Dialog zamiast nawrócenia: „Przystanek Jezus” jako laboratorium naturalizmu
eKAI publikuje wywiad Anny Rasińskiej z Tomaszem Trzaską, określanym jako „ksiądz”, „ewangelizator” i ekspert Biura ds. Zapobiegania Zachowaniom Samobójczym, o inicjatywie „Przystanek Jezus” towarzyszącej festiwalowi Pol’and’Rock. Rozmówca opisuje przesunięcie akcentów z głoszenia Chrystusa na „wysłuchanie, wsparcie, akceptację, rozmowę”, chwali pozytywne reakcje festiwalowiczów, akcentuje brak „procedur”, relacyjność i hasło „Jest nadzieja”, mówi o pytaniach egzystencjalnych, o „Kościele słuchającym” i o tym, że „aby doprowadzić kogoś do Boga, trzeba najpierw spotkać się z nim jako z człowiekiem – wysłuchać, wejść w relację”. Konkluduje, że ewangelizator ma „siać” bez oglądania owoców, a radą dla zmagających się z kryzysem ma być prośba o wysłuchanie. To manifest naturalistycznej redukcji nadprzyrodzonej misji Kościoła do psychologicznego wolontariatu.
Poziom faktograficzny: zamiana misji apostolskiej w usługę psychospołeczną
Rozmowa definiuje sens „Przystanku Jezus” jako przejście od wcześniejszego „głoszenia Chrystusa wprost” do „dawania nadziei poprzez wysłuchanie, wsparcie, akceptację, rozmowę czy dialog”. Pojawia się autodefinicja „Kościoła żywego, radosnego, szczerego i słuchającego”, opowieść o braku procedur, o chodzeniu „parami”, o kartkach typu „jeśli chcesz, mogę cię wysłuchać”, o pytaniach dotyczących kryzysu, depresji, granicy rozumu i wiary. Całość wpisuje się w ramę działań pomocowych na tle wydarzenia popkulturowego. Nie ma wzmianki o jawnej idolatrii świata muzycznego, o grzechach wołających o pomstę do nieba, o publicznej pokucie, o potrzebie sakramentalnej spowiedzi, o łasce uświęcającej, o konieczności porzucenia okazji do grzechu. Nie ma słowa o jedynej drodze zbawienia w Kościele katolickim i królowaniu Chrystusa nad osobami i narodami.
Kluczowe samodefinicje odsłaniają program: „Jest nadzieja” znaczy: nadzieja psychologiczna, nie nadprzyrodzona; „Kościół słuchający” znaczy: Kościół rezygnujący z władzy nauczania i sądzenia; „brak procedur” znaczy: brak doktrynalnej treści i dyscypliny; „akceptacja” znaczy: tacita permissio (milcząca zgoda) na status quo grzechu.
Poziom językowy: biurokratyczna nowomowa „dialogu” i pastoralna aseptyzacja grzechu
Język jest symptomatycznie asekuracyjny i psychologizujący. Główne terminy to: „dialog”, „akceptacja”, „wysłuchanie”, „relacja”, „wsparcie”, „kryzys”, „depresja”, „szukanie sensu”. Nie występują: grzech osobisty, pokuta, zadośćuczynienie, cnota, prawo Boże, posłuszeństwo, władza kluczy, Kara wieczna, Sąd Ostateczny. Zamiast królewskiej władzy Chrystusa i orędzia: „Pokutujcie, albowiem bliskie jest Królestwo Niebieskie” – czytamy o neutralnych „spotkaniach” i „pytaniach egzystencjalnych”.
