Wywiad przeprowadzony z „biskupem” Mounirem Khairallahem, maronickim hierarchą eparchii Batrun, opublikowany 12 września 2025 roku na portalu KAI, przedstawia Liban jako ofiarę interesów wielkich mocarstw, podkreślając pragnienie pokoju wśród chrześcijan, muzułmanów i Żydów, oraz osobistą tragedię mówcy, którego rodzice zostali zamordowani w 1958 roku. „Biskup” wzywa do pojednania i sprawiedliwego pokoju na Bliskim Wschodzie, odwołując się do „papieża” Jana Pawła II i podobieństw między historią Libanu a Polski. Ta narracja, pozornie szlachetna, stanowi jednak jaskrawy przykład modernistycznego relatywizmu, który redukuje misję Kościoła do świeckiego dialogu międzyreligijnego, całkowicie pomijając panowanie Chrystusa Króla i konieczność nawrócenia na jedyną prawdziwą wiarę katolicką.
Rozwodnienie tożsamości katolickiej w imię fałszywego braterstwa
Na poziomie faktograficznym wywiad ujawnia manipulację historią, gdy „bp” Khairallah twierdzi, że Liban od 50 lat płaci cenę interesów mocarstw, odrzucając wojnę, nienawiść i zemstę. Sytuacja w Libanie wciąż jest krytyczna. Naród libański – podobnie jak narody palestyński i izraelski – odrzuca wojnę, nienawiść, zemstę – mówi, zrównując los Libanu z Palestyną i Izraelem. Ta równość jest nie do obrony w świetle niezmiennej doktryny katolickiej, która jasno potępia syjonizm i islam jako herezje zagrażające Królestwu Chrystusowemu. Encyklika Quas Primas Piusa XI z 1925 roku podkreśla, że nadzieja trwałego pokoju nie zajaśnieje narodom, dopóki nie uznają panowania Zbawiciela naszego (cytat z dokumentu Kościoła, sekcja wstępna). Liban, jako kraj maronicki, powinien stać się bastionem katolicyzmu, a nie areną ekumenicznego marzenia o współistnieniu z wyznawcami fałszywych religii. Pomijając to, „bp” Khairallah milczy o historycznej roli Kościoła w obronie wiary przed muzułmańską agresją, taką jak podboje osmańskie czy współczesny dżihadyzm, co jest ciężkim zaniedbaniem, równoznacznym z zdradą depozytu wiary.
Językowo, ton wywiadu jest asekuracyjny i naturalistyczny, nasycony frazami jak pragniemy żyć wspólnie, pragniemy pojednania, co maskuje teologiczną pustkę. Słowo „pokój” pojawia się wielokrotnie, ale bez odniesienia do pax Christi (pokój Chrystusowy), stając się pustym sloganem modernistycznego humanitaryzmu. Syllabus Błędów Piusa IX z 1864 roku potępia w punkcie 16 przekonanie, że człowiek może w obserwancji jakiejkolwiek religii znaleźć drogę do wiecznego zbawienia (Syllabus, sekcja III). Tutaj „bp” Khairallah implicite promuje indyferentyzm, sugerując, że chrześcijanie, muzułmanie i Żydzi mogą budować pokój bez konwersji na katolicyzm. To nie jest język pasterza strzegącego owczarni, lecz dyplomaty sekty posoborowej, która od Soboru Watykańskiego II relatywizuje jedyność Kościoła jako jednego, świętego, katolickiego i apostolskiego.
Teologicznie, taka postawa jest bankructwem: pomija się absolutny prymat Praw Bożych nad prawami człowieka. Quas Primas naucza, że Chrystus króluje w umysłach ludzi, ponieważ jest Prawdą, a ludzie powinni zaczerpnąć prawdy od Niego (encyklika, sekcja o królowaniu w umysłach). Wywiad ignoruje to, skupiając się na „spotykaniu się wokół zasad sprawiedliwego pokoju”, co jest eufemizmem dla fałszywego ekumenizmu potępionego w Lamentabili sane exitu z 1907 roku. Dekret Świętego Oficjum w punkcie 18 stwierdza herezję, że protestantyzm jest inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej (parafraza z Syllabusu, sekcja III, rozszerzona w Lamentabili). Rozszerzając to na islam i judaizm, „bp” Khairallah głosi synkretyzm, gdzie pokój jest celem sam w sobie, bez nawrócenia i chrztu. To duchowe samobójstwo: bez ostrzeżenia o piekle, sądzie ostatecznym i konieczności łaski usprawiedliwiającej, wierni pozostają w błędzie, narażeni na wieczne potępienie.
Symptomatycznie, ta narracja jest owocem soborowej rewolucji, gdzie struktury okupujące Watykan od 1958 roku promują „dialog” zamiast ewangelizacji. Od czasów „papieża” Jana XXIII, linia uzurpatorów – w tym „Jan Paweł II”, heretyk kanonizowany przez sektę – forsuje wolność religijną, potępioną w Syllabusie (punkt 77: nie jest już stosowne, by religia katolicka była jedyną religią państwa). Odwołanie do „Jana Pawła II” jako autorytetu jest skandalem: ten apostata, odpowiedzialny za asyście modlitewne z poganami w Asyżu, stał się symbolem relatywizmu, gdzie pokój z fałszywymi religiami zastępuje triumf katolicyzmu. Liban, niegdyś maronicki bastion, pod wpływem posoborowia stał się areną konfesjonalnego chaosu, gdzie „chrześcijanie” współżyją z muzułmanami bez misji konwersyjnej, co Pius XI nazwałby wygnaniem z Królestwa Chrystusowego.
