Kult Acutisa w więzieniu Busto Arsizio: emocje zamiast sakramentów
Portal eKAI (8 września 2025) relacjonuje obecność relikwii Carla Acutisa w zakładzie karnym w Busto Arsizio. Według artykułu więźniowie doświadczają „duchowej przemiany” dzięki modlitwom za wstawiennictwem tego „wyjątkowego patrona”, przygotowując samodzielnie relikwiarz i czerpiąc inspirację z jego rzekomych maksym. Kapelan ks. David Riboldi podkreśla, że osadzeni traktują Acutisa jako „przyjaciela” i „powiernika”, a sama relikwia stała się elementem homilii oraz formacji duchowej opartej na takich hasłach jak „nie ja, lecz Bóg” czy „Eucharystia jako autostrada do Nieba”.
Fałszywy kult potępiony przez prawo kanoniczne
Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) potępiła tezę, że „dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko interpretacją faktów religijnych przez świadomość chrześcijańską” (propozycja 22). Tymczasem promowanie Acutisa – „błogosławionego” i „świętego” wyniesionego na ołtarze przez posoborowych uzurpatorów – stanowi jawną realizację tej modernistycznej herezji. Jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi, moderniści „każdą pobożność opierają na tak zwanym uczuciu religijnym” (cz. II, rozdz. 13), co widać w opisach „duchowych dróg” więźniów pozbawionych odniesienia do obiektywnych warunków łaski.
„Św. Carlo Acutis stał się częścią moich niedzielnych homilii, a także formacji duchowej, którą proponuję więźniom”. (ks. David Riboldi)
Ton tej wypowiedzi demaskuje redukcję kapłaństwa do roli animatora grupowej psychoterapii. Brak jakiegokolwiek przypomnienia o konieczności:
- prawdziwej pokuty (ex opere operato)
- materii i formy sakramentu spowiedzi
- zadośćuczynienia Bogu i ludziom (kan. 887 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.)
Eucharystia bez Ofiary, chrzest bez nawrócenia
Określenie Eucharystii mianem „autostrady do Nieba” to czysty protestantyzm, sprzeczny z definicją Soboru Trydenckiego (sesja XXII, kan. 1): „Msza jest prawdziwą ofiarą przebłagalną, w której przez rozlanie Krwi dokonuje się pojednanie z Bogiem”. Tymczasem opis chrztu neofity Jameina budzi poważne wątpliwości doktrynalne:
- Czy udzielono go według przedsoborowego rytu, z wyraźnym wykluczeniem szatana i zobowiązaniem do wiary katolickiej?
- Czy towarzyszyła mu nauka o grzechu śmiertelnym, jako warunku koniecznego do zbawienia (por. Unigenitus Klemensa XI, 1713)?
Milczenie w tych kwestiach świadczy, że mamy do czynienia z posoborowym sakramentalizmem pozbawionym ex opere operantis – czyli wewnętrznej dyspozycji wymaganej do przyjęcia łaski (św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologica, III, q. 68, a. 4).
Patron „niewinności” czy relatywizmu?
Wychwalanie Acutisa jako „wzoru niewinności” przy jednoczesnym przemilczeniu jego powiązań z posoborowym zrywem doktrynalnym (m.in. entuzjazm dla „ekumenizmu” i „nowej ewangelizacji”) stanowi klasyczny przykład reservatio mentalis – ukrywania herezji pod płaszczykiem pobożnych frazesów. Tymczasem papież Pius XI w Quas primas (1925) przypominał: „Królestwo Chrystusa (…) przeciwstawia się jedynie królestwu szatana i wymaga od swych zwolenników (…) aby zaparli się siebie samych i krzyż swój nieśli” (cz. III).
Gdy kapelan więzienia mówi o „odkryciu, że także im Pan Bóg chce odpuścić nawet największe winy”, ignoruje konieczność sprawiedliwości Bożej – doktryny wyrażonej w Syllabusie błędów Piusa IX (1864): „Wolno odmawiać posłuszeństwa legalnym książętom, a nawet się przeciw nim buntować” (błąd 63). Bez wskazania na obowiązek naprawienia krzywd i zadośćuczynienia, takie „przebaczenie” staje się tanią łaską w wydaniu luterańskim.
Wniosek: psychologia zastępująca teologię
Cała narracja artykułu utrzymana jest w tonie terapii grupowej: więźniowie „powierzają” swoje problemy relikwiom jak talizmanowi, kapelan serwuje „inspirujące cytaty”, a jedynym „owocem” są emocjonalne uniesienia. To kwintesencja posoborowej duchowości, gdzie miejsce Boga Obiektywnej Prawdy zajmuje „Bóg-niewymagający przyjaciel” – dokładnie jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi: „Religia to nie zewnętrzny przedmiot do przyjęcia, ale wewnętrzne uczucie do przeżywania” (cz. II, rozdz. 13).
Ubi enim est thesaurus tuus, ibi est cor tuum (Gdzie jest twój skarb, tam jest i twoje serce – Mt 6,21). Gdy skarbem Kościoła przestaje być Niepokalana Ofiara Kalwarii, a stają się nim plastikowe relikwie medialnych celebrytów duchowości – serca wiernych nieuchronnie zwrócą się ku ziemi, ku kolejnym idolom zastępującym jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi (1 Tm 2,5).
Za artykułem:
Acutis: święty, który wspiera i inspiruje więźniów (vaticannews.va)
Data artykułu: 08.09.2025
