Portal GN (22.06.2025) publikuje artykuł Andrzeja Macury, który interpretuje fragment Księgi Zachariasza w kontekście śmierci Chrystusa i współczesnego chrześcijaństwa, promując posoborową wizję sukcesu Kościoła.
Zachariasz, z którego księgi wzięte jest pierwsze czytanie tej niedzieli, to prorok okresu powygnaniowego, czyli czasu odbudowy świątyni jerozolimskiej.
Księga Zachariasza, jak każda księga Pisma Świętego, powinna być interpretowana w świetle Tradycji Kościoła, a nie w oparciu o subiektywne odczucia. Prorok Zachariasz nawoływał do pokuty i wierności Bogu, a nie do fałszywego ekumenizmu i dialogu z innowiercami, jak to ma miejsce w posoborowym Kościele.
Zachariasz zapowiada tu nawrócenie Dawida i Jerozolimy, czyli całego Izraela. Wieszczy, że naród będzie płakać nad śmiercią tego, którego sam zabił. Dokładniej: przebił.
Nawrócenie Izraela jest tematem eschatologicznym, a nie politycznym. Nie można utożsamiać współczesnego państwa Izrael z biblijnym Izraelem, który odrzucił Chrystusa. Prorok Zachariasz wzywa do nawrócenia serc, a nie do budowania ziemskiego królestwa.
Co ciekawe, prorok zapowiada, że będzie to dzień, w którym dla „domu Dawida i Jerozolimy” wytryśnie źródło „na obmycie grzechów i zmazy”. Z chrześcijańskiej perspektywy trudno nie kojarzyć tego proroctwa z życiodajną śmiercią Jezusa, przybitego do krzyża, któremu, już po śmierci, rzymski żołnierz włócznią przebił bok i wytrysnęły z niego krew i woda. Ta śmierć wierzącym w Niego daje odpuszczenie grzechów.
Krew i woda, które wypłynęły z boku Chrystusa, są symbolem sakramentów Kościoła, które dają łaskę uświęcającą. Jednakże, aby dostąpić tej łaski, konieczne jest przyjęcie wiary katolickiej w całości, bez kompromisów i herezji. Nie można mieszać prawdy z fałszem, jak to czyni się w posoborowym Kościele.
Proroctwo to, czytane w kontekście Ewangelii tej niedzieli, niesie ze sobą ważne przesłanie: zwycięstwo Bożej sprawy niekoniecznie dokonuje się przez to, co za sukces uznalibyśmy z czysto ludzkiej perspektywy. To zwycięstwo przychodzi przez wierne trzymanie się krzyża. Choćby nawet kosztowało to życie.
Prawdziwe zwycięstwo Bożej sprawy dokonuje się przez wierność Tradycji Kościoła, przez zachowywanie depozytu wiary nienaruszonym. Nie można ulegać duchowi czasu i dostosowywać nauki Kościoła do współczesnych mód i ideologii. Wierność krzyżowi oznacza odrzucenie wszelkich kompromisów z błędem i trwanie w prawdzie, nawet za cenę prześladowań.
Prawdziwym sukcesem, zwycięstwem chrześcijaństwa nie są wcale rosnące w różnych wymiarach statystyki – ochrzczonych czy chodzących do kościoła albo nawet przyjmujących sakramenty – ale wierność jego wyznawców Ewangelii. To ta wierność, jeśli trzeba – aż do śmierci, prowadzi do życia i jest „zasiewem nowych chrześcijan”.
Autor myli wierność Ewangelii z wiernością posoborowym nowinkom. Prawdziwa wierność Ewangelii oznacza trwanie w wierze katolickiej, która była głoszona przez wieki, a nie w nowej, zmodernizowanej wersji, która jest sprzeczna z Tradycją. Statystyki ochrzczonych i przyjmujących sakramenty w posoborowym Kościele są bezwartościowe, jeśli ci ludzie nie wierzą w to, co głosił Chrystus i Jego Kościół przed 1958 rokiem.
Artykuł ten jest przykładem typowej posoborowej interpretacji Pisma Świętego, która ma na celu usprawiedliwienie błędów i herezji. Z perspektywy wiary katolickiej wyznawanej integralnie, jest to tekst fałszywy i zwodniczy, który prowadzi do utraty wiary i zbawienia. Należy go odrzucić i trzymać się niezmiennej nauki Kościoła katolickiego.
Za artykułem: Sukces mimo porażki
Data artykułu: 21.06.2025