Charakterystyczne jest mówienie o „zranieniach w Kościele” i „Kościele słuchającym”, co stawia instytucję na ławie oskarżonych i przerzuca ciężar z „lex credendi” na terapeutyczne samopoczucie. Troska o „pozytywny odbiór” na festiwalu staje się naczelną racją – captatio benevolentiae kosztem prawdy. Nawet wskazówka duszpasterska: „nie nastawiajcie się, że zobaczycie owoce” zostaje odarta z nadprzyrodzonego odniesienia do łaski i Bożej Opatrzności, sprowadzona do anty-pycha narracji coachingowej. Kulminacją jest motto z barda świeckiej kultury: „A nuż coś wyrośnie” – miast jasnego odwołania do nakazu Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je…”
Redukcja misji Kościoła do naturalistycznego humanitaryzmu
Integralna wiara katolicka orzeka: fides ex auditu (wiara rodzi się ze słuchania – słowa Bożego, a nie z rozmowy i dialogu jako takich). Apostołowie nie byli „facylitatorami dialogu”, lecz heroldami prawdy. Pius XI przypominał w Quas Primas: pax Christi in regno Christi – pokój i nadzieja są owocem panowania Chrystusa, nie psychologii. Pius X w Pascendi rozpoznał rdzeń modernizmu: przesunięcie religii do subiektywnego doświadczenia, do „uczucia religijnego” i potrzeb epoki. Doktryna nie ewoluuje według potrzeb „młodych i współczesnego świata”.
W wywiadzie czytamy:
„Dziś wiele wątków koncentruje się na dawaniu nadziei poprzez wysłuchanie, wsparcie, akceptację, rozmowę czy dialog, a przez to prowadzenie do poznania Dobrej Nowiny.”
To jest zasadnicza teza błędna. Porządek jest odwrócony: to nie „dialog” rodzi wiarę, lecz łaska działająca przez głoszenie objawionej prawdy, przez upomnienie grzesznika, przez wezwanie do nawrócenia, przez sakramenty ustanowione przez Chrystusa. „Akceptacja” bez rozróżnienia i bezwarunkowość bez prawdy nie są miłością, lecz parodią miłosierdzia. Sobór Trydencki nauczał nienaruszalnie: usprawiedliwienie nie pochodzi z pocieszenia psychicznego, ale z łaski Bożej udzielanej przez wiarę i sakramenty. Grzech śmiertelny nie zostaje „wysłuchany”, tylko odpuszczony przez właściwą spowiedź i żal nadprzyrodzony, wraz z mocnym postanowieniem poprawy.
Milczenie o łasce, sakramentach i sądzie – oskarżenie najcięższe
Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, najcięższym zarzutem jest to, czego rozmowa nie mówi: nie ma wymogu spowiedzi, nie ma akcentu na konieczność łaski uświęcającej, nie ma przestrogi o Sądzie Ostatecznym, nie ma nauki o piekle, nie ma wzywania do zerwania z grzechem, nie ma zakreślenia panowania Chrystusa nad kulturą i obyczajami. Mowa jest o „festiwalu”, „śpiewaniu”, „przyjściu, żeby posiedzieć”, o „darmowym przytulaniu” zamienionym w „mogę cię wysłuchać”. To naturalizacja misji nadprzyrodzonej: abusus (nadużycie) pojęcia nadziei, która w teologii cnotą jest teologalną, skierowaną ku wiecznemu widzeniu Boga, a nie ruchem emocji ku chwilowemu komfortowi.
„Dialog” jako wektor rozpuszczenia dogmatu
Pius XII w Humani Generis ostrzegał przed zrównaniem porządku naturalnego i nadprzyrodzonego, przed tezą, że człowiek zbawi się przez „doświadczenie religijne”. Modernistyczna „Nowa Ewangelizacja” zastępuje kerygmat nakazem dialogowania, czyli metodologicznym zawieszeniem sądu o prawdzie. „Trzeba najpierw spotkać się z nim jako z człowiekiem” – owszem, natura jest praeambula fidei (progiem dla wiary), ale nie jest celem. Gdy naturalne „wysłuchanie” staje się ośrodkiem, a prawda objawiona – dodatkiem, skutkiem jest utrata celu: nawrócenie i zbawienie dusz. Kościół od Piotra nie był „platformą dialogu” z idolatrią, lecz władzą nauczycielską: „Co zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie”.
Symptomy systemowej apostazji posoborowej
To wszystko nie jest wypadkiem przy pracy, lecz owocem posoborowego projektu, który od Jana XXIII po obecnego uzurpatora „papieża” Leona XIV (Robert Prevost) konsekwentnie przedefiniował Kościół w kluczu antropocentrycznym. „Przystanek Jezus” to paradygmat: obecność w przestrzeni radykalnie świeckiej bez wyraźnej krytyki jej bałwochwalczych obyczajów; mówienie o „zranieniach przez Kościół” bez mówienia o zniewagach wobec Boga; redukcja kapłana do roli „słuchacza”, „facylitatora”, „towarzysza”. To hermeneutyka aggiornamento, w której królowanie Chrystusa zostaje zamienione w luźny „świadectwizm”.
