Caritas Diecezji Radomskiej, struktura zależna od posoborowej „diecezji radomskiej”, ogłasza akcję „Tornister Pełen Uśmiechu”, mającą na celu zbiórkę przyborów szkolnych dla dzieci w Polsce i na Ukrainie, gdzie posługę pełnią „kapłani” z tejże struktury. Koordynatorka Szkolnych Kół Caritas, Iwona Stępniewska, zachęca parafie, szkoły, firmy i osoby indywidualne do udziału, podkreślając potrzebę zeszytów, długopisów, kredek i plasteliny, zbiórka trwa do 28 września, a dary można składać w parafiach, szkołach lub siedzibie Caritas przy ulicy Kościelnej w Radomiu. – Zachęcamy i zapraszamy wszystkie Szkolne Koła Caritas, Parafialne Zespoły Caritas, a także sklepy, firmy oraz osoby indywidualne do przyłączenia się do naszej akcji. Dary trafią do dzieci w Polsce i placówek na Ukrainie. Ta pozorna dobroczynność maskuje jednak całkowite bankructwo integralnej wiary katolickiej, redukując caritas do naturalistycznego humanitaryzmu, oderwanego od nadprzyrodzonej misji Kościoła.
Brak fundamentu w panowaniu Chrystusa Króla: filantropia zamiast ewangelizacji
W centrum tej akcji nie stoi Chrystus Król, którego panowanie nad narodami i duszami jest jedynym źródłem prawdziwego pokoju i zbawienia, lecz świecka pomoc materialna, sprowadzona do poziomu pomocy humanitarnej. Jak podkreśla encyklika Quas Primas Piusa XI z 11 grudnia 1925 roku, „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Dokument ten, wydany w kontekście Roku Świętego, ustanawia święto Chrystusa Króla, by przypomnieć, że wszelkie dobro musi wypływać z poddania się Jego królewskiej władzy, obejmującej umysły, wole i serca wszystkich ludzi. Tymczasem akcja Caritas Diecezji Radomskiej milczy o tym prymacie, pomijając wszelką wzmiankę o konieczności nawrócenia dusz, chrztu i włączenia w Królestwo Chrystusowe. Dzieci na Ukrainie, dotknięte wojną, otrzymują zeszyty i kredki, ale nie ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem bez wiary katolickiej – co jest ciężkim zaniedbaniem, granicznym z apostazją.
Ta cisza o nadprzyrodzonym wymiarze caritas demaskuje posoborową mentalność, gdzie Kościół, zamiast głosić extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), redukuje się do agencji socjalnej. Syllabus Błędów Piusa IX z 1864 roku potępia w punkcie 40 tezę, że „nauczanie Kościoła katolickiego jest wrogie dobru i interesom społeczeństwa”, co w istocie oskarża fałszywych pasterzy o sabotowanie misji zbawczej. Tutaj, w radomskiej „diecezji”, widzimy odwrotność: caritas bez Chrystusa, bez sakramentów, bez groźby sądu ostatecznego. Gdzie jest wezwanie do pokuty, spowiedzi i Komunii Świętej w stanie łaski uświęcającej? Milczenie o tych prawdach, zakorzenionych w Soborze Trydenckim (sesja VI, kanon 9), czyni akcję niekatolicką, symulującą dobroczynność, lecz siejącą obojętność na zbawienie dusz.
Modernistyczna relatywizacja caritas: od ofiary do „pomocy”
Język akcji – „Tornister Pełen Uśmiechu” – tonie w sentymentalizmie, gdzie uśmiech dziecka staje się celem samym w sobie, bez odniesienia do chwały Bożej. To klasyczny symptom modernizmu, potępionego w dekrecie Lamentabili sane exitu Świętego Oficjum z 1907 roku, punkt 65, gdzie odrzuca się tezy o ewolucji doktryny sakramentalnej, w tym caritas jako łaski Bożej. Posoborowa Caritas, wywodząca się z „Kościół Nowego Adwentu”, zastępuje integralną teologię miłości bliźniego świeckim aktywizmem, ignorując, że prawdziwa caritas to caritas ordinata (uporządkowana miłość), kierowana ku Bogu jako ostatecznemu celowi. Encyklika Quas Primas ostrzega: „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”. Zamiast tego, radomska struktura promuje „zbiórkę artykułów szkolnych”, jakby zbawienie zależało od mazaków, a nie od posłuszeństwa Prawom Bożym.
Dekonstrukcja faktograficzna ujawnia pominięcia: akcja wspomina „placówki duszpasterskie w Ukrainie”, lecz nie precyzuje, czy tamtejsi „kapłani” głoszą integralną wiarę katolicką, czy raczej uczestniczyli w ekumenicznych bluźnierstwach, relatywizujących jedyną prawdziwą religię. Syllabus potępia w punkcie 16: „człowiek może w zachowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę do wiecznego zbawienia” – błąd, który w posoborowym kontekście Ukrainy, naznaczonym schizmą i fałszywym dialogiem, staje się trucizną. Gdzie jest potępienie naturalizmu, gdzie apel o publiczne uznanie panowania Chrystusa nad państwami? Iwona Stępniewska, jako koordynatorka, reprezentuje laicki aktywizm, gdzie „Szkolne Koła Caritas” symulują katolickość, lecz pomijają formację w cnotach teologalnych. To nie caritas, lecz filantropia ONZ-owska, wcielająca modernistyczną „syntezę wszystkich błędów”, jak nazwał to Pius X w Pascendi Dominici gregis (1907).
Symptomy apostazji: posoborowa struktura jako ohydy spustoszenia
Na poziomie symptomatycznym, ta akcja ilustruje systemową ruinę po soborowej rewolucji, gdzie „diecezja radomska” – podległa uzurpowanej władzy w Watykanie od Jana XXIII – stała się narzędziem sekty posoborowej, oddalonej od niezmiennej doktryny. Quas Primas demaskuje laicyzm jako „zarazę, która zatruwa społeczeństwo ludzkie”, gdzie „odmawiano Kościołowi władzy nauczania ludzi, wydawania praw, rządzenia narodami”. W Radomiu widzimy echo tego: caritas bez nauczania, bez rządzenia duszami, bez prymatu Chrystusa. Dzieci otrzymują „wyprawki szkolne”, lecz nie katechizm, nie ostrzeżenie przed grzechem śmiertelnym. To bałwochwalstwo, gdzie materialny „uśmiech” zastępuje wieczną radość w Królestwie niebieskim.
Krytyka „duchownych” jest tu nieunikniona: „kapłani” z radomskiej struktury, wyświęceni w posoborowym rycie – jeśli w ogóle ważnym, co wątpliwie po zmianach Pawła VI – pełnią posługę na Ukrainie, lecz bez walki z herezjami, bez misji konwersji. Syllabus w punkcie 18 potępia zrównywanie protestantyzmu z katolicyzmem, co w kontekście ukraińskim oznacza milczące uznanie schizmy. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę, z biskupami i kapłanami ważnie wyświęconymi przed 1968 rokiem, naucza, że caritas to nie „zbiórka”, lecz ofiara z siebie na ołtarzu, w łączności z Najświętszą Ofiarą Kalwarii. Posoborowa Caritas, paramasońska struktura, symuluje to, lecz sieje naturalizm, gdzie człowiek jest celem, nie Bogiem. Lamentabili, punkt 65, odrzuca ewolucję pojęcia sakramentów – tu caritas staje się „akcją”, nie łaską.
Wreszcie, ton artykułu – apel o wsparcie portalu eKAI.pl via Patronite – ujawnia komercjalizację „misji”, gdzie Kościół sprowadza się do NGO. To sprzeczne z Quas Primas, gdzie Pius XI wzywa do publicznego uznania Chrystusa Króla, by „wszystkie stosunki w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do tych prawd czyni akcję duchowo jałową, owocem apostazji, gdzie posoborowie zapomina o sądzie ostatecznym i wiecznym zbawieniu. Tylko powrót do integralnej wiary katolickiej, z panowaniem Chrystusa nad każdym aspektem życia, może uzdrowić te ruiny.
Za artykułem:
Diecezja radomska: ruszyła akcja „Tornister Pełen Uśmiechu” (ekai.pl)
Data artykułu: 12.09.2025
