Portal eKAI relacjonuje rekordowy Marsz dla Życia w Londynie, w którym uczestniczyło ponad 10 000 osób, w tym wierni różnych wyznań chrześcijańskich, ateiści i liderzy polityczni. Wydarzenie poprzedził Szczyt Praw Człowieka Pro-Life, z udziałem biskupów rzymskokatolickich, anglikańskich i prawosławnych, pastorów ewangelickich oraz przesłaniem od „papieża” Leona XIV. Głos zabrali politycy, świadkowie i ocaleni z aborcji, podkreślając wartość życia ludzkiego od poczęcia jako stworzonego na obraz Boga. Ten pozornie szlachetny marsz ujawnia jednak głęboką herezję posoborowej sekty, redukującą walkę o życie do naturalistycznego humanitaryzmu, pomijając absolutne panowanie Chrystusa Króla i niezmienne Prawo Boże.
Ekumenizm jako zdrada jedynego prawdziwego Kościoła
W sercu relacjonowanego wydarzenia kryje się ekumeniczny chaos, gdzie biskupi „rzymskokatoliccy” – tak naprawdę uzurpatorzy w strukturach posoborowej paramasońskiej struktury – modlą się ramię w ramię z anglikańskimi heretykami, prawosławnymi schizmatykami i ewangelickimi protestantami. Taki „marsz jedności” to nie obrona życia, lecz jawna apostazja, potępiona przez niezmienne Magisterium Kościoła katolickiego. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925), „panowanie Jego [Chrystusa] obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Ekumenizm posoborowy, wprowadzony przez soborową rewolucję po 1958 roku, relatywizuje tę prawdę, stawiając fałszywą równość między jedynym Kościołem Chrystusowym a sektami heretyckimi. Milczenie o extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – kanonie IV Soboru Laterańskiego (1215) – jest tu najcięższym grzechem, bo ignoruje wieczne potępienie dla tych, którzy odrzucają integralną wiarę katolicką.
Przesłanie od „papieża” Leona XIV, uzurpatora w linii herezjarchów od Jana XXIII, tylko pogłębia ten błąd. Dokumenty Kościoła sprzed 1958 roku, jak Syllabus Błędów Piusa IX (1864), potępiają w punkcie 18 protestantyzm jako „nic więcej niż inną formę tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”, co jest herezją indifferentizmu. Uczestnictwo w takim marszu nie buduje Królestwa Bożego, lecz wspiera synkretyzm, gdzie sakramenty prawdziwego Kościoła – jedyne źródło łaski – są zrównane z protestanckimi symulacjami. To duchowe bankructwo, gdzie walka o życie staje się pretekstem do dialogu z wrogami Chrystusa, pomijając obowiązek nawracania heretyków i schizmatyków na jedyną wiarę katolicką.
Naturalizm i kult człowieka zamiast prymatu Prawa Bożego
Relacja podkreśla apele polityków i świadków, jak Carla Lockhart wzywająca do „praw człowieka dla wszystkich ludzi” czy Sara Spencer broniąca sprzeciwu sumienia. Te słowa brzmią szlachetnie, lecz tonują je w świeckim humanitaryzmie, całkowicie pomijając lex divina (Prawo Boże) jako jedyne źródło moralności. Syllabus Błędów potępia w punkcie 56, że „moralne prawa nie potrzebują sankcji boskiej”, co tu widać w skupieniu na „prawach człowieka” bez odniesienia do V Przykazania Dekalogu i niezmiennej doktryny o nienaruszalności życia od poczęcia jako obowiązku wobec Boga, nie człowieka.
