Portal LifeSiteNews (10 września 2025) relacjonuje reakcję „biskupa” Athanasiusa Schneidera na oficjalną aprobatę Watykanu dla tzw. pielgrzymki środowisk LGBTQ z okazji Jubileuszu. W materiałach fotograficznych z wydarzenia widoczne są tęczowe symbole w Bazylice św. Piotra oraz para homoseksualistów „śmiało trzymająca się za ręce”, z plecakiem opatrzonym napisem „F*** the Rules”. Hierarcha określił zaangażowanych duchownych jako „duchowych przestępców” i „morderców dusz”, wskazując na bezprecedensową skalę profanacji.
Jubileuszowa parodia pokuty: odrzucenie VI przykazania jako „duchowy postęp”
„Moja reakcja była cichym okrzykiem przerażenia, oburzenia i smutku” – stwierdził „biskup” Schneider, cytując słowa Chrystusa o „ohydzie spustoszenia na miejscu świętym” (Mt 24,15). Podkreślił, że przejście przez Drzwi Święte wymaga – zgodnie z bullą Jana Pawła II o Jubileuszu 2000 – „nawrócenia i pokuty”. Tymczasem uczestnicy wydarzenia nie tylko nie okazali skruchy za „obiektywnie ciężkie grzechy homoseksualne”, ale wręcz promowali ideologię sprzeczną z VI przykazaniem Dekalogu. „To rodzaj zbeszczeszczenia Drzwi Świętych i kpiny z Boga oraz daru odpustu” – ocenił.
„Stali z boku i pozwolili, by Bóg został wyszydzony, a Jego przykazania z pogardą odrzucone” – skomentował zachowanie watykańskich urzędników, którzy „faktycznie współpracowali” z tym bluźnierczym aktem.
Komunia święta dla niepokutujących: formalne przyzwolenie na świętokradztwo
Szczególnym skandalem stało się udzielenie Komunii św. uczestnikom przez „biskupa” Francesco Savino, wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Włoch. Kaznodziejska przypomina, że conditio sine qua non (warunek niezbędny) przyjęcia Eucharystii jest stan łaski uświęcającej. Katechizm Piusa X jednoznacznie stwierdza: „Świętokradztwem jest przyjmować Komunię św. będąc w stanie grzechu śmiertelnego” (nr 285). Tymczasem uczestnicy „pielgrzymki” otwarcie głoszą praktyki potępione w Piśmie jako „haniebna namiętność” (Rz 1,26) i „obrzydliwość” (Kpł 18,22).
„Biskup” Schneider słusznie przypomina słowa św. Pawła: „Kto bowiem spożywa i pije niegodnie, nie rozróżniając Ciała [Pańskiego], wyrok sobie spożywa i pije” (1 Kor 11,29). Współczesny Katechizm (nr 1415) – mimo swych modernistycznych naleciałości – wciąż zachowuje resztki doktryny: „Ktokolwiek świadomy jest grzechu ciężkiego, musi przyjąć sakrament pokuty przed Komunią”. Nihil novi sub sole – Kościół zawsze nauczał, że sacrilegium (świętokradztwo) pogłębia stan potępienia.
Milczenie Leona XIV: potwierdzenie apostazji przez brak reakcji
Hierarcha demaskuje próby usprawiedliwiania „papieża” Leona XIV brakiem oficjalnego spotkania z aktywistami. Przypomina zasadę prawną Qui tacet consentire videtur (Kto milczy, ten się zgadza). Spotkania z heretykiem Jamesem Martinem SJ czy siostrą Lucią Caram – propagatorką „małżeństw” homoseksualnych – stanowią jawną akceptację dla rewolty przeciw moralności objawionej. „Papież” złamał tu precedens wszystkich prawowitych następców św. Piotra, którzy „ani oficjalnie nie przyjmowali, ani nie pozowali do zdjęć z tymi, którzy słowem lub czynem odrzucali doktrynę moralną Kościoła”.
Warto przypomnieć, że Pius XI w Quas Primas (1925) ogłosił sociale regnum Christi (społeczne królowanie Chrystusa), nakazując poddanie wszystkich sfer życia – w tym prawodawstwa – pod panowanie Zbawiciela. Tymczasem posoborowa sekta sankcjonuje publiczne odrzucanie Bożych przykazań, co Pius IX w Syllabus errorum (1864) potępił jako „błąd wolności kultów” (pkt 15, 77).
Duchowa odpowiedzialność pasterzy: od herezji do morderstwa dusz
Najostrzejsze słowa padają pod adresem duchownych aprobujących grzech sodomski: „Kapłani, którzy utwierdzają ich w homoseksualnej aktywności czy stylu życia, są duchowymi przestępcami, mordercami dusz – i Bóg zażąda od nich surowego rozliczenia”. To echo nauczania św. Alfonsa Liguoriego: „Kapłan, który przez brak gorliwości dopuszcza do potępienia dusz, jest odpowiedzialny za ich wieczną zgubę” (Pratica del confessore).
Sobór Trydencki (sesja XIII, rozdz. 7) definiował kapłana jako „strażnika tabernakulum”, zobowiązanego do „odpędzania profanów od Świętych Misteriów”. Tymczasem współcześni „duchowni” nie tylko nie bronią Eucharystii, lecz wręcz wydają ją „na pohańbienie” (1 Kor 11,27).
Akt reparacji konieczny: wołanie o powrót do regnum Christi
„Biskup” Schneider nawołuje do zbiorowego aktu zadośćuczynienia za „zniewagę świętości domu Bożego”, cytując objawienie św. Brygidy Szwedzkiej skierowane do Grzegorza XI: „Wykorzeń, wyplenij i zniszcz wszystkie przywary twego dworu! (…) Reformuj Kościół, który nabyłem własną Krwią!”. To wezwanie pozostaje aktualne wobec struktury, w której – jak mówi mistyczka – „więcej czci okazuje się burdelowi niż Kościołowi”.
Konieczność reparacji wynika z nauki o Communio sanctorum (obcowaniu świętych). Grzech publiczny wymaga zadośćuczynienia publicznego (Katechizm Trydencki, cz. II, VIII). Brak takiego aktu ze strony „papieża” stanowiłby ostateczne potwierdzenie apostazji – zgodnie z zasadą silentium approbatio (milczenie jest zgodą).
Niech ostatnie słowo należeć będzie do Piusa X, który w Lamentabili sane (1907) potępił modernistyczną tezę, jakoby „Kościół nie był zdolny skutecznie bronić etyki ewangelicznej” (pkt 63). Dzisiejsza „ohyda spustoszenia” dowodzi, że tylko powrót do integrae fidei catholicae (całkowitej wiary katolickiej) może ocalić dusze przed wieczną zagładą.
Za artykułem:
Bishop Schneider: Vatican ‘LGBTQ pilgrimage’ an ‘abomination,’ Pope Leo must make ‘public reparation’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 10.09.2025
