Portal Vatican News PL (4 września 2025) relacjonuje ekspansję kultu „błogosławionego” Carlo Acutisa w Anglii. Wymieniono dwa sanktuaria w diecezji westminsterskiej: kościół Braci Serwitów przy Fulham Road (miejsce chrztu Acutisa) oraz kościół Bożego Ciała przy Maiden Lane z relikwią pierwszego stopnia. Wspomniano o planach kolejnych sanktuariów w Wolverhampton, ekumenicznej szkole jego imienia oraz domniemanym uzdrowieniu 6-letniej dziewczynki w Malmesbury za jego wstawiennictwem. Artykuł przedstawia te inicjatywy jako „inspirujące” i „jednoczące w wierze”, pomijając całkowicie ich doktrynalną sprzeczność z niezmiennym Magisterium Kościoła Katolickiego.
Legalizacja niekanonicznego kultu w strukturach apostazji
„Kardynał” Vincent Nichols błogosławił rozprzestrzenianie się tego pseudo-kultu, określając kościoły jako miejsca „przebłysku nieba”. Tymczasem żaden hierarcha uczestniczący w soborowej rewolucji nie posiada ważnej jurysdykcji (Pius XII, Vacantis Apostolicae Sedis). Beatyfikacja Acutisa przez „papieża” Franciszka w 2020 r. stanowi akt nieważny z racji heretyckiego statusu całej posoborowej hierarchii (Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice, II.30).
Parafia Braci Serwitów określa się jako „gościnny zajazd” dla „każdej wiary i kultury”, co jest jawnym zaprzeczeniem dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus (Sobór Florencki, 1442). „Międzynarodowa Msza Święta” zaplanowana na 14 września to czcza parodia, gdyż nowy ryt Mszy Pawła VI jest nieważny (Kard. Ottaviani, Intervencja Teologiczna, 1969).
Ekumeniczne bałwochwalstwo pod płaszczykiem „duchowości”
Szczytem apostazji jest przekształcenie Szkoły św. Chada w „katolicko-anglikańską Akademię im. Błogosławionego Carla Acutisa”. „Dialog” z anglikanami, jawnie potępiony przez Piusa XI (Mortalium animos), został tu podniesiony do rangi cnoty. Tymczasem Kościół zawsze nauczał, że „nie ma wspólnoty ołtarza z heretykami” (Św. Cyryl Aleksandryjski, Epistula 55).
Wspomniane „modlitwy ekumeniczne” do Acutisa stanowią grzech przeciwko Pierwszemu Przykazaniu, gdyż cultus duliae przysługuje wyłącznie świętym kanonizowanym przez prawowity Magisterium (Benedykt XIV, De Servorum Dei Beatificatione). Relikwia pierwszego stopnia (włosy) w kościele przy Maiden Lane to profanacja, skoro „żadnej czci nie należy oddawać przed wyrokiem Kościoła” (Sobór Trydencki, sesja XXV).
Naturalistyczna mistyfikacja „cudów”
Domniemane uzdrowienie dziecka z zespołem Guillaina-Barrégo przedstawiane jest jako „dowód” świętości Acutisa. Tymczasem Kościół wymagał zawsze niepodważalnych dowodów medycznych i teologicznych (Pius XI, De miraculis in causis beatificationis). Współczesne „cuda” posoborowe są jedynie psychosomatycznymi efektami, gdyż „łaska nie działa poza Kościołem” (Św. Augustyn, De Baptismo IV).
Warto zauważyć, że kult Acutisa koncentruje się na jego fascynacji internetem i grami komputerowymi – co stanowi demokratyczną redukcję świętości do poziomu młodzieżowej popkultury. Prawdziwi święci, jak Św. Ludwik Gonzaga czy Św. Dominik Savio, wskazywali na umartwienie, czystość i nabożeństwo do Najświętszej Ofiary jako drogi do świętości – wartości całkowicie nieobecne w tej nowej hagiografii.
Milczenie o grzechu śmiertelnym i stanie łaski
Najcięższym zarzutem wobec całej tej kampanii jest całkowite pominięcie konieczności stanu łaski uświęcającej do osiągnięcia nieba. Artykuł wspomina o „szczodrości” Acutisa, lecz żadna cnota naturalna nie zbawia bez łaski (Sobór Orange II, kanon 7). Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia (Paweł VI, Missale Romanum), zagraża świętokradztwem.
Wizerunek Acutisa jako „patrona internautów” to czysty modernizm, sprzeczny z nauką Piusa X o „niezmiennej prawdzie objawionej” (Encyklika Pascendi). Gdy prawdziwi katolicy modlą się o nawrócenie modernistów, neo-kościół promuje kult technokratycznego „świętego”, byle tylko nie głosić pokuty i sądu ostatecznego.
Za artykułem:
Bł. Carlo Acutis uzdrawia, inspiruje i jednoczy w wierze Brytyjczyków (ekai.pl)
Data artykułu: 04.09.2025
