Artykuł Anny Golus z 11 września 2025 roku, opublikowany w „Tygodniku Powszechnym”, opisuje projekt „Perspektywa Sary”, w którym rodzice 12-letniej Sary Małeckiej-Trzaskos, dziewczynki z niepełnosprawnościami, wystawiają ją na wywiady z politykami, w tym z Grzegorzem Braunem, prowokując hejt i kontrowersje dla zasięgów w mediach społecznościowych. Tekst podnosi kwestie etyczne, prawne i wsparcia instytucjonalnego, krytykując rodziców za narażanie dziecka. To nie jest dziennikarstwo, lecz jawna profanacja godności dziecka, która w świetle integralnej wiary katolickiej ujawnia się jako bluźniercze wyzyskiwanie niewinnego w służbie naturalistycznego kultu człowieka i politycznej agitacji, całkowicie oderwane od Bożego porządku.
Profanacja godności dziecka: naturalizm zamiast Bożej hierarchii
W sercu tego artykułu kryje się nie tylko opis skandalicznego wykorzystywania nieletniej, lecz przede wszystkim milczące przyzwolenie na naturalistyczną wizję świata, w której dziecko staje się narzędziem politycznej gry, a nie obrazem Boga, chronionym przez Prawo Boże. Autorka, Anna Golus, skupia się na aspektach praw dziecka, hejcie w sieci i etyce medialnej, ale całkowicie pomija teologiczne fundamenty godności ludzkiej, czerpiące z niezmiennej doktryny katolickiej. Dziecko, jako stworzenie Boże, nie jest własnością rodziców do eksploatacji dla lajków i zasięgów, lecz powołane do życia w łasce, pod panowaniem Chrystusa Króla. Jak naucza encyklika Quas Primas Piusa XI: „Chrystus panuje nad nami nie tylko prawem natury Swojej, lecz także i prawem, które nabył sobie przez odkupienie nasze” – cytat ten demaskuje tu wyzyskiwanie Sary jako akt buntu przeciwko temu panowaniu, redukujący istotę ludzką do materii politycznego spektaklu.
Na poziomie faktograficznym artykuł słusznie wskazuje na rage bait – prowokacyjne tytuły jak „PRZYGOTUJCIE SIĘ NA WSTRZĄS!” – ale nie dostrzega, jak to wpisuje się w szerszy syndrom modernistycznego relatywizmu, gdzie granice moralne zacierają się w imię „wolności słowa”. Rodzice, Franciszek i Marzena Małeccy-Trzaskoś, zmieniający nazwę firmy na Impre-Sara-It sp. z o.o., traktują córkę jak produkt marketingowy, co jest jawnym naruszeniem quod omnes tangit, ab omnibus probari debet (co wszystkich dotyczy, winno być zatwierdzone przez wszystkich) w sensie moralnym – dziecko nie może być obiektem eksperymentu bez zgody Kościoła, strażnika Bożego Prawa. Pius IX w Syllabusie Błędów potępia tezę nr 45: „Cały rząd szkół publicznych […] może i powinien należeć do władzy cywilnej” – tu analogicznie, państwo i media podporządkowują edukację i wychowanie dziecka świeckim interesom, ignorując Kościół jako jedynego autorytetu w sprawach moralnych.
Artykuł pomija milczeniem sakramentalny wymiar rodziny, gdzie małżeństwo i potomstwo podlegają łasce Bożej, nie komercyjnym kalkulacjom. Dekret Lamentabili sane exitu z 1907 roku, wydany przez Święte Oficjum pod Piusem X, potępia w punkcie 65 herezję, że „doktryna, iż Chrystus wyniósł małżeństwo do godności sakramentu, nie może być w ogóle tolerowana”. W tym kontekście, rodzice Sary, wystawiając ją na publiczne starcia o tematy jak „osoby LGBT i komory gazowe”, profanują świętość rodziny, czyniąc z niej arenę politycznej indoktrynacji, co jest owocem posoborowego relatywizmu, gdzie sakramenty redukują się do symboli, a nie środków łaski.
Język prowokacji: retoryka ateistycznego humanitaryzmu
Ton artykułu, choć krytyczny wobec rodziców, jest przesiąknięty modernistyczną retoryką „praw dziecka” i „ochrony przed hejtem”, która brzmi szlachetnie, lecz ukrywa naturalistyczne założenia. Słowa jak „rage bait” czy „zasięgi w internecie” ukazują świat bez transcendencji, gdzie wartość mierzy się kliknięciami, nie duszą nieśmiertelną. Autorka analizuje opisy wywiadów – „Ten wywiad to materiał, który zmusi Cię do myślenia, wywoła skrajne emocje” – ale nie demaskuje ich jako bluźnierczego parodiowania kazań Kościoła, gdzie emocje winny prowadzić do nawrócenia, nie politycznej polaryzacji.