Osobista tragedia jako pretekst do modernistycznego pacyfizmu
„Bp” Khairallah dzieli się bólem straty rodziców w 1958 roku, mordowanych przez gościa w ich domu, interpretując to jako lekcję przebaczenia i pokoju wewnętrznego. Tylko dzięki pojednaniu z samym sobą człowiek odnajduje pokój wewnętrzny. Wtedy staje się zdolny i ma odwagę, by przebaczyć – twierdzi. Faktycznie, tragedia jest wstrząsająca, ale jej użycie do promowania naturalistycznego pojednania bez łaski sakramentalnej jest manipulacją. Doktryna katolicka naucza, że prawdziwe przebaczenie płynie z ex opere operato (z mocy samego dzieła) sakramentu pokuty, a nie z subiektywnego „pojednania z sobą”. Lamentabili w punkcie 47 potępia pogląd, że słowa Pana o odpuszczaniu grzechów nie dotyczą sakramentu pokuty (dekret, sekcja VI). Tutaj milczenie o spowiedzi, żalu doskonałym i zadośćuczynieniu demaskuje naturalizm: przebaczenie staje się ludzkim aktem, nie Bożym darem.
Językowo, fraza „cena gościnności” romantyzuje naiwność, ignorując biblijne ostrzeżenie przed wilkami w owczej skórze (Mt 7,15). To retoryka sekty posoborowej, gdzie ofiary prześladowań są wykorzystywane do gloryfikacji „otwartości” na inne religie, bez wezwania do apostolatu. Teologicznie, taki pacyfizm przeczy Quas Primas, gdzie Pius XI podkreśla, że Chrystus jest prawodawcą, któremu ludzie winni posłuszeństwo (encyklika, sekcja o władzy prawodawczej). Wojna w Libanie nie jest tylko efektem mocarstw, lecz owocem odrzucenia panowania Chrystusa przez państwa i narody, co prowadzi do chaosu. Pomijając to, „bp” Khairallah redukuje dramat do psychologicznego ćwiczenia, bez odniesienia do Krzyża i męczeństwa za wiarę – esencji katolickiej duchowości.
Symptomatycznie, to echo posoborowego kultu człowieka, gdzie osobiste historie zastępują doktrynę. „Jan Paweł II”, przywoływany jako wzór, sam był architektem tej apostazji, promując „braterstwo” z islamem podczas wizyt w meczetach, co Syllabus potępia jako indyferentyzm (punkt 15). Polska, porównywana do Libanu, pod rządami sekty posoborowej stała się zakładniczką tego samego błędu, gdzie „Zjazd Gnieźnieński” – modernistyczna parodia synodów – celebruje dialog zamiast konwersji. To duchowa ruina: bez prymatu Chrystusa Króla, pokój pozostaje iluzją, a narody toną w krwi.
Polska i Liban: podobieństwa w apostazji, nie w wierze
„Bp” Khairallah wychwala „Jana Pawła II” za zrozumienie podobieństw między Polską a Libanem: zakładnicy mocarstw, pragnący pokoju i niosący wiarę. Historia narodu polskiego i historia narodu libańskiego mają wiele wspólnych cech – twierdzi. To herezja: Polska, jako christianitas Europy, powinna być przykładem katolickiego oporu, nie pacyfistycznego kompromisu. Encyklika Ubi arcano Benedykta XV (cytowana w Quas Primas) lamentuje, że usunięto Boga i Jezusa Chrystusa z praw i państw, co zburzyło fundamenty władzy (parafraza z sekcji o powadze prawa). Polska po 1958 roku, pod wpływem „Jana Pawła II”, uległa sekcie posoborowej, promując ekumenizm z prawosławiem i judaizmem, co jest bluźnierstwem wobec jedynego zbawienia w Kościele katolickim (Dz 4,12).
Językowo, porównanie jest eufemistyczne, ukrywając, że oba narody zdradziły katolicyzm: Liban przez konfesjonalizm, Polska przez „Solidarność” z modernistami. Teologicznie, to zaprzeczenie Syllabusu (punkt 55: Kościół powinien być oddzielony od państwa – potępione jako błąd). Prawdziwy pokój wymaga publicznego uznania Chrystusa Króla przez rządy, nie „spotkań wokół zasad”. Milczenie o tym – brak wzmianki o Mszy Świętej, sakramentach czy nawróceniu – oskarża o naturalizm, gdzie wiara jest dodatkiem do polityki.
Symptomatycznie, Zjazd Gnieźnieński, gdzie wywiad powstał, jest paramasońską strukturą, symulującą sobór, ale promującą apostazję. To ohyda spustoszenia w Kościele: „bp” Khairallah, jako maronita w sekcie posoborowej, reprezentuje duchownych winnych ruiny dusz, gdzie wojna jest karą za odrzucenie Królestwa, nie tylko geopolityką. Tylko integralna wiara katolicka, wierna Magisterium sprzed 1958 roku, może przynieść pokój – poprzez nawrócenie narodów i panowanie Chrystusa.
Wnioskując, ta modernistyczna wizja pokoju jest teologicznym bankructwem: bez Chrystusa Króla, dialog prowadzi do piekła. Wierni muszą odrzucić sektę posoborową i wrócić do niezmiennej wiary, gdzie królestwa Jego nie będzie końca (Symbol Nicejski).
Za artykułem:
Bp Mounir Khairallah: „Od 50 lat wojna jest nam narzucana. Libańczycy wciąż pragną pokoju” (ekai.pl)
Data artykułu: 12.09.2025
