Portal Więź.pl w artykule z 4 września 2025 r. przedstawia tzw. „reformy” polskiej edukacji jako postępowy projekt emancypacji młodzieży spod „nadmiernej kontroli rodzicielskiej”. Autorka, Ala Budzyńska, atakuje tradycyjną rolę rodziny, promując ministerialne pomysły usunięcia kanonu lektur, wprowadzenia „edukacji zdrowotnej” o charakterze permisywnym oraz pozostawienia decyzji o zakazie telefonów w szkołach „autonomii” placówek. Wszystko to – zdaniem portalu – w imię walki z „sejfityzmem” i rzekomym „brakiem sprawczości” uczniów. Jedyny „problem” dostrzegany przez autorkę to… brak konsekwencji ministerstwa w realizacji tej rewolucji.
Naturalistyczna utopia versus porządek nadprzyrodzony
Centralną herezją tekstu jest milczące założenie, że edukacja może funkcjonować w próżni metafizycznej. Gdy Budzyńska pisze o „wartościach kształtowanych przez edukację zdrowotną”, takich jak „szacunek, tolerancja czy asertywność”, pomija fundamentalną prawdę katolickiej pedagogiki: żadna cnota nie istnieje bez łaski, a wszelkie wartości oderwane od Boga stają się narzędziem chaosu. Pius XI w encyklice Divini Illius Magistri (1929) przypominał z mocą: „Edukacja musi być nierozerwalnie złączona z religią. Nie tylko nie może być bez religii, ale musi być przeniknięta duchem religii, inaczej sprzeniewierzy się swojemu celowi”. Tymczasem projekt „edukacji zdrowotnej” – nawet w wersji okrojonej – to klasyczny przykład modernistycznej redukcji moralności do inżynierii społecznej, gdzie „asertywność” zastępuje cnotę czystości, a „tolerancja” – roztropność.
„Sednem problemu nie są oczywiście emocje, jakie wywołuje kanon lektur, ale reakcja ministerstwa edukacji na tę krytykę”
W tym zdaniu autorka zdradza prawdziwy cel całej operacji: zniszczenie kulturowego dziedzictwa jako fundamentu tożsamości. Usunięcie „Trylogii” czy „Quo Vadis” z listy lektur nie jest „dostosowaniem do współczesności”, lecz aktem ideologicznej czystki. Jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX (1864): „Błąd 47: Najlepszym ustrojem społeczeństwa jest ten, w którym nie uznaje się obowiązku państwa do troszczenia się o religijną i moralną formację obywateli”. W tym kontekście „autonomia nauczycieli” w doborze tekstów to jedynie eufemizm na desakralizację przestrzeni edukacyjnej.
Parents patriae: państwo versus władza rodzicielska
Najjaskrawszą apostazją artykułu jest atak na „nadmierną kontrolę rodziców” i domniemaną „władzę rodzicielską nad szkołą”. Budzyńska posuwa się do stwierdzenia, że „rolą ministerstwa (…) jest ochrona dzieci przed ich własnymi rodzicami”, co stanowi bezpośrednie zaprzeczenie nauki Kościoła o prymacie rodziny. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1113) stanowił nieodwołalnie: „Rodzice mają poważny obowiązek i prawo pierwszych i głównych wychowawców swoich dzieci”. Tymczasem cała argumentacja portalu Więź.pl zmierza do ustanowienia państwa jako najwyższego arbitrara w wychowaniu – co Pius XI w Divini Illius Magistri nazwał „tyranią państwową” i „najgorszym nadużyciem”.
Proponowane „reformy” wpisują się w logikę neomarksistowskiej inżynierii społecznej:
- Zniesienie kanonu lektur = odcięcie od korzeni kultury łacińskiej
- „Edukacja zdrowotna” = promocja permisywizmu moralnego pod płaszczykiem „tolerancji”
- Brak zakazu telefonów = przyzwolenie na cyfrową demencję i rozbicie wspólnoty klasowej
Wszystko to służy jednemu celowi: stworzeniu pokolenia wykorzenionych konsumentów, pozbawionych zdolności do transcendentnej refleksji. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907): „Moderniści dążą do wychowania człowieka autonomicznego, wyzwolonego z «przesądów» wiary, co w istocie jest formą duchowego samobójstwa”.
Milczenie o Chrystusie Królu: apostazja przez pominięcie
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite milczenie o nadprzyrodzonym wymiarze edukacji. W żadnym miejscu nie pada odniesienie do Boga, łaski, cnót teologalnych czy formacji sumienia. Tymczasem encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) uczy jednoznacznie: „Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkie narody, a Jego władza rozciąga się nie tylko na jednostki, ale i na rodziny, państwa i prawodawstwo”. Projekt edukacji oderwanej od panowania Chrystusa Króla to nie „reforma”, lecz instytucjonalizacja bałwochwalstwa – czego dowodzi zgoda na „fakultatywność” podstawowych wartości.
Gdy Budzyńska pisze o „dobrostanie jak największej liczby uczniów”, stosuje klasyczną sofistykę modernizmu: zastępuje zbawienie duszy świecką psychologią. W tradycyjnej pedagogice katolickiej – jak przypominał św. Jan Bosko – prawdziwy „dobrostan” osiąga się przez życie w łasce uświęcającej, a nie przez „asertywność” czy „tolerancję”. Brak nawet wzmianki o tej prawdzie demaskuje prawdziwe intencje reformatorów: stworzenie szkoły jako antykościoła.
W świetle niezmiennej doktryły Kościoła prezentowane „reformy” to nie błędna polityka oświatowa, lecz element szerszej rebelii przeciwko porządkowi ustanowionemu przez Boga. Jak głosi kanon 1374 Kodeksu z 1917 r.: „Nauczyciele w szkołach katolickich winni odznaczać się nie tylko wiedzą, ale i nienaganną moralnością oraz gorliwością o zbawienie dusz”. Gdzie w tym projekcie jest miejsce na krzyż w klasie, modlitwę przed lekcjami czy formację sumienia? Zastąpiono je „edukacją zdrowotną” i „autonomią” – czyli religijną pustką przygotowującą grunt dla antychrysta.
Za artykułem:
Szkoła wprowadzania reform, czyli edukacja jako obszar konfliktu (wiez.pl)
Data artykułu:
