Portal ACI Africa relacjonuje wystąpienie „siostry” Giseli Rfanyu Shey na drugiej konferencji afrykańskich „teolożek” w Nairobi (3 września 2025), gdzie forsowała ona tezę o konieczności „priorytetowego traktowania poradnictwa” jako narzędzia „uzdrawiania” w rzekomo „synodalnym Kościele” w Afryce. Argumentacja oparta na przemilczeniu nadprzyrodzoności i sakramentalnego charakteru Kościoła stanowi jawny przejaw modernistycznej infiltracji.
Naturalistyczna amputacja łaski
W swoim wystąpieniu „Counseling as a Path to Healing in a Synodal Church: An African Perspective” Rfanyu deklaruje, że „rany Afryki — kolonializm, wojny, konflikty etniczne, ubóstwo — nie mogą być uleczone wyłącznie przez posługę sakramentalną”. Tym samym otwarcie neguje słowa Chrystusa: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają” (Mt 9,12) oraz dogmatyczną naukę Soboru Trydenckiego o sakramentach jako „koniecznych do zbawienia środkach łaski” (Sesja VII, kan. 4).
Papież Pius XII w encyklice Mystici Corporis przypominał: „Kościół jest nie tylko społeczeństwem ludzi zjednoczonym węzłem społeczności zewnętrznej, ale przede wszystkim jest Ciałem Mistycznym Chrystusa, w którym członki żyją życiem Łaski”. Propozycja zastąpienia tego życia terapią stanowi dokładne wcielenie potępionego przez św. Piusa X modernizmu, który „wszystkie rzeczy nadprzyrodzone sprowadza do porządku naturalnego” (Lamentabili, pkt 22).
Synodalna parodia eklezjologii
Koncepcja „synodalności” lansowana przez Rfanyu to karykatura katolickiego pojęcia synodu. Jak wykładał papież Pius VI w konstytucji Auctorem fidei, synod jest „zgromadzeniem biskupów pod przewodnictwem Następcy Piotra dla rozstrzygania spraw wiary i dyscypliny”. Tymczasem „siostra” przedstawia synodalność jako „proces słuchania i towarzyszenia”, co stanowi bezpośrednie zaprzeczenie hierarchicznej natury Kościoła ustanowionej przez Chrystusa (Mt 16,18-19).
W tym kontekście jej apel o „przestrzeń do uczciwej komunikacji” brzmi szczególnie złowieszczo, gdyż jak przestrzegał Pius X w Pascendi, „moderniści pod pozorem dialogu dążą do zniszczenia nieomylnego Magisterium”.
Psychologia zamiast exorcizmu
Promowanie „biblijnego poradnictwa” jako narzędzia „uświęcenia” to klasyczny przykład potępionej w Syllabusie błędnej tezy, że „filozofia powinna być traktowana bez uwzględnienia Objawienia” (pkt 14). Św. Augustyn w De Vera Religione przestrzegał: „Gdy filozofia próbuje zastąpić teologię, staje się matką herezji”.
Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii jako źródle uzdrowienia
- Sakramencie Pokuty jako koniecznym warunku pojednania
- Modlitwie i pokucie jako narzędziach walki duchowej
- Roli egzorcyzmów w przypadku opętań
demaskuje naturalistyczne podłoże całej koncepcji. Jak trafnie zauważył św. Jan Vianney: „Pycha współczesnych każe im szukać rozwiązania w psychologii tam, gdzie potrzebny jest krzyż i woda święcona”.
Rewolucyjna „teologia ran”
Stwierdzenie, że „synodalność jest ścieżką uzdrawiania dla Kościoła zranionego przez klerykalizm i nadużycia” odwraca porządek odpowiedzialności. To nie struktury Kościoła są źródłem zła, lecz odstępstwo od niezmiennej doktryny. Jak nauczał papież Leon XIII w Humanum genus, „wszelkie zło w Kościele pochodzi z zaniedbania wiecznych prawd na rzecz duchowego wygodnictwa”.
Proponowane przez Rfanyu „połączenie psychologii z teologią” stanowi realizację potępionej przez Piusa IX tezy, że „człowiek może znaleźć drogę wiecznego zbawienia w każdej religii” (Syllabus, pkt 16). Tymczasem Chrystus jednoznacznie stwierdził: „Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14,6).
Afrykańska droga do apostazji
Postulat „współpracy z profesjonalistami” (czytaj: świeckimi terapeutami) to otwarcie wrót dla inwazji neomarksistowskich koncepcji pod płaszczem „pomocy”. Jak przestrzegał Pius XI w Quas Primas, „żadne ludzkie rozwiązania nie przyniosą pokoju, dopóki narody nie uznają publicznie panowania Chrystusa Króla”.
Milczenie na temat:
- Necessitas baptismi (konieczności chrztu do zbawienia)
- Grzechu pierworodnego jako źródła wszelkich ran
- Obowiązku nawrócenia pogan
- Częstego przyjmowania sakramentów
wykazuje całkowite zerwanie z misyjnym mandatem Kościoła (Mt 28,19). W ten sposób „synodalny Kościół w Afryce” staje się jedynie świecką NGO, realizującą cele ONZ-owskich agend pod religijnym szyldem.
Za artykułem:
For true synodality, counseling needs to be prioritized in Africa, religious sister says (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 08.09.2025