Tradycja nie zna takiej ewangelizacji. Apostoł Paweł „głosił Chrystusa ukrzyżowanego – skandal dla Żydów, głupstwo dla pogan” – nie zakładał straganów „przytulania”. Ojcowie Kościoła, od Ireneusza po Augustyna, konfrontowali błąd, nie prowadzili bezkresnych „dialogów” z pogaństwem w jego świątyniach, nie wtapiali się w jego rytmy muzyczne. Papieże – od Piusa IX po Piusa XII – potępiali liberalizm religijny, pluralizm doktrynalny i naturalizm, który dzisiaj paraduje pod hasłem „nadziei” i „wysłuchania”.
Prawo Boże ponad „prawami człowieka” i psychologiczną wrażliwością
Nie istnieje prawo do pozostawania w błędzie. Państwo i społeczeństwo powinny uznać panowanie Chrystusa Króla, a kultura winna się oczyścić z elementów sprzecznych z prawem Bożym. Pius XI nauczał, że pokój i ład społeczny są możliwe tylko w poddaniu się Jego królowaniu. Gdzie indziej – pozostaje chaos, który trzeba „terapeutyzować”. Dlatego „dialog” bez wezwania do posłuszeństwa Objawieniu jest sztafetą kapitulacji. Gdzie mówi się jedynie: „nie bójcie się prosić o wysłuchanie”, tam milczy się o jedynym zbawczym Imieniu i konieczności odwrócenia się od grzechów, od skandali, od zgorszeń kulturowych promowanych przez festiwalowy świat.
O duchownych i odpowiedzialności: między apostazją a uzurpowaną władzą
Wywiad odsłania typowy kryzys „duchowieństwa” posoborowego: porzucenie urzędu nauczania na rzecz roli „towarzysza”. Taka postawa prowadzi wiernych na duchową pustynię. Nie wolno z tego powodu ulegać laickiej pokusie samosądu; porządek kościelny należy odtworzyć w posłuszeństwie nienaruszonej nauce i prawdziwym sakramentom w łączności z tymi, którzy zachowali sukcesję i ryty ważne – a nie w efemerycznych projektach „nowej ewangelizacji”, które są jeżeli nie li ‘tylko’ jałowym psychologizmem, to zachętą do utrwalenia grzechu przez brak jasnego wezwania do pokuty.
Konkluzja: Nadzieja chrześcijańska czy placebo „wysłuchania”?
Nadzieja chrześcijańska jest cnotą teologalną, opartą na wszechmocy Bożej, zasługach Chrystusa i Jego obietnicach, nie na „akceptacji” i „dialogu”. „Przystanek Jezus” – w przedstawionym kształcie – to laboratorium naturalizmu i pedagogicznego paternalizmu, w którym słowo zbawcze zostaje rozcieńczone do bezbarwnej wody neutralności. Taka „nadzieja” nie rodzi się z wiary, lecz z emocji, i gaśnie przy pierwszej większej próbie. Jedyną nadzieją jest powrót do integralnej doktryny, do niezmiennych kanonów wiary, do jasnego kerygmatu: grzech – sąd – pokuta – łaska – krzyż – królowanie Chrystusa. Bez tego „dialog” pozostaje maską, a „wysłuchanie” – substytutem sakramentalnej ekonomii zbawienia.
Co należało powiedzieć jasno, a przemilczano
Trzeba było ogłosić, że: publiczny grzech domaga się publicznej pokuty; udział w kulturze buntującej się przeciw prawu Bożemu trzeba porzucić; nadzieja jest w przyjęciu prawdy, w sakramentach Kościoła sprawowanych ważnie, w stanie łaski; przystępować do Komunii można tylko w grzechu odpuszczonym i z wiarą w Ofiarę Mszy Świętej – a nie w symulakrach posoborowych; że extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia). Milczenie o tych sprawach jest nie tylko brakiem, ale zdradą celu, dla którego Chrystus posłał Apostołów.
Za artykułem:
Nadzieja rodzi się w dialogu – ks. Tomasz Trzaska w rozmowie o Przystanku Jezus (ekai.pl)
Data artykułu: 06.08.2025
