Portal Opoka informuje o rytuale przeprowadzonym przez uzurpatora noszącego tytuł „papieża” Leona XIV, w trakcie którego dokonano formalnego uznania dwóch postaci – Pier Giorgia Frassatiego i Carla Acutisa – za „świętych” w strukturach posoborowej sekty. Ceremonia ta, określana mianem „kanonizacji”, przedstawiana jest jako wydarzenie duchowe mające inspirować współczesną młodzież do „nie marnowania życia”.
Teologiczny wandalizm w służbie rewolucji
Procedura rzekomej kanonizacji stanowi jawną drwinę z processus canonizationis (procesu kanonizacyjnego) ustalonego przez niezmienną dyscyplinę Kościoła katolickiego. Pius XI w konstytucji apostolskiej Divinus Perfectionis Magister (1925 r.) określił ścisłe wymagania dotyczące heroiczności cnót i cudów, podczas gdy posoborowa sekta – w myśl modernistycznej zasady „ewolucji dogmatów” – zastąpiła obiektywne kryteria subiektywnymi odczuciami i polityczną poprawnością.
„Święci Pier Giorgio Frassati i Carlo Acutis są zaproszeniem skierowanym do nas wszystkich, zwłaszcza do młodych, by nie marnować swego życia, ale kierować je ku górze”
– głosi uzurpator. Ta pusta frazeologia odsłania rdzeń modernistycznej herezji: redukcję świętości do naturalistycznej samorealizacji, gdzie „ku górze” oznacza jedynie społeczną aktywność, nie zaś uświęcenie przez łaskę. Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis demaskował takie podejście: „Moderniści świętość Kościoła umieszczają wyłącznie w tym, co nazywają duchem indywidualnym, czyli w podmiotowym przeświadczeniu jednostek” (nr 12).
Demontaż pojęcia świętości
Przedstawienie Frassatiego jako wzoru „duchowości świeckiej” odsłania kolejny element rewolucji: zastąpienie katolickiego ideału doskonałości przez protestancką koncepcję „powołania ogólnego”. Podczas gdy Kościół zawsze nauczał, że status perfectionis (stan doskonałości) realizuje się przez rady ewangeliczne w życiu konsekrowanym, neo-kościół promuje naturalistyczną aktywność społeczną jako równoważną drogę.
Rzekome świadectwo Carla Acutisa – nastolatka opisywanego jako twórca strony internetowej o „eucharystycznych cudach” – to szczególnie jaskrawy przykład bałwochwalczego kultu techniki i mediów. Jego słowa: „Znajdując się przed Jezusem w Eucharystii, stajemy się świętymi!” stanowią teologiczne oszustwo, gdyż w posoborowym rycie „msza” nie jest Ofiarą przebłagalną, lecz ucztą zgromadzenia (co wyraźnie potępia Quo Primum św. Piusa V). Adoracja zaś nie może prowadzić do uświęcenia, gdy dotyczy zwykłego chleba – jak nauczał Sobór Trydencki w sesji XIII, kan. 6.
Milczenie o grzechu i łasce
Najcięższą zbrodnią teologiczną artykułu jest całkowite pominięcie konieczności:
- stanu łaski uświęcającej jako fundamentu świętości (por. J 15:5)
- wierności niezmiennym dogmatom (por. Mt 28:20)
- nawrócenia z grzechu (Mk 1:15)
Wspomnienie, że Acutis „dziwił się, ponieważ ludzie troszczą się o piękno ciała, nie dbając o duszę” – to czysta hipokryzja, gdyż sam ryt „kanonizacji” odbył się w strukturach, które zlikwidowały spowiedź uszną (wymaganą przez Lateran IV) i wprowadziły ogólnikowe „obrzędy pokutne”.
Fałszywi świadkowie fałszywego kościoła
Wspomnienie w artykule rodziców Acutisa uczestniczących w ceremonii obnaża kolejną herezję: negację nauki o grzechu pierworodnym i konieczności odrodzenia przez chrzest. Kościół zawsze nauczał, że nemo dat quod non habet (nikt nie może dać tego, czego nie posiada) – jak więc sekta pozbawiona ważnych święceń (na mocy Sacramentum Ordinis Piusa XII) może udzielać łask kanonizacji?
Postaci Frassatiego i Acutisa służą jako narzędzia inżynierii społecznej mającej wytworzyć wrażenie „ciągłości” z prawdziwym Kościołem. Tymczasem Pius XI w Quas Primas przypominał, że prawdziwe królestwo Chrystusa „nie jest z tego świata” (J 18:36), podczas gdy neo-kościół buduje królestwo człowieka poprzez aktywizm społeczny i technokratyczną duchowość.
Święci bez aureoli – czyli rewolucja w finale
Przytoczone w artykule „słowa świętości” – „Nie ja, ale Bóg” (Acutis) i „Jeśli Bóg będzie ośrodkiem każdego twego działania…” (Frassati) – to puste slogany pozbawione katolickiej treści. Prawdziwi święci, jak św. Ludwik Maria Grignion de Montfort, nauczali że „wszystko odnosić należy do Boga przez Maryję”, podczas gdy ci nowi „patroni” promują religię bez Krzyża, bez Pokuty i bez prawdziwej Eucharystii.
Kan. 1403 §1 Kodeksu z 1917 stanowi: „Nikt nie może być uznany za świętego bez dowodów heroiczności cnót i cudów”. Tymczasem procesy Acutisa i Frassatiego prowadzono z pogwałceniem wszelkich norm proceduralnych, co czyni cały rytuał nieważnym ab initio (od początku). Jest to kolejny akt teatru mającego zastąpić prawdziwą świętość – przywiązanie do Tradycji i męczeństwo za wiarę – tanim psychologizmem i kultem osobowości.
Za artykułem:
„Nie marnować swego życia, ale kierować je ku górze”. Papież o świętych Frassatim i Acutisie (opoka.org.pl)
Data artykułu: 07.09.2025
