Polityczny paraliż Francji: konsekwencja zdrady jej katolickiego powołania
Portal Tygodnik Powszechny (8 września 2025) relacjonuje upadek czwartego rządu Francji w ciągu dwóch lat, wskazując na „krytyczny stan kraju” spowodowany zadłużeniem sięgającym 114% PKB, odrzuceniem planu oszczędnościowego oraz zapowiedziami masowych protestów pod hasłem „Zablokujmy wszystko”. Prezydent Emmanuel Macron zapowiada rychłe powołanie nowego premiera, podczas gdy społeczeństwo francuskie przejawia „zmęczenie demokracją”, a zaufanie do polityków spada do 25%. To nie kryzys gospodarczy, lecz duchowa zapaść narodu, który wyrzekł się swego katolickiego dziedzictwa.
Finansowa zapaść jako owoc rewolucyjnego buntu
„Francuski dług rośnie stale od trzech dekad” – konstatuje autor, nie zadając kluczowego pytania: od kiedy dokładnie Francja porzuciła katolickie zasady sprawiedliwości społecznej?. To nie przypadek, że spirala zadłużenia przyspieszyła po ostatecznym zerwaniu z nauczaniem Leona XIII, który w Rerum novarum (1891) przestrzegał: „Kiedy bowiem raz usunie się sprawiedliwość, daremne jest liczyć na to, że państwa będą mogły się rządzić dobrze i szczęśliwie” (RN 34).
Rządowe próby „likwidacji dwóch dni wolnych od pracy” to nie błędna taktyka oszczędnościowa, lecz objaw naturalistycznej mentalności, redukującej człowieka do trybu w maszynie produkcyjnej. Konsekwentnie przemilczany zostaje fakt, że francuskie święta państwowe wywodzą się z kalendarza liturgicznego – likwidacja Poniedziałku Wielkanocnego to symboliczne odcięcie się od Chrystusowego Zmartwychwstania.
„Zmęczenie demokracją” – logiczny finał laicyzacji
Diagnoza „tylko jedna czwarta francuskich wyborców ufa politykom” nie sięga sedna problemu. Quas primas Piusa XI (1925) wyjaśnia przyczynę: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” (QP 1).
Demokracja pozbawiona fundamentu w prawie naturalnym i Objawieniu musi degenerować się w walkę egoizmów, co potwierdza koalicja „od nacjonalistycznej prawicy Marine Le Pen po radykalną lewicę” w głosowaniu przeciw rządowi. „Hiperprezydencki system polityczny Francji wymaga radykalnych zmian” – pisze autor, nie wskazując jedynego remedium: publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa zgodnie z nauczaniem Immortale Dei Leona XIII (1885).
Milczenie o nadprzyrodzonym wymiarze kryzysu
Artykuł przemilcza kluczowy fakt: Francja jako „najstarsza córa Kościoła” otrzymała szczególne łaski poprzez śluby Ludwika XIII (1638), który oddał kraj pod panowanie Najświętszej Marji Panny. Zdrada tego dziedzictwa rozpoczęła się od rewolucji 1789 roku, a dziś osiąga apogeum w systemowym ateizmie państwowym.
Gdy Christine Lagarde „wyklucza najgorszy scenariusz, czyli objęcie kurateli nad zadłużoną Francją”, nie wspomina się, że prawdziwą kuratelą powinno być poddanie się pod sceptrum iustitiae (berło sprawiedliwości) Chrystusa Króla. Pius XI w Quas primas stanowczo przypomina: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi – (…). I wszystko jedno, czy jednostki, czy rodziny, czy państwa” (QP 21).
Katolicka alternatywa: nie rewolucja, lecz restauracja
Proponowane przez autora rozwiązania („powołanie polityka umiarkowanej lewicy”) to jedynie przestawianie krzeseł na tonącym Titanicu. Syllabus errorum Piusa IX (1864) potępia błąd nr 39: „Państwo, jako będące źródłem wszystkich praw, posiada pewne prawa nieograniczone żadnymi granicami”.
Katolicka odpowiedź na kryzys brzmi:
1. Publiczne poświęcenie Francji Najświętszemu Sercu Jezusa zgodnie z żądaniem z Paray-le-Monial (1675)
2. Przywrócenie prawnego uznania religionis catholicae status perfectissimus (najdoskonalszego statusu religii katolickiej)
3. Wprowadzenie prawodawstwa zgodnego z Index rerum a Christo prohibitarum (wykazem rzeczy zakazanych przez Chrystusa)
Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane (1907): „Kościół, ustanowiony przez Chrystusa jako społeczność doskonała, żąda dla siebie z prawa mu przysługującego pełnej wolności i niezależności od władzy świeckiej”. Dopóki Francja nie wróci do tych zasad, każde „głosowanie zaufania” będzie jedynie igrzyskami w cieniu upadłej Babilonii.
Za artykułem:
Bayrou nie dał rady. Francja ponownie bez premiera i budżetu (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 08.09.2025
