewiarza i medytacji
Ks. Strzelczyka określenie seminarium jako miejsca „inicjowania procesów” kontrastuje z nauczaniem św. Piusa X: „Seminarium to kuźnia świętości, gdzie formuje się duszę kapłana na podobieństwo Serca Jezusowego”.
Demograficzna zapaść jako owoc apostazji
Przyznanie się do „spadającej liczby alumnów” stanowi najjaskrawszą ilustrację skutków soborowej dewastacji. Gdy w 1958 r. polskie seminaria liczyły 6 000 kleryków, dziś – po wprowadzeniu „ducha Vaticanum II” – mowa o ledwie kilkuset. To efekt bezpośredni:
- Zniesienia obowiązkowej lektury dzieł św. Tomasza z Akwinu (kan. 1366 Kodeksu 1917)
- Zastąpienia teologii dogmatycznej „dialogiem ze współczesnością”
- Dopuszczenia do wykładów modernistów głoszących ewolucję dogmatów
Propozycja „koncentracji wokół większych ośrodków” to jedynie pretekst do likwidacji ostatnich seminariów opierających się całkowitej modernizacji. Wbrew pozorom, nie rozwiązuje to problemu, lecz pogłębia kryzys – jak pokazuje przykład Francji, gdzie takie działania doprowadziły do upadku 85% diecezjalnych instytutów formacyjnych.
Uczestnicy jako architekci destrukcji
Obecność abp. Wojciecha Polaka – prymasa Polski uznającego ważność „soborowego kościoła” – oraz bp. Marka Szkudły, który w 2024 r. promował „ekumeniczne nabożeństwa” z heretykami, nadaje całemu zdarzeniu charakter antykatolickiego sabatu.
„Pierwszym odpowiedzialnym za ten proces jest sam podmiot – alumn a następnie prezbiter”
To zdanie stanowi kwintesencję modernistycznej herezji immanentyzmu potępionej w Lamentabili (pkt 22, 25, 58), gdzie subiektywne doświadczenie zastępuje obiektywne łaski sakramentalne. W miejsce Chrystusa-Króla (Pius XI, Quas Primas) stawia się tu człowieka jako „podmiot własnej duchowości” – co jest jawnym bałwochwalstwem.
Teologia wykreślona, psychologia sakralizowana
Całkowity brak w dyskusji następujących kwestii demaskuje antychrześcijański charakter spotkania:
- Żadnej wzmianki o Najświętszej Ofierze Mszy jako źródle i celu kapłaństwa
- Zanik kategorii grzechu, pokuty i zadośćuczynienia
- Brak odniesień do przykazań kościelnych i dyscypliny sakramentów
- Milczenie o obowiązku zwalczania błędów współczesności (modernizmu, liberalizmu, komunizmu)
Zamiast tego – jak zauważa relacja – „duchowni odwiedzili stolicę archidiecezji katowickiej”, gdzie modlili się w modernistycznej archikatedrze Chrystusa Króla, będącej symbolem posoborowego zerwania z sacrum (betonowa bryła pozbawiona tradycyjnej orientacji, brak balasek, ołtarz posoborowy).
Konsekwencje doktrynalne i duszpasterskie
Opisany model „formacji stałej” realizuje w praktyce siedem głównych błędów potępionych w Pascendi Dominici Gregis św. Piusa X:
- Kapłaństwo jako funkcja społeczna zamiast ontologicznej przemiany
- Formacja oparta na naukach humanistycznych zamiast scholastyki
- Relatywizacja nieomylności Magisterium na rzecz „doświadczenia wspólnotowego”
- Zastąpienie teologii dogmatycznej „duchowością procesualną”
- Redukcja łaski do naturalnego potencjału psychologicznego
- Odrzucenie koncepcji grzechu jako obrazę Boga na rzecz „kryzysu rozwojowego”
- Substytucja królestwa Chrystusowego „projektem społeczeństwa otwartego”
Taka formacja produkuje nie kapłanów, lecz funkcjonariuszy religijnej NGO, gotowych głosić każdą nowinkę zgodną z duchem czasu – od ekumenizmu po ekologizm.
Duchowa pustka jako przyczyna i skutek
Spadek powołań nie jest – jak sugeruje relacja – „problemem organizacyjnym”, lecz bezpośrednią karą za zdradę misji Kościoła. Gdy w 1925 r. Pius XI ogłaszał encyklikę Quas Primas, polskie seminaria pękały w szwach, ponieważ:
- Głoszono niepopularną prawdę o konieczności społecznego panowania Chrystusa
- Wymagano bezwzględnej wierności doktrynie i dyscyplinie
- Modlitwa i umartwienie stanowiły podstawę formacji
Tymczasem dzisiejsze „seminarzysty” to często kandydaci po kursach „dialogu międzyreligijnego”, niezdolni do odmówienia różańca czy odprawienia egzorcyzmu. Nic dziwnego, że młodzi mężczyźni o tradycyjnej pobożności uciekają od takich instytucji jak od zarazy.
Podsumowanie: Synod apostazji w mikroskali
Konferencja w Brennej ujawnia ostateczną fazę auto-demontarzu posoborowego antykościoła. Gdy brakuje już alumnów, kadry i idei – pozostaje jedynie administrowanie upadkiem poprzez:
- Zastępowanie teologii psychologią
- Redukcję kapłaństwa do specjalizacji pastoralnej
- Fałszywą ekumenię jako substytut ewangelizacji
- Centralizację resztek struktur w rękach modernistycznej nomenklatury
Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie (pkt 24): „Kościół nie ma prawa używania władzy doczesnej” – co odnosi się bezpośrednio do prób „zarządzania diecezją” na wzór korporacji. Do wiernych pozostaje jedno: uciec z tej tonącej arki neo-kościoła i szukać prawdziwej owczarni Chrystusa w katolickich wspólnotach tradycji.
Za artykułem:
Brenna – zakończyła się 61. Ogólnopolska Konferencja Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych (ekai.pl)
Data artykułu: 03.09.2025
