Portal Więź.pl (7 września 2025) przedstawia relację Katarzyny Nowak z kanonizacji Carla Acutisa, określając go jako „mojego przyjaciela” oraz „zwyczajnego nastolatka” w dżinsach i sportowych butach, który „grał w gry komputerowe” i „pomagał kolegom w lekcjach”. Artykuł portretuje Acutisa jako pierwszego „świętego milenialsa”, „Bożego influencera” i „patrona internetu”, podkreślając jego rzekomą „zwyczajność” jako zaletę mającą przyciągać współczesnych.
Demontaż pojęcia heroiczności cnót
Syllabus errorum Piusa IX wyraźnie potępia redukcję religii do „naturalnego odruchu” (propozycja 1-7), zaś encyklika Quas Primas Piusa XI naucza, że Kult Chrystusa Króla wymaga radykalnego odejścia od świata, a nie flirtu z jego marnościami. Tymczasem propagowanie „świętości w dżinsach” stanowi jawną negację katolickiego pojęcia świętości jako separatio a mundo. Św. Robert Bellarmin w De ascensione mentis in Deum podkreśla: „Święci są jak płomienie pochłaniające wszystko, co ziemskie – ich heroizm polega na spaleniu mostów do świata”.
„Wszyscy rodzimy się jako oryginały, ale wielu umiera jako kserokopie”
– rzekomy cytat Acutisa przywołany w artykule demaskuje modernistyczną herezję wyrażoną w dekrecie Lamentabili (1907): „Dogmaty nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale interpretacją faktów religijnych” (propozycja 22). Prawdziwa świętość polega na naśladowaniu Chrystusa (1 Kor 11,1), nie zaś na „byciu oryginałem” w stylu świeckich celebrytów.
Kult człowieka zamiast chwały Bożej
Opis beatyfikacji ujawnia symptomatyczną zmianę paradygmatu: gdy autorka wspomina „mszę beatyfikacyjną”, nie pada ani jedno słowo o Najświętszej Ofierze, przebłagalnym charakterze liturgii czy adoracji prawdziwej Obecności. Kanonizacja staje się spektaklem osobistych wspomnień i emocjonalnych doznań, co Pius X w Pascendi dominici gregis określił jako „przeniesienie wiary z obiektywnej rzeczywistości do subiektywnego doświadczenia”.
Artykuł przepełniony jest kultem jednostki: „mój przyjaciel Carlo”, „zabiegam o relację”, „poznajemy prawdziwego człowieka”. Tymczasem Sobór Trydencki (sesja XXV) wyraźnie naucza, że kult świętych ma kierować ku Bogu, nie ku bohaterstwu ludzkiemu. Acta Sanctorum Bollanda pokazują, że autentyczne procesy kanonizacyjne koncentrowały się wyłącznie na nadprzyrodzonych dowodach świętości (cuda, dar radykalnego ubóstwa, stygmaty), nigdy zaś na „zwyczajności” czy „sympatyczności”.
Rewolucja antropologiczna w procesie kanonizacyjnym
Bezkrytyczne przyjęcie tezy o „nawróceniu hinduisty” przez nastolatka obnaża kolejny modernistyczny postulat: że każda religia może prowadzić do zbawienia, co zostało potępione w Syllabusie (propozycja 15-18). Pius IX w Quanto conficiamur moerore (1863) przypomina: „Nie ma zbawienia poza Kościołem, a swoboda sumienia to bezczelne szaleństwo”.
Współczesny proces „kanonizacyjny” Acutisa łamie wszystkie normy ustanowione przez Urbana VIII (1625-1644):
- Brak wymaganego 50-letniego okresu oczekiwania po śmierci kandydata
- Brak dowodów na cuda dokonane za wiarę (lecz jedynie domniemane uzdrowienia medyczne)
- Promowanie „świętości” opartej na aktywności świeckiej (programowanie) zamiast cnót teologalnych
Jak zauważa ks. Feliks Podolski w Traktacie o kanonizacji (1894): „Heroiczność cnót mierzy się stopniem umartwienia zmysłów i pogardy świata, nie zaś umiejętnością życia w świecie na jego zasadach”.
Technokratyczna duchowość Nowej Ery
Kreowanie Acutisa na „patrona internetu” odsłania najbardziej demoniczny aspekt tej farsy – próbę sakramentalizacji technokracji. Podczas gdy św. Jan od Krzyża w Nocy ciemnej nauczał, że „człowiek musi opróżnić zmysły z przyjemności, by zrobić miejsce Bogu”, tu mamy kult komputera jako narzędzia „ewangelizacji”.
Papież Pius XII w przemówieniu do uczestników Międzynarodowego Kongresu Apostolstwa Świeckich (1952) ostrzegał: „Niebezpieczeństwem współczesności jest redukcja życia duchowego do aktywności zewnętrznej, gdy tymczasem dusza umiera z pragnienia kontemplacji”. Tymczasem wystawa o „cudach eucharystycznych” stworzona przez Acutisa przypomina bardziej technologiczne show niż narzędzie prawdziwej adoracji.
Epilog: Święci bez aureoli, Bóg bez majestatu
Kanonizacja Acutisa stanowi apogeum rewolucji zapowiedzianej w Lamentabili: „Dogmaty podlegają ewolucji odpowiadającej postępowi nauki” (propozycja 64). Gdy świętym zostaje „chłopak jak każdy inny”, znika transcendencja, a religia staje się klubem sympatycznych znajomych.
Św. Pius X w liście apostolskim Notre charge apostolique (1910) demaskuje tę pułapkę: „Prawdziwi uczniowie Chrystusa zawsze będą prześladowani, gdyż świat nienawidzi krzyża. Ci zaś, których świat chętnie słucha, są fałszywymi prorokami”. Kult „świętego w dżinsach” to nie triumf Kościoła, lecz jego kapitulacja przed duchem czasu.
Za artykułem:
Carlo Acutis. Kanonizacja mojego przyjaciela (wiez.pl)
Data artykułu:
