Portal Więź.pl analizuje sukces polityczny Konfederacji, skupiając się na wewnętrznych napięciach między liderami takimi jak Sławomir Mentzen i Krzysztof Bosak, ich strategiach wyborczych oraz potencjalnych sojuszach z większymi partiami. Tekst podkreśla kontrast między radykalizmem Mentzena a cierpliwością Bosaka, wskazując na korzenie ugrupowania w środowiskach wolnościowych i nacjonalistycznych, oraz ostrzega przed ryzykiem rozpadu koalicji po wyborach w 2027 roku.
Ta analiza, choć udaje polityczną przenikliwość, ujawnia całkowite bankructwo duchowe, relegując politykę do czysto naturalistycznego areny, gdzie prymat Chrystusa Króla zostaje całkowicie przemilczany, a państwo sprowadzone do areny ludzkich ambicji bez odniesienia do nadprzyrodzonego porządku.
Relatywizacja polityki jako substytutu Królestwa Bożego
Portal Więź.pl, w swej typowej dla posoborowej publicystyki maniery, redukuje analizę polityczną do mechanizmów wyborczych i osobowości liderów, pomijając fundamentalną prawdę, że wszelka władza polityczna musi być podporządkowana panowaniu Chrystusa nad narodami. Autor Stefan Sękowski, doktor ekonomii i politolog, opisuje Konfederację jako falę prawicowego populizmu, gdzie Mentzen „woli mieć rację, niż wygrywać”, a Bosak kieruje się maksymą festina lente (spiesz się powoli). Lecz gdzie w tym obrazie jest wezwanie do publicznego uznania Chrystusa Króla, bez którego, jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas, nie ma trwałego pokoju? „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” – te słowa papieża z 1925 roku demaskują pustkę takiego podejścia, gdzie polityka staje się samowystarczalnym idolem, wolnym od boskiego jarzma.
Ta relatywizacja polityki jako czysto ludzkiej gry interesów jest symptomatyczna dla modernistycznej mentalności, która, jak potępiał Pius IX w Syllabusie Błędów (punkt 55), dąży do separacji Kościoła od państwa: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”. Konfederacja, w opisie Sękowskiego, jawi się jako koalicja nacjonalistów i libertarian, gdzie narodowcy z Ruchu Narodowego, zahartowani w Marszach Niepodległości, łączą się z korwinistami z Nowej Nadziei. Autor chwali ich wytrwałość, lecz milczy o tym, że bez integralnej wiary katolickiej taki sojusz to jedynie świecki pakt, podatny na rozpad, bo oparty na efemerycznych warunkach pogodowych, a nie na wiecznym fundamencie Ewangelii. Przemilczenie obowiązku państwa do publicznego czczenia Chrystusa to nie lapsus, lecz świadome odrzucenie doktryny, która wymaga, by „władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi” (Pius XI, Quas Primas). W efekcie, analiza ta promuje wizję polityki, gdzie sukces mierzy się mandatami, a nie zbawieniem dusz – czysty naturalizm, potępiony w Syllabusie (punkt 3): „Rozum ludzki, bez żadnego względu na Boga, jest jedynym sędzią prawdy i fałszu, dobra i zła”.
Antyukraińska retoryka jako substytut prawdziwej obrony wiary
Sękowski krytykuje wypowiedzi Konfederatów, jak Berkowicza czy Mentzena, na temat incydentu z dronami nad Ukrainą i Polską, sugerując, że ich antyukraińska postawa może być strzałem w stopę. „Pytanie zasadnicze: dlaczego strona ukraińska nie zestrzeliła dronów?” – cytuje Berkowicza, by ukazać ich niechęć do rządu Tuska i odruchową antypatję do Ukrainy. Lecz ta krytyka, choć pozornie patriotyczna, ignoruje głębszy wymiar: prawdziwa obrona narodu nie polega na geopolitycznych kalkulacjach, lecz na budowaniu państwa katolickiego, gdzie granice chronione są nie tylko armią, lecz przede wszystkim łaską sakramentalną i publicznym panowaniem Chrystusa. Portal Więź.pl, zamiast potępić sekciarską mentalność Konfederacji, sam wpada w pułapkę relatywizmu, skupiając się na „zbieraniu się wokół flagi” zamiast wokół Krzyża.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, takiej antyukraińskiej retoryce brakuje eschatologicznego horyzontu – ostrzeżenia przed sądem ostatecznym, gdzie narody będą osądzone nie za sojusze polityczne, lecz za wierność Prawom Bożym (Mt 25,31-46). Pius XI w Quas Primas podkreślał, że „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. Brak takiego wezwania w analizie Sękowskiego to nie neutralność, lecz ciche poparcie dla laickiego nacjonalizmu, który, jak modernistyczne sekty, podkopuje autorytet Kościoła (por. potępienie tajnych stowarzyszeń w Syllabusie, sekcja IV). Konfederaci, opisani jako „kontestatorzy” i „libertarianie”, reprezentują bunt przeciw porządkowi, ale bez Chrystusa to bunt jałowy, prowadzący do chaosu, a nie do Królestwa.
Osobowości liderów: Idolizacja człowieka bez odniesienia do łaski
Autor wychwala Mentzena za umiejętność słuchania i zadawania pytań, kontrastując go z Bosakiem, który „nie liczy na szybkie zwycięstwo, a jednak do niego wytrwale dąży”. Opisując trasę „Piwo z Mentzenem” jako promocję, Sękowski zauważa, że Mentzen wypadł lepiej jako dziennikarz niż polityk. To idolizacja ludzkich talentów, bez wezwania do poddania ich pod panowanie Chrystusa w umyśle, woli i sercu – jak nauczał Pius XI: „Chrystus panuje w umysłach ludzi… w woli ludzi… w sercach”. W tej narracji polityka staje się teatrem osobowości, gdzie Bosak to cierpliwy strateg, a Mentzen radykał wolejący rację od zwycięstwa. Lecz bez integralnej doktryny katolickiej to jedynie świeckie ambicje, potępione w Lamentabili sane exitu (punkt 58): „Siła sprawcza należy uznać tylko w materii, a wszelka prawość i doskonałość moralności powinna być umieszczona w gromadzeniu i pomnażaniu bogactw wszelkimi możliwymi środkami oraz w zaspokajaniu przyjemności”.
Przemilczenie duchowego wymiaru przywództwa – formacji w łasce uświęcającej, spowiedzi i Eucharystii – demaskuje modernistyczną zgniliznę, gdzie człowiek jest miarą wszystkich rzeczy, a nie Bóg (Syllabus, punkt 1). Konfederacja, w oczach Sękowskiego, to koalicja o różnych korzeniach: korwinistowskich, gdzie Mentzen trwał dekady wbrew porażkom, i narodowych, gdzie Bosak odrzucił ofertę PiS na rzecz długoterminowej strategii. To historia wytrwałości, lecz bez Krzyża to wytrwałość w błędzie, bo państwo bez Chrystusa to „królestwo szatana” (Pius XI). Portal Więź.pl, promując taki obraz, przyczynia się do apostazji, ignorując, że prawdziwy lider musi być sługą Króla Królów, a nie idolem mas.
Przyszłe sojusze: Sekularna gra o władzę bez katolickiego imperatywu
Sękowski przewiduje, że Konfederacja może stać się kingmakerem w 2027 roku, z ryzykiem rozpadu: narodowcy ku PiS, liberałowie ku KO lub brak koalicji, bo 48% elektoratu chce „wywrócenia stolika”. Cytuje badanie Sadury i Sierakowskiego, dzielące wyborców na libertarian, nacjonalistów i kontestatorów. To czysta socjologia, bez teologicznego wezwania do odrzucenia modernistycznych partii na rzecz katolickiego państwa. Jak potępiał Pius X w Lamentabili (punkt 65), współczesny katolicyzm bez dogmatów to „liberalny protestantyzm” – dokładnie to, co reprezentują te sojusze, gdzie PiS i KO to „stary świat” bez Chrystusa.
W integralnej wierze katolickiej, polityczne decyzje muszą być osądzone w świetle extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), a nie sondaży. Milczenie o obowiązku katolickich polityków do walki z laicyzmem i herezjami – jak wolność religijną (Syllabus, punkt 77) – czyni tę analizę wspólnikiem w duchowej ruiny narodu. Konfederacja, bez jasnego programu intronizacji Chrystusa Króla, to jedynie tymczasowy bunt, który rozpadnie się, bo „królestwo Jego nieoznaczone żadnymi granicami” (Ps 71,8), a nie ludzkie ambicje.
Duchowa ruina: Brak eschatologicznego horyzontu w politycznej analizie
Cała analiza Sękowskiego tonie w naturalizmie, gdzie sukces Konfederacji to kwestia „warunków pogodowych” i umiejętności, bez wzmianki o nadprzyrodzonym wsparciu łaski. To odzwierciedla posoborową apostazję, gdzie Kościół sprowadzono do dialogu z sekciarskimi strukturami, a państwo do areny bez Boga. Pius XI ostrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw… stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Portal Więź.pl, swą asekuracyjną retoryką, wspiera tę demontaż, przemilczając sąd ostateczny, gdzie liderzy jak Mentzen i Bosak będą osądzeni nie za mandaty, lecz za zdradę panowania Chrystusa.
W obliczu takiej analizy, wierni muszą powrócić do integralnej wiary, odrzucając modernistyczne iluzje. Tylko w Królestwie Chrystusowym, czczonym publicznie, Polska odnajdzie prawdziwy pokój – nie w politycznych sojuszach, lecz w posłuszeństwie Królowi Wieków.
Za artykułem:
Korzystne warunki pogodowe czy umiejętności liderów? Konfederacja i przyczyny jej sukcesu (wiez.pl)
Data artykułu:
