Portal eKAI (3 września 2025) przedstawia dzieje archidiecezji lwowskiej jako ciągłą linię rozwoju od XIV wieku do współczesności, podkreślając jej rolę jako „centrum życia religijnego” i „miejsca spotkania kultur”. Artykuł gloryfikuje obecny stan struktur posoborowych na Ukrainie, wymieniając „abpa” Mokrzyckiego i cytując jego optymistyczne oceny. Pomija się przy tym kluczowy fakt: od 1958 roku mamy do czynienia nie z kontynuacją, lecz z destrukcją katolickiej tożsamości tej historycznej metropolii.
Heroiczna przeszłość kontra modernistyczna teraźniejszość
„Archidiecezja lwowska […] przeżywa wiosnę i rozwija się”
Ten propagandowy fraz maskuje dramatyczną rzeczywistość: struktura kierowana przez „abpa” Mokrzyckiego stanowi jedynie karykaturę prawdziwej archidiecezji lwowskiej, która została unicestwiona przez soborową rewolucję. Podczas gdy przedwojenna metropolia liczyła 1,2 mln wiernych w 416 parafiach, dziś mowa o zaledwie 50 tys. „wiernych” rozproszonych w 116 parafiach – i to przy masowym imporcie duchowieństwa z Polski. Czyż nie jest wymowne, że w mieście, które niegdyś było bastionem katolickiej kontrreformacji, dziś „msze sprawowane są po angielsku”?
Milczenie o apostazji posoborowej
Artykuł całkowicie pomija fundamentalny problem: posoborowa „archidiecezja” stała się laboratorium herezji ekumenizmu i relatywizmu doktrynalnego. Gdy czytamy o „duchowieństwie” posługującym w „języku ukraińskim”, należy zapytać: gdzie podziała się łacina jako język liturgiczny? Gdzie Lex orandi, lex credendi (prawo modlitwy jest prawem wiary), które stanowiło fundament tożsamości katolickiej?
Papież Pius XI w Quas Primas (1925) nauczał niezbicie:
„Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] aby ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa”
. Tymczasem obecne struktury lwowskie akceptują świecki porządek Ukrainy, gdzie Chrystus został zepchnięty do sfery prywatnej.
Fałszywi „święci” i apostolska sukcesja
Szokujący jest fragment o rzekomych „świętych” związanych ze Lwowem. Józef Bilczewski został „kanonizowany” w 2005 roku przez modernistycznego uzurpatora – procedura całkowicie nieważna z punktu widzenia prawa kanonicznego sprzed 1958 roku. Podobnie beatyfikacja przez „Jana Pawła II” w 2001 roku to jedynie posoborowy teatr, pozbawiony teologicznej legitymacji.
Kwestia sukcesji apostolskiej budzi poważne wątpliwości. Arcybiskup Eugeniusz Baziak, ostatni prawowity metropolita, zmarł w 1962 roku. Wszyscy jego następcy otrzymali „święcenia” w obrządku posoborowym, który – jak wykazali teologowie – jest nieważny z powodu zmienionej formy sakramentalnej.
Zatrute źródła duszpasterstwa
Współczesne „duszpasterstwa specjalistyczne” wymieniane w artykule to w istocie import posoborowych nowinek:
- Ruch „Kościół Domowy” – kontaminacja protestanckich wzorców
- Msze w językach narodowych – pogwałcenie kanonu 1264 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku
- „Centrum Jana Pawła II” – instytucja gloryfikująca heretyka
Gdy autor chwali „dialog między kulturami”, milczy o tym, że oznacza to w praktyce zdradę katolickiego monopolu prawdy. Pius IX w Syllabus Errorum (1864) potępił jako herezję twierdzenie, że
„protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”
(pkt 18). Tymczasem lwowscy „duchowni” uczestniczą w ekumenicznych przedsięwzięciach z prawosławnymi i grekokatolikami.
Zamach na tradycyjną liturgię
Artykuł przemilcza największą zbrodnię posoborowego establishmentu: zniszczenie tradycyjnej liturgii. Przed 1939 rokiem archidiecezja lwowska była żywym ośrodkiem kultu trydenckiego. Dziś „msze po łacinie” w katedrze to jedynie folklor dla turystów, podczas gdy codziennością stała się protestantyzująca Novus Ordo.
Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępiło tezę, że
„Kościół […] powinien dostosować swoje dogmaty do współczesnej filozofii i nauki”
(pkt 64). Tymczasem obecne „odrodzenie” archidiecezji polega właśnie na takim dostosowaniu – do ukraińskiego nacjonalizmu, europejskiego laicyzmu i globalistycznego ekumenizmu.
Kontynuacja czy zdrada?
Prawdziwa Archidiecezja Lwowska przestała istnieć wraz z wygnaniem abpa Baziaka w 1946 roku. To, co dziś funkcjonuje pod tą nazwą, jest posoborową atrapą, która:
- Odrzuciła jedyną prawowitą liturgię
- Zaakceptowa
Za artykułem:
Archidiecezja lwowska obrządku łacińskiego. 650 lat historii (ekai.pl)
Data artykułu: 03.09.2025Więcej polemik ze źródłem: ekai.plPodziel się tą wiadomością z innymi.