Pomijanie nadprzyrodzonego wymiaru jest tu symptomatyczne: nie ma mowy o stanie łaski uświęcającej, konieczności spowiedzi czy sądzie ostatecznym za grzech aborcji, który – jak naucza Katechizm Soboru Trydenckiego – prowadzi do wiecznego potępienia. Zamiast tego, świadectwo Josiah Presleya gloryfikuje „oddanie życia Jezusowi” w ewangelickim stylu, ignorując, że prawdziwa konwersja wymaga przyjęcia sakramentów w jedynym Kościele katolickim. Jak potępia Lamentabili sane exitu (1907) Piusa X w punkcie 65, „współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny, to jest w szeroki i liberalny protestantyzm”. Ten marsz, z ateistami na czele, redukuje wartość życia do naturalistycznego sloganu „stworzeni na obraz Boga”, bez wezwania do publicznego uznania panowania Chrystusa nad narodami, co Pius XI w Quas Primas określa jako warunek pokoju: „jeżeliby poszczególni ludzie i rodziny i państwa pozwoliły się rządzić Chrystusowi”.
Język relacji – asekuracyjny, skupiony na „wspólnocie” i „dialogu” – demaskuje modernistyczną mentalność, potępioną w Pascendi Dominici gregis (1907) jako „synteza wszystkich herezji”. Słowa Isabel Vaughan-Spruce o „dwóch światopoglądach” pomijają, że jedynym słusznym jest integralne katolicyzm, nie ekumeniczny kompromis. To milczenie o karze boskiej za aborcję, jak ekskomunice ipso facto z kan. 2350 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917), czyni marsz duchowo jałowym, służącym sekcie posoborowej, która odrzuca niezmienne Prawo Boże na rzecz praw człowieka.
Polityczna infiltracja i laicyzm w służbie apostazji
Udział polityków i podkreślenie „poparcia spoza Kościoła” to kolejny poziom zgnilizny. Syllabus potępia w punkcie 77, że „w dzisiejszych czasach nie jest już wskazane, aby religia katolicka była uznawana za jedyną religię państwa”, co tu widzimy w marszu, gdzie ateiści i politycy świeccy dyktują agendę. Taka „jedność” to laicyzm, o którym Pius XI w Quas Primas ostrzega: „zaczęło się bowiem od tego, że przeczono panowaniu Chrystusa Pana nad wszystkimi narodami”. Posoborowa struktura, okupująca Watykan, promuje ten błąd, czyniąc z Kościoła narzędzie polityczne, a nie strażnika Praw Bożych.
Świadectwo Presleya, choć wzruszające, jest tu zrelatywizowane: gniew na rodziców i lekarzy nie prowadzi do wezwania do nawrócenia i pokuty w prawdziwym Kościele, lecz do ogólnego „miłowania życia”. To naturalizm, potępiony w Lamentabili punkcie 58: „wszystkie siły sprawiedliwości i doskonałości moralnej należy umieścić w gromadzeniu i zwiększaniu bogactw”. Marsz ignoruje, że aborcja to nie tylko „ludobójstwo”, lecz bluźnierstwo przeciw Stwórcy, wymagające egzorcyzmu i pokuty, nie politycznych apelów. „Biskupi” posoborowi, uczestnicząc w tym, zdradzają urząd pasterski, jak potępia Pius IX w Syllabusie punkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”.
Duchowe bankructwo i wezwanie do integralnej wiary
Cały ten marsz, pod pozorem obrony życia, ukazuje systemową apostazję posoborowej sekty: ekumenizm niszczy jedność wiary, naturalizm wypiera teologię łaski, a laicyzm podporządkowuje Kościół światu. Jak nauczał św. Pius X w Lamentabili, takie błędy to „opłakane następstwa” modernizmu, gdzie dogmaty ewoluują w humanitaryzm. Prawdziwa obrona życia wymaga publicznego wyznania panowania Chrystusa Króla, nawracania heretyków i przestrzegania niezmiennych kanonów – nie kompromisów z ateistami czy protestantami.
Wierni, wyznający integralną wiarę katolicką sprzed 1958 roku, muszą odrzucić te struktury jako ohyda spustoszenia (Mt 24,15), szukając sakramentów u kapłanów ważnie wyświęconych w tradycji przedsoborowej. Tylko tam łaska Boża ocali życie – doczesne i wieczne – od zguby soborowej rewolucji.
Za artykułem:
Londyn: Takiego marszu pro-life jeszcze nie było. (vaticannews.va)
Data artykułu: 11.09.2025
