Portal LifeSiteNews (8 września 2025) relacjonuje wystąpienie „kardynała” Blase’a Cupicha, który w artykule dla Chicago Catholic określił tradycjonalizm jako „martwą wiarę żywych”. Hierarcha struktury posoborowej przedstawił Mszę trydencką jako owoc „błędnych” rozwojów liturgicznych od VII do XVIII wieku, twierdząc, że Vaticanum II „przywróciło pierwotny nacisk na czynny udział świeckich i szlachetną prostotę”. Jego słowa stanowią jawną kontynuację logiczną rewolucji zapoczątkowanej przez Traditionis Custodes, dokument mający na celu eksterminację katolickiej liturgii.
Teologiczne samobójstwo struktury posoborowej
„Te reformy były bezpośrednią odpowiedzią na stulecia rozwoju, które błędnie przekształciły Mszę z wydarzenia wspólnotowego w bardziej klerykalny, złożony i dramatyczny spektakl”
– głosi „abp” Cupich. Tym samym struktura okupująca Watykan oficjalnie potwierdza, że cały Kościół katolicki przez trzynaście stuleci celebrował „błędną” liturgię. To klasyczna herezja modernizmu potępiona w Lamentabili sane exitu Piusa X (propozycja 64), która neguje niezmienność lex orandi (prawa modlitwy) jako fundamentu lex credendi (prawa wiary).
Już św. Pius V w bulli Quo Primum (1570) ogłosił niezniszczalny charakter Mszy trydenckiej: „Niniejszym na męczeństwa Apostolskiego autorytetu (…) zezwalamy i przyznajemy w perpetuum (…), pod grozą Gniewu Boga Wszechmogącego i Błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła”. Jak zauważył dr Peter Kwasniewski, długa praktyka tradycyjnej liturgii przez Kościół jest niepodważalnym dowodem jej boskiego pochodzenia – quod semper, quod ubique, quod ab omnibus (co zawsze, co wszędzie, co przez wszystkich).
Samozwańczy reformatorzy kontra niezmienność Wiary
Cupich posługuje się typowo protestancką retoryką, przedstawiając Novus Ordo Missae jako powrót do „źródeł”. Tymczasem Pius XII w Mediator Dei (1947) ostrzegał: „Nieliczni, opanowani fałszywymi pojęciami o starożytności, uważają za godne pochwały wszystko, co nosi znamiona starożytności, a odrzucają to, co później powstało pod pozorem, że czas je zwietrzył”.
Przytoczona przez hierarchę formuła „Tradition is the living faith of the dead, traditionalism is the dead faith of the living” to czysto sofistyczny zabieg mający ukryć teologiczny bankructwo neo-kościoła. Jak trafnie zauważył Pius XI w Quas primas: „Wszelka przyczyna zaburzenia będzie usunięta; albowiem chociaż obywatel patrzeć będzie na panującego i innych rządców państwa jako na ludzi do niego z natury podobnych lub może nawet z jakiejś przyczyny niegodnych i na naganę zasługujących, to mimo to nie odmówi im swego posłuszeństwa, gdyż w nich samych widzieć będzie obraz i powagę Chrystusa Boga i Człowieka”.
Duchowa autodestrukcja sekty posoborowej
Atak na Mszę trydencką stanowi jedynie symptom głębszej apostazji. Już Pius IX w Syllabus errorum (1864) potępił jako herezję twierdzenie, że „Księgi Starego i Nowego Testamentu zawierają wymysły mitologiczne” (propozycja 7) – tymczasem posoborowe elity systematycznie niszczą katolicką hermeneutykę Pisma Świętego.
Wymownym symbolem tej destrukcji jest sama postać „kardynała” Cupicha – hierarchy konsekrowanego przez masona Bernardina w 1994 roku, który w wywiadzie dla NBC (2020) stwierdził: „Moim zadaniem nie jest osądzanie sumień ludzi”, co stanowi bezpośrednią negację potestas clavium (władzy kluczy) przekazanej Apostołom przez Chrystusa.
Ostatecznie cała argumentacja posoborowych rewolucjonistów opiera się na heretyckim założeniu, że Duch Święty nie prowadził Kościoła przez wieki. Jak wykazał św. Robert Bellarmin w De Controversiis: „Gdyby Kościół mógł zbłądzić w wierze nawet na godzinę, wszystkie jego obietnice i przywileje zostałyby unieważnione”. Dlatego każdy, kto trwa w komunii z modernistyczną sektą, uczestniczy w jej apostazji.
Za artykułem:
Cardinal Cupich decries ‘traditionalism’ as the ‘dead faith of the living’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 08.09.2025
