Modernistyczne zniekształcenie roli kobiet w Kościele
Portal Opoka (7 września 2025) relacjonuje rozważania ks. Tomasza Jaklewicza na temat kobiet towarzyszących Chrystusowi, ze szczególnym uwzględnieniem Marii Magdaleny. Autor podkreśla ich rolę jako „świadków mocy Chrystusa”, służebnic wspierających misję ewangelizacyjną oraz „członków wspólnoty” idącej za Zbawicielem. W tekście pojawiają się niebezpieczne półprawdy i ideologiczne klisze, charakterystyczne dla posoborowego relatywizmu.
Redukcja nadprzyrodzonej misji Kościoła do socjologicznego fenomenu
Tekst wprowadza fałszywą dialektykę między „Kościołem ubogich” a „Kościołem bogatych”, stwierdzając: „Kościół nie jest tylko Kościołem dla ubogich, to ideologiczne założenie […] Królestwo Boże jest dla wszystkich, także dla bogatych” (por. Łk 6,20). To jawne zaprzeczenie rad ewangelicznych (Mt 19,21) i próba pogodzenia nieprzyjaźni z Bogiem i mamony (Mt 6,24). Pius XI w Quas Primas przypomina: „Państwa nie mogą odmawiać publicznej czci królującemu Chrystusowi, jeśli pragną utrzymać nienaruszoną swą powagę i przyczynić się do pomnożenia szczęścia ojczyzny”.
Relatywizacja grzechu i łaski w ujęciu Marii Magdaleny
Autor bagatelizuje moralny upadek Magdaleny, pisząc: „Tradycja zachydowa widzi w Magdalenie nawróconą kobietę lekkich obyczajów. Nie wiemy, czy tak było”. Tymczasem Ojcowie Kościoła jednoznacznie identyfikują ją z jawnogrzesznicą z Łk 7,36-50. Św. Grzegorz Wielki w Homiliach na Ewangelie (XXXIII) podkreśla: „Ta, którą Łukasz nazywa grzeszną niewiastą, którą Jan określa jako Marię, jest tą samą, z której – według Marka – Jezus wyrzucił siedem demonów”. Pominięcie tego faktu to zdrada prawdy o potędze łaski przemieniającej dusze pogrążone w grzechu.
Niebezpieczne ustępstwa wobec feministycznej rewolucji
W tekście czytamy: „Dziś ten fragment może brzmieć gorsząco u osób nastawionych nazbyt feministycznie […] Kościół jest wspólnotą mężczyzn i kobiet […] Każdy ma swoje miejsce. Swoją misję”. To typowy przykład posoborowego lęku przed potępieniem błędów. Pius X w Lamentabili potępił tezę, że „dogmaty są fałszywe lub wątpliwe z punktu widzenia historycznego” (propozycja 24). Tymczasem autor nie wspomina, że kobiety w Kościele mają wyraźnie określone przez prawo Boże role (1 Kor 14,34-35; 1 Tm 2,11-12), wykluczające kapłaństwo i władzę jurysdykcyjną.
Milczenie o hierarchicznej strukturze Kościoła
Najpoważniejszym zaniedbaniem jest całkowite pominięcie nadprzyrodzonego charakteru kapłaństwa i wyjątkowej roli Apostołów. Autor redukuje Dwunastu do „wędrownych nauczycieli”, podczas gdy Chrystus ustanowił hierarchię z władzą nauczania, uświęcania i rządzenia (Mt 16,18-19; 18,18). Leon XIII w Satis cognitum przypomina: „Kościół jest w swej istocie społeczeństwem nierównym, obejmującym dwie kategorie osób: pasterzy i owczarnię, tych, którzy stoją na różnych stopniach hierarchii, i masę wiernych”.
Naturalistyczne spojrzenie na służbę kobiet
Stwierdzenie „One pozostają jakby w cieniu Jezusa i Apostołów. Owszem towarzyszą, ale służą” ukazuje czysto socjologiczne rozumienie posługi, pozbawione teologicznej głębi. Św. Paweł w 1 Liście do Koryntian (16,15-16) nakazuje: „Proszę was, bracia […] bądźcie ulegli takim i wszystkim, którzy współpracują i pracują”. Diakonisom (Rz 16,1) powierzano zadania charytatywne i katechizację kobiet – zawsze pod władzą biskupa, nigdy zaś funkcje kapłańskie.
Podsumowanie: duchowy wandalizm nowej teologii
Analizowany tekst to przykład ideologicznego przeinaczania historii zbawienia. Przedstawienie Magdaleny jako „świadka” bez wyraźnego podkreślenia jej nawrócenia z głębokiego grzechu zaciera prawdę o mocy sakramentu pokuty. Brak zdecydowanego potępienia feministycznych herezji sprzyja rewolucji kulturowej. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie: „Kościół nie może pogodzić się z postępem nauk, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (propozycja 80). Wierni powinni pamiętać słowa św. Pawła: „Albowiem przyjdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią” (2 Tm 4,3-4).
Za artykułem:
Magdalena i inne (opoka.org.pl)
Data artykułu: 07.09.2025