W perspektywie integralnej wiary katolickiej, język ten jest symptomem indifferentyzmu, potępionego przez Piusa IX w Syllabusie (punkt 15: „Każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać tę religię, którą wedle światła rozumu uzna za prawdziwą”). Tu „dialog” z politykami jak Grzegorz Braun staje się pretekstem do laickiej agitacji, pomijając obowiązek ewangelizacji. Artykuł wspomina o wsparciu Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego dla filmów w zoo, co ukazuje państwo jako patrona świeckiej rozrywki, ignorujące extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – formuła Soboru Florenckiego z 1442 roku, przypominająca, że prawdziwa edukacja dziecka to nie atrakcje zoo, lecz katechizacja w łasce uświęcającej.
Pominięcie jakiegokolwiek odniesienia do grzechu – hejt jako owoc pychy, wyzyskiwanie dziecka jako kradzież godności – to ciężkie oskarżenie. W nauczaniu przedsoborowym, jak w encyklice Quas Primas, Pius XI podkreśla: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […], stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Język Golus, skupiony na „edukacji dorosłych” i „ochronie wizerunku”, jest echem tej apostazji, gdzie prawa człowieka wyparły Prawa Boże, czyniąc media narzędziem szatana.
Teologiczne bankructwo: brak ostrzeżenia przed duchową ruiną
Na poziomie teologicznym, artykuł obnaża całkowite oderwanie od Chrystusowego panowania. Sara, zadająca pytania o manipulację czy LGBT, jest kreowana na „dziennikarkę polityczną”, co parodiuje misję Kościoła – głoszenie Królestwa, nie politycznych kontrowersji. Pius XI w Quas Primas stwierdza: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] i wszystko jedno, czy jednostki, czy rodziny, czy państwa”. Tu jednak państwo wspiera projekt, ignorując ten obowiązek, co jest herezją socjalną potępioną w Syllabusie (punkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”).
Autorka pyta o zezwolenie Państwowej Inspekcji Pracy na „wykonywanie pracy przez Sarę”, ale milczy o grzechu śmiertelnym rodziców, narażających duszę dziecka na zgorszenie. W Lamentabili sane exitu (punkt 39) potępiono poglądy, że „sakramenty powstały w wyniku interpretacji myśli Chrystusa pod wpływem okoliczności” – analogicznie, „terapia” przez Sejm to modernistyczna reinterpretacja wychowania, gdzie niepełnosprawność staje się pretekstem do laickiego aktywizmu, nie uzdrowienia łaską.
Pominięcie sądu ostatecznego i kary za wyzyskiwanie słabych jest najcięższym grzechem tekstu. Katechizm Soboru Trydenckiego naucza, że rodzice odpowiadają przed Bogiem za dusze dzieci – tu brak wezwania do pokuty ukazuje bankructwo, gdzie hejt to nie znak czasów ostatecznych, lecz wołanie o nawrócenie do Chrystusa Króla.
Symptomy soborowej apostazji: polityka ponad łaską
Ten skandal jest owocem systemowej apostazji po 1958 roku, gdzie sekta posoborowa, okupująca struktury Kościoła, promuje wolność religijną i dialog, relatywizując Prawa Boże. Artykuł, publikowany w medium udającym katolickie, wspiera narrację „Tygodnika Powszechnego” – echa modernistycznego „duchowieństwa”, winnego duchowej ruiny. Jak demaskuje Pius X w Pascendi Dominici gregis (choć nie cytowane bezpośrednio, parafrazując: modernizm to synteza błędów, gdzie wiara ewoluuje z kulturą), tu polityka ewoluuje z niewinnością dziecka, czyniąc je ofiarą bałwochwalczego kultu człowieka.
Grzegorz Braun, umawiający się na wywiady, i rodzice, prowokujący hejt, ilustrują laickie aspiracje do samosądu – ale prawdziwa sprawiedliwość należy do Kościoła, nie sieci. W perspektywie sedewakantystycznej, to dowód, że paramasońska struktura wspiera naturalizm, torpedując autorytet przedsoborowy. Tylko integralna wiara, wierna Magisterium sprzed 1958, chroni dziecko przed taką profanacją, wzywając do publicznego uznania panowania Chrystusa nad rodzinami i państwem.
Za artykułem:
„Perspektywa Sary”, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Bardzo ograniczoną (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 11.09.2025
